The Girl with the dragon tatto

Aδιόρατος φόβος σε κάθε πλάνο...

Ένα αριστουργηματικό, υποβλητικό, σκοτεινό θρίλερ από έναν από τους μεγαλύτερους μάστορες των καιρών μας που σαν να ξαναθυμήθηκε τις εποχές του Seven. Και αναφέρομαι τουλάχιστον στην αισθητική, όπου το φιλμ τα σπάει κυριολεκτικά και μεταφορικά και σε συνδυασμό με το απίθανο soundtrack του Trent Reznor (Nine Inch Nails) που καταφέρνει να στοιχειώσει και να ορίσει αρκετές από τις σκηνές προσφέροντάς τους ανατριχιαστική αυτονομία, σου προσφέρουν ένα ταξίδι στην κόλαση που θα κάνεις πολλά χρόνια να ζήσεις ξανά στον κινηματογράφο.

Δεν θα μπω καν στην διαδικασία να αναλύσω και να αρχίσω τα χειροκροτήματα για την φωτογραφία, το μοντάζ, τα κάδρα του με τα παγωμένα χρώματα που δημιουργούν ανατριχίλες κλπ κλπ διότι πολύ απλά, αυτά τα περιμένεις από τον Φίντσερ. Νομίζω πάντως ότι και ο ίδιος δεν θα ήθελε η ταινία του να συγκριθεί με την πρωτότυπη. Είμαι πεπεισμένος ότι διαβάζοντας την τριλογία, ανακάλυψε στα πρόσωπα της Σαλάντερ (κα-τα-πλη-κτι-κή η Μάρα, κλέβει την παράσταση σε κάποια πλάνα και είναι ασύγκριτα πιο ολοκληρωμένος ο χαρακτήρας της από το φρόκαλο που ακούει στο όνομα Nούμι Ράπας) και του Μπλόμκβιστ (χωρίς να είναι κακός ο Κρεγκ, έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για άστοχο κάστινγκ), δύο περιθωριακούς ήρωες απόλυτα ενταγμένους στο φιντσερικό σύμπαν που δίνουν μάχη against all odds και κόντρα στο παρελθόν τους, ενώ εν τέλει αποδεικνύονται οι πιο αγνοί όλων.

Η τεχνική του Φίντσερ είναι απαράμιλλη και το αισθητικό αποτέλεσμα (να το επαναλάβω, μου αρέσει να το γράφω ξανά και ξανά), απίστευτο, με τους τίτλους έναρξης ήδη κλασσικούς. Ο 50χρονος Αμερικανός δημιουργός παραδίδει ένα (κάποιες στιγμές) επικό ολοσκότεινο θρίλερ, με: πλαστικό ρυθμό, αψεγάδιαστη αστυνομική ίντριγκα (είσαι άτυχος/η αν έχεις δει το αρχικό διότι χάνεις την ανατροπή του φινάλε), ειρωνική αλληγορία σχετικά με την υποκρισία της comme il faut μεγαλοαστικής βορειοευρωπαϊκής οικογένειας και την κατάχρηση της εξουσίας που εξαντλείται στα φαινόμενα της μπουρζουά κοινωνικής παθογένειας, πινελιές μαύρου χιούμορ, δουλεμένες ερμηνείες και εκείνη την μοναδική αίσθηση του αδιόρατου φόβου σε κάθε -σχεδόν- πλάνο...

Απόστολος Κίτσος