I'm thinking of ending things

Ο Τζέικ επισκέπτεται τους γονείς του στην απομονωμένη φάρμα στην οποία μεγάλωσε, με σκοπό να τους γνωρίσει τη νέα του κοπέλα, Λούσι. Η Λούσι όμως έχει πάρει την απόφαση να χωρίσουν.

Ο Τσάρλι Κάουφμαν σκηνοθετεί για 4η φορά στην καριέρα του μετά το αριστουργηματικό «Synecdoche, New York», το πολύ ενδιαφέρον αλλά κάπως άνισο «Anomalisa» και το «How and Why» (που δεν έχω δει).

Το αποτέλεσμα είναι κάπου στην μέση, με την σουρεαλιστική κινηματογραφική του ματιά και την ατελείωτη ενδοσκόπηση των πρωταγωνιστικών του χαρακτήρων, να πρωτοστατούν. Ατελείωτη ενδοσκόπηση όμως, στα 135 λεπτά που διαρκεί η ταινία.

Το φιλμ χωρίζεται σε τρία μέρη ουσιαστικά, το road trip προς την φάρμα, την διαμονή με το γεύμα με τους γονείς εκεί και την επιστροφή. Και τα δύο ταξίδια, με έντονη χιονόπτωση (κρατήστε το αυτό).

Ο Κάουφμαν είναι αφοσιωμένος στα πιστεύω του. Να εξερευνά τα φιλοσοφικά vertigo και την συναισθηματική αναστάτωση που προκαλεί στους πρωταγωνιστές του η αναπόφευκτη ανάγκη της συναναστροφής. Ξανά και ξανά οι ταινίες του αναρωτιούνται:

Είμαστε ακόμη πραγματικοί ο ένας στον άλλο, ή ο καθένας από εμάς προβάλλει τις εσωτερικές επιθυμίες και τις ανησυχίες, μετατρέποντας τα πρόσωπα και τα συναισθήματα των εραστών, των συναδέλφων και των μελών της οικογένειας σε καθρέφτες του ναρκισσισμού μας;

Μην αναζητάτε εύκολες απαντήσεις, μην αναζητάτε καν απαντήσεις βασικά, προτιμότερο θα είναι να αφεθείτε στους λαβυρινθώδεις διαδρόμους που χαρτογραφούν την γεωγραφία του μυαλού του πρωταγωνιστή του.

Θα μου πείτε, «μισό λεπτό, πρωταγωνίστρια δεν είναι η Λούσι; (εξαιρετική όπως πάντα η Τζέσι Μπάκλεϊ βέβαια, ανήσυχη, εύθραυστη, σοφιστικέ νευρωτική)».

Όπως εγώ διάβασα τουλάχιστον το φιλμ, όχι, πρωταγωνιστής είναι ο Τζέικ του Τζέσι Πλέμονς (τυχαίο το κοινό μικρό όνομα;), με τον Κάουφμαν να προσπαθεί να βρει έναν δεύτερο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (μετά το Synecdoche), αλλά εδώ ατυχεί, καθώς του φέρνει μεν, αλλά διαθέτει το μισό του ταλέντο.

Όλα συμβαίνουν στο μυαλό του, μια αναδρομή της ζωής του, ένας ιντελεκτουέλ έφηβος, σιωπηλός, μάλλον μισάνθρωπος που κατέληξε επιστάτης στο σχολείο που φοιτούσε. Ακόμα και οι γονείς του και τα διαφορετικά στάδια της ζωής τους (εξαιρετικοί οι Ντέιβιντ Θιούλις και Τόνι Κολέτ) είναι αποκύημα της φαντασίας του.

Ο σεναριογράφος του αξέχαστου «Eternal sunshine of the spotless mind» και των «Being John Malkovic», «Adaptation», «Confessions of a dangerous mind» δημιούργησε μια ιστορία γεμάτη λεπτομέρειες από ένα μόνο ταραγμένο μυαλό και την άφησε με τόσα πολλά σημεία αναφοράς που ουσιαστικά απαιτεί ένα masterclass στη σημειολογία να τα αναλύσει όλα.

Zουμερές αναφορές στην ψυχοσύνθεση των μιούζικαλ, τον συγγραφέα Ντέιβιντ Φόστερ Ουάλας, την κριτικό κινηματογράφου Πολίν Καέλ (και την απολαυστική κριτική της στο Woman Under the Influence του Τζον Κασαββέτη), τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ζεμέκις, τον ευχαριστήριο λόγο του Ράσελ Κρόου/Τζον Νας στο «A beautiful mind» και πολλά άλλα δημιουργούν μια συνιστώσα τέχνης που δίνει τις απαραίτητες ανάσες σε ένα σινεφιλικό φόρο τιμής στην απελπισία ως τον απόλυτο σηματοδότη της ακεραιότητας.

Σκέψεις ζόφου, εσωτερική τρικυμία, βαθύτερες υπαρξιακές αναζητήσεις, μια στοιχειωτική αίσθηση εσωτερικού τρόμου στις σκηνές του σπιτού, ένα πυκνό, υπνωτιστικό ενδοσκοπικό παραλήρημα του αγαπημένου μας Τσάρλι Κάουφμαν που ίσως και να σε κουράσει αυτή την φορά, σίγουρα θα σου προκαλέσει σύγχυση, αν όμως σε απορροφήσει, θα σε ταξιδέψει.

Η ταινία προβάλλεται στο Netflix.