Rollercoaster Λιανοκλάδι
Δύσκολη ταινία, με (θεωρητικά) πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης, αλλά έπειτα από αρκετή σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι θελημένα ειδωμένη απλοϊκά, ίσως διότι η σκηνοθέτιδα φοβήθηκε το "φοβερό και τρομερό" βιβλίο (έτσι λένε, δεν το έχω διαβάσει και δεν οφείλω στο κάτω κάτω) και θέλησε να μας τα κάνει λιανά πενηνταράκια.
Νομίζω λοιπόν ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για ένα σπάνιο φιλμ, μάλιστα είμαι εκνευρισμένος σε βαθμό που νομίζω ότι το "We need to talk about Kevin" είναι σχεδόν fail. Kαι εξηγούμαι:
Μπορεί η Ράμσεϊ να διαθέτει μπόλικο σκηνοθετικό ταλέντο σκαρώνοντας ορισμένες αξιομνημόνευτες σκηνές, τόσο οπτικά, όσο και δραματουργικά, μπορεί στην κατεύθυνση των ηθοποιών της να αποδεικνύεται μαστόρισα (Η Σουίντον τα δίνει όλα, ο Ράιλι κεντάει) ή τυχερή (ο Μίλερ με τέτοιο φιζίκ θα ήταν εγκληματίας αν δεν απέδιδε σωστά τον ρόλο του διαταραγμένου πιτσιρικά), η κινηματογράφησή της είναι ώρες ώρες μεθυστική (αλλά και υπνωτιστική), αλλά τι το θέλει το ρημάδι το σενάριο και ασχολείται μαζί του;
Πήρε λοιπόν ένα πολύ ιδιαίτερο και πολυσύνθετο ανάγνωσμα και το προσάρμοσε σεναριακά με τόσες ευκολίες και γραφικές απλοποιήσεις, σα να φοβήθηκε να μας προτρέψει σε μακροβούτι μέσα στο μυαλό του έφηβου δολοφόνου με τα ενδοοικογενειακά ψυχολογικά συμπλέγματα και την υποψία οιδιπόδειου με την (άτολμη και άπειρη για να τον μεγαλώσει σωστά) μάνα του και εν γένει την σχέση μίσους-εξάρτησης που αναπτύχθηκε from the day one.
H μάνα κοιτάζει την πάρτη της (με τα νεύρα της τσατάλια από το κωλόπαιδο), το παιδί έχει τον Σατανά μέσα του (έτσι, απλά), ο πατέρας προκλητικά αδιάφορος (και σχεδόν βλάκας). Ε, όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα παιδιά. Υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας. Και σπαταλάτε το εξαίρετο καλλιτεχνικό status σας.
Απόστολος Κίτσος
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων