Compliance

Σου σιγοτρώει τα σωθικά...

Mάλιστα, ο αστυνομικός θα ζητήσει την βοήθειά της για να διαλευκανθεί η υπόθεση, μέχρι «να έρθουν οι αστυνομικοί εκεί». Όπως πολύ σωστά υποψιαστήκατε, ο συνομιλητής της δεν είναι ο ντετέκτιβ που της συστήθηκε, αλλά ένας φαρσέρ. Και μην ανησυχείτε, δεν είναι spoiler, το καταλαβαίνουμε πολύ γρήγορα.

Το θέμα της ταινίας (ή αν προτιμάτε και της ίδιας της φάρσας...) είναι το κατά πόσο μπορεί ένας επιτήδειος που γνωρίζει τους κώδικες και τις κλισέ εκφράσεις των αστυνομικών (θα μπορούσε να είναι και ένας φανατικός ανάλογων ταινιών...) μπορεί αρχικά να ξεγελάσει, στη συνέχεια να μανιπουλάρει και εν τέλει να καθυποβάλει ανήθικες και απάνθρωπες συμπεριφορές υπό το πρίσμα των προσταγών της ανώτερης αρχής, αλλά και να δικαιολογήσει το παράλογο καταρχήν στο μυαλό του συνομιλητή του και κατ’επέκταση και στο ίδιο το θύμα!

Το φιλμ του Ζόμπελ είναι άξιο θαυμασμού διότι παντρεύει τα κλισέ εκνευριστικά στερεότυπα της αμάθειας με την κλινική ψυχρότητα των αρχικών ταινιών του Μίκαελ Χάνεκε και δημιουργεί ένα κλίμα υποδόριου τρόμου που σου σιγοτρώει τα σωθικά, μαζί με την υποψία ότι μπορεί να την είχες πατήσει και εσύ.

Δυστυχώς αυτό το εξαιρετικά αγωνιώδες θρίλερ δεν ολοκληρώνεται όπως του άξιζε: ο σκηνοθέτης δεν αντέχει στον πειρασμό να προσθέσει μια γραφική/εμπορική πινελιά στα τεκταινόμενα (που δε είχε συμβεί στην πραγματικότητα) και που με εκνεύρισε αφάνταστα, όμως έστω και έτσι, το γεγονός ότι το 90% όσων θα δεις έχουν συμβεί είναι αδύνατο να σε αφήσει ανεπηρέαστο...

Απόστολος Κίτσος