Horrible bosses

Classy καφρίλα

Η προηγούμενη μεγάλου μήκους προσπάθεια του Σεθ Γκόρντον («Four Christmas») δεν ήταν κακή, αλλά κάπως αδέξια. Στο «Αφεντικά για σκότωμα» αξιοποιεί εξαιρετικά το all star cast που έχει στην διάθεσή του και χτίζει μια σπιντάτη κωμωδία με κάποιες αδύνατες σεναριακά στιγμές, αλλά πολύ περισσότερες αστείες καταστάσεις που δημιουργούνται πότε από την εξαιρετική χημεία των τριών «κατατρεγμένων», πότε από τα τρία αφεντικά.

Μάλλον περισσότερο τον Σπέισι και την αναπάντεχα καλή Άνιστον, διότι οι σκηνές του Φάρελ (με τον οποίο γελάς μόνο επί τη εμφανίσει!) ελαττώθηκαν αρκετά στο post production.

Ο Γκόρντον ενώ είναι ξεκάθαρο ότι δανείζεται από την οπτική είτε των αδερφών Φαρέλι, είτε του Τζαντ Άπατοου, δεν κάνει το λάθος να διασχίσει ούτε μια στιγμή την διαχωριστική γραμμή της καφρίλας, παρά εμπιστεύεται σχεδόν τυφλά τους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών του (μέγας επίσης Τζέιμι Φοξ σαν ψαρωτικός εγκληματίας με όνομα Motherfucking Jones!) και βγαίνει δικαιωμένος.

Δεν θα δείτε «πγιότητα» Γούντι Άλλεν, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που θα ξεκαρδιστείτε.

Απόστολος Κίτσος