Σύνοψη: Στην φθορά που χαράζει πίσω του ο χρόνος, στην λάμψη του προβολέα που τρεμοσβήνει, ο γηραιός Λι Χέιντερ, ο σταρ που στο πέρας των χρόνων άφησε την ζωντανή πνοή του στο κινηματογραφικό κάδρο, βλέπει τη ζωή του να ρηχαίνει, με την αναγγελία του γιατρού πως ο χρόνος κόπτεται και λιγοστεύει, λόγω ασθένειας. Αναφύεται στην εξαρτημένη ευτυχία του, στην εγωιστική και επιπόλαιη ζωή, στον λήθαργο του «καπνού», στο αλκοόλ, βλέποντας τον δοξασμένο πρόσωπο του πίσω από παλιές κασέτες Γουέστερν ταινιών, που σημάδευσε την «χρυσή του εποχή». Επιδιώκει ένα τέλος να αρμόζει, σκεπτόμενος να ερμηνεύσει τον καταλυτικό του ρόλο, αφήνοντας μια κληρονομιά, που έστω και στο τέλος, θα τον ανορθώσει.

Άποψη: Βρίσκει νιότη και ευτυχία στην αγκαλιά της νεότερης stand-up κωμικού Σαρλότ, ενώ, πριν αφεθεί στην αρρώστια του, αποζητά να σμίξει και να γεφυρώσει το χάσμα με την κόρη του Λούσι. Ποιος θα είναι όμως ο δικός του τίτλος τέλους;

Στον πηγαιμό των χρόνων που περνούν, ένας άνδρας γηραιός, που το εκτυφλωτικό φως των θαυμαστών χρόνων της νιότης του, πίσω από το κρύσταλλο του κινηματογραφικού φακού, άσχημα θα σκοντάψει στην φθορά. Και η πτώση είναι σφοδρή: θάνατος κοντοζυγώνει στο κατώφλι και εκείνος θα ξεχαστεί μονάχος στα ναρκωτικά κυλιόμενος, στην μνήμη και την παρμένη ζωή και ύστερα… τον ζεύει σαν ζώο ο έρωτας, η ηδονή και το αίσθημα του πόθου επαναφέρουν τη νιότη στο σώμα του.

Δεν είναι τα χρόνια που μαραίνονται, που τον στρώνουν στην παράδοσή του, αλλά το ότι τον ξεχνούν, η λησμονιά του ρόλου τον ματώνει. Μια ταινία, η οποία σχιστά διαπέρασε το δράμα και μάτωσε, δεν θα μπορούσε να στραγγίξει λίγη κωμωδία στο έργο, στο χειρόγραφο ή στο ενσαρκωμένο πλάνο: μια  κινηματογραφική πραγμάτωση στην πλειονότητα της δραματική, ρομαντική, που στα μάτια του Σαμ Έλλιοτ, που σχημάτιζαν λακούβες δακρύων, δεν θα μπορούσες ανεπηρέαστος να μην παρασυρθείς σε αυτή τη λυπηρή δοτική καταρράκωση.

Μια κάπως μονότονη έναρξη, στον πρόλογο αυτού του έργου δεν έδραμε κάτι το ελκυστικό, το ερέθισμα που θα έδινε το προβάδισμα της παρακολούθησης εξέλειπε, έως και αγνοούταν. Όλα ήρθαν να ξετυλιχτούν στον επίλογο, όπου σαν φίλμ αποκομμένων πλάνων ζωής, αναμνήσεων θαλπωρής, ήρθαν για να περισώσουν τη κατάσταση και να νοηματοδοτήσουν, πιότερο από την αρχή, το έργο. Ήταν βατό, αλλά, πέρα από τον ατίθασο και απειθάρχητο χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα, όλες οι συμπληρωματικές εικόνες, τα πλάνα που είχαν προσεγγιστική χρωματική όψη, πήγαν στράφι. Η ιδέα πέραν του ότι δεν ήταν πρωτότυπη, εκτός των «ανανεωμένων» προσώπων που το έκαναν λίγο να διαφέρει, ήταν ξαπλωμένο στον βωμό της γραφικής ύλης, κοινώς ιδιόρρυθμο και τετριμμένο.

Αλλά, αξίζει να εμμείνουμε στον επίλογο, στο κύμα της θάλασσας που όλα τα παίρνει και όλα πίσω ξανά τα φυσά, γιατί εκείνος δεν συμφιλιώνεται με τον θάνατο που κρύπτει και θάβει τους καλλιτέχνες. Τα πλάνα μας ταξίδεψαν και μας ώθησαν σε κάτι ποιοτικό, ποιητικό και τόσο ευδιάκριτο στην όψη τους. 

Άντζελα Υζεϊράι

Πρώτη δημοσίευση: 11 Feb 2018, 18:18
Ενημέρωση: 11 Feb 2018, 18:18
Τίτλος:
The hero (Ο ήρωας)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
93
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
19 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos