The man with the iron fists

19ος αιώνας, μαύρος σιδεράς, κυνηγημένος, καταλήγει στην Κίνα και βρίσκει τον εαυτό του εν μέσω μια μεγάλης μάχης για πολύ χρυσάφι.

"Είμαι φίλος του Κουέντιν, να κάνω μια ταινία";

Oχι ρε RZA, να μην κάνεις. Γράψε τις ωραίες μουσικές σου, παίξε για κάνα λεπτό, και φτάνει. Πρωταγωνιστής σε ολόκληρη ταινία! Που την έχεις σκηνοθετήσει! Και την έχεις γράψει; Μην παρασύρεστε από το "Quentin Tarantino presents", έχει και δουλειές ο άνθρωπος, απλά είπε να βοηθήσει ένα φίλο.

Να αρχίσουμε από τα καλά για να... τελειώσουμε σύντομα. Εχει ωραίους θανάτους. Οχι προχειράτζες. Εντυπωσιακούς, συναισθηματικούς, αστείους. Και αίμα. Πολύ και πιτσιλάει. Και ωραία κορίτσια. Που παίζουν μεν τις πόρνες, αλλά εκεί η ταινία συγκρατήθηκε και έμειναν στα ρούχα τους... Πάμε στα υπόλοιπα!

Η κρίση για το αν αρέσει ή όχι, είναι ξεκάθαρα θέμα, ποιόν ρωτάς. Αυτόν που γουστάρει χαβαλέ και βλέπει "φως" και στα σκουπίδια χωρίς να το πολυψάχνει ή αυτόν που θέλει... σεβασμό και στα "σκουπίδια". Ο Ταραντίνο πέτυχε και αγαπήθηκε γιατί ακριβώς δεν θεώρησε κανένα είδος κακό, έπαιρνε τα καλύτερα στοιχεία, αλλά είχε πάντα το δικό του στόρι, τη δική του μοναδική πένα και ματιά. Δεν μιμείται.

Ο RZA μόνο αυτό κάνει. Αλλο σεβασμός, άλλο μιμητισμός. Δεν υπάρχει τίποτα φρέσκο, η παραμικρή νέα ιδέα. Πόσο ακόμα να εντυπωσιαστούμε από πολεμικές χορογραφίες, σπαθιά και όπλα, κινέζους να πετάνε και σκηνές που "πουλάνε" στιλ για το στιλ, αλλά μηδέν χαρακτήρες και ανόητη πλοκή! Ο Ράσελ Κρόου έχει μερικές ατάκες αλλά βαριέται -όχι με κακό τρόπο- ίσως ξέρει πως είναι κακή ταινία και το διασκεδάζει. Η Λούσι Λιου σαν να την... ξέρασε το "Kill Bill". Ο ίδιος ο RZA με ύφος τύπου που μόλις ξύπνησε, κάπνισε ένα, και δεν έχει πιει καφέ (έτσι ακριβώς είναι σε ΟΛΗ την ταινία). Με γκόμενα πόρνη (που το κάνει όμως μόνο με αυτόν) και με ατάκες "λίγα λεφτά ακόμα να μαζέψω να την πάρω να φύγουμε μακριά". Για παραδειγματισμό, ο Ταραντίνο πρέπει να τον πάρει στην επόμενη ταινία του και τον εκτελέσει στην πρώτη σκηνή!

Γιάννης Λυμπέρης