The best of enemies

Σύνοψη: Στην πόλη Durham της North Carolina, το 1971, η φωτιά που ξέσπασε στο σχολείο που προορίζονταν αποκλειστικά για τα παιδιά των έγχρωμων πολιτών, είχε ως αποτέλεσμα να ανοίξει η συζήτηση για να δημιουργηθούν κοινά σχολεία για όλους τους μαθητές. Η ακτιβίστρια Ann Atwater (Taraji P. Henson) από τη μία και ο επικεφαλής της τοπικής Ku Klux Klan, o C. P. Ellis (Sam Rockwell), από την άλλη, συμφώνησαν να προεδρεύσουν στη δημόσια διαβούλευση μεταξύ των μελών της κοινότητας, που διατάχθηκε από το δικαστήριο με σκοπό οι ίδιοι οι πολίτες να δεχθούν ή να απορρίψουν την ενοποίηση.

Άποψη: Η ταινία έχει χτιστεί γύρω από την προσωπική ιστορία τaων δύο κεντρικών της χαρακτήρων δίνοντας έμφαση στη μεταξύ τους σχέση. Κερδίζει έτσι το στοίχημα του να παρουσιάσει τον αρχηγο της Klan, χωρίς να τον δαιμονοποιεί, υπονοώντας τα βαθύτερα αίτια των απόψεών και του φανατισμού του. Και καταφέρνει συχνά, χάρη και στην ερμηνεία του ταλαντούχου  (και βραβευμένου πρόσφατα με δύο Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου, για τα “Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ στο Μιζούρι” και το “Vice”), Sam Rockwell, να προκαλέσει γέλιο με την αμηχανία και τη σύγχυση που προκαλείται στο μυαλό του, όταν έρχεται αντιμέτωπος με την άλλη όψη της πραγματικότητας, αλλά και όταν καλείται να συνεργαστεί μαζί τους και να ακούσει τα θύματα των πολιτικών που υποστηρίζει.

Οι σταδιακές ζυμώσεις και η εξέλιξη των χαρακτήρων, δίνεται χωρίς διδακτισμό, χωρίς big speeches και χωρίς μελοδράματα. Τα ηθικά τους διλήμματα αποκαλύπτονται διακριτικά, σαν μικρές ρωγμές που έρχονται και απειλούν την κοσμοθεωρία και τις προκαταλήψεις τους.

Ωστόσο, η ταινία δεν τολμά να δώσει αναδείξει την πραγματική πολυπλοκότητα και τη δυσκολία του εγχειρήματος, αφιερώνοντας ελάχιστο χρόνο στις συζητήσεις και τις διαβουλεύσεις που έλαβαν χώρα και αφήνοντας τελικά την αίσθηση μια επιδερμικής ανάγνωσης ενός πολύπλοκου ζητήματος. Έτσι, παρόλο που αξιοποιεί πολλά διαφορετικά στοιχεία και αρκετά καλογραμμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες, στην προσπάθεια της να αναδείξει τις διαφορετικές πτυχές της πραγματικότητας των ηρώων, παραμένει τελικά λίγο περισσότερο απλοϊκή, λίγο περισσότερο προφανής απ’ ότι θα ήθελε. Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει βασιστεί σε αληθινή ιστορία και η αλήθεια καμιά φορά, ακόμη και αν μερικοί ακόμη δυσκολεύονται να το συλλάβουν, είναι όντως προφανής.