Dealin' with idiots

Γουντιαλενικός αυτοσαρκασμός

Από την αρχή του, το δεύτερο μεγάλου μήκους φιλμ του δημοφιλούς κωμικού Jeff Garlin διαχωρίζει τη θέση του κάθε υποκειμένου από τους ηλίθιους που τον περιβάλλουν. Όμως, αυτό που θεωρούμε χαρακτηριστικό των άλλων, είναι ίσως κάτι δικό μας, το οποίο ακουμπάμε με ευκολία πάνω τους.

Με απαλούς ρυθμούς και με αρκετή πλάκα, σα να συγκατανεύει με τον αμερικάνικο τρόπο απέναντι στην ηλιθιότητα, ο αυτοσαρκασμός πάλλεται εδώ από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο ήρωας επιλέγει τη θέση του παρατηρητή, και ταυτόχρονα εκτίθεται στην επικινδυνότητα του να μπει στη θέση ανώτερου, άρα επιτιθέμενου. Και συνδέεται ο ανταγωνισμός με τη σχέση ανισότητας και την αυταπάτη που χαρακτηρίζει όσους θεωρούν ότι είναι σε θέση ισχύος σε σχέση με άλλους. Στιγμές τέτοιες μπορεί να υπάρχουν, αλλά η ισορροπία δυνάμεων της φύσης, σε κάθε επίπεδο, είναι αναπόφευκτη.

Τέτοιους διαχωρισμούς προσπαθεί το φιλμ αυτό να δει, όπως ο διαχωρισμός ενηλίκων-παιδιών, όταν γίνεται με όρους ανισότητας και όχι αναπτυξιακής φάσης των μικρότερων ηλικιακά και συνεπώς ανάγκης υποβοήθησής αυτής από τους πιο ώριμους, κρύβοντας την επιθετικότητα των ενηλίκων. Ένα πένθος τους για μία κατάσταση ανηλικότητας η οποία δε θα επιστρέψει ποτέ πια. Πολλά φιλμ το έχουν προτείνει αυτό, ήδη, (Carnage, The White Ribbon) ως έννοια, με άλλη καλλιτεχνική δύναμη, και εδώ γίνεται το ίδιο με έναν απροσδόκητο τρόπο.

Ακόμα και στον ανταγωνισμό είναι απαραίτητη η συνεργασία. Δύο άνθρωποι όταν ανταγωνίζονται συνυπάρχοντας σε ένα χώρο, τελικά με έπαθλο τη χαρά του παιχνιδιού, είναι ωραίο (άρα ώριμο) να βλέπει ο ένας τον άλλον, κοιτάζοντας τον στα μάτια. Κάτι τέτοιο ίσως προτείνει το Baseball, ως άθλημα, το κατά πόσο όμως το καταφέρνει είναι κάτι που δεν μπορεί να εξεταστεί εδώ.

Στο φιλμ αυτό, με όρους απλούς και βιωματικούς και μέσα στο εμπορικά προσφιλές περίβλημα με τα χρώματα μιας αμερικάνικης κομεντί, γουντυαλλενικών απολήξεων και καλιφορνέζικης αισθητικής, κρύβεται μία πρόθεση προέκτασης του πυρήνα φιλοσοφικών προβληματισμών. Και όπως, εν τέλει, τα στερεότυπα μπαίνουν σε αμφισβήτηση, έτσι και ο θεατής, αν το θέλει, μπορεί να αμφισβητήσει το στερεότυπο που τον έκανε, πριν δει την ταινία, να τη θεωρήσει άλλη μία κομεντί της βιομηχανίας του θεάματος. 

Eύη Αβδελίδου