Burying the ex

Σύνοψη: Ο Μαξ  νιώθοντας πιεσμένος από την σχέση του με την control-freak κοπέλα του Έβελιν, αποφασίζει να την χωρίσει. Δεν θα προλάβει να το κάνει παρόλα αυτά καθώς η Έβελιν σκοτώνεται τραγικά μπροστά στα μάτια του. Μετά από μια περίοδο θρήνου και τύψεων, ερωτεύεται την Ολίβια και φαίνεται ξανά ευτυχισμένος. Όχι για πολύ όμως καθώς η Έβελιν επιστρέφει από τον τάφο της διεκδικώντας τον πιο παθιασμένα από ποτέ.

Άποψη: Είναι πραγματικά περίεργο πώς ένας σκηνοθέτης σαν τον Τζόι Ντάντε (του θρυλικού Gremlins, 33 χρόνια πριν, βεβαια) μπορεί να κάνει μία ταινία σαν αυτή. Σαφώς, όταν ακούς το στόρυ φαντάζεσαι ότι είναι στα μέτρα του και πραγματικά θα μπορούσε να είναι αστείο. Αυτό νομίζαμε και εμείς στην αρχή. Μέχρι να περάσει το πρώτο μισάωρο τουλάχιστον.

Truth be told όμως η ταινία ήταν εντελώς επίπεδη. Όταν ο θεατής επιλέγει μια horror comedy τότε αυτό περιμένει και να δει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ούτε το horror διακρίναμε ούτε το comedy. Το σενάριο είχε αρκετά κενά και οι χαρακτήρες δεν ήταν καλά δομημένοι. Όταν η καλύτερη ερμηνεία είναι αυτή της Γκριν που είναι σούπερ ενοχλητικός χαρακτήρας (αυτό μετράει ως προσβολή μνήμης νεκρού για τον Γιέλτσιν άραγε;), τότε ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά.

Και, επιτέλους, ας μιλήσουμε για το ζόμπι. Αν μπορείς να το χαρακτηρίσεις έτσι δηλαδή, γιατί ενώ περιμέναμε να δούμε χέρια και πόδια να κινούνται ατάκτως, φλέβες να φαίνονται σε όλα τα ορατά σημεία του σώματος, κενά μάτια και έντονη επιθυμία για..εγκεφάλους, εδώ είχαμε ένα εντελώς αλλιώτικο ζόμπι. Ήτοι, πλήρως λογικό, πλήρως λειτουργικό, χωρίς καμία επιθυμία για «φαγητό». Απλά λιγάκι σκονισμένο.

Όλα αυτά βέβαια οδηγούν σε ακόμα μία μεγάλη αποτυχία της ταινίας. Την έλλειψη σκηνών γεμάτες αίματα και μάχες. Ξέρετε, αυτές οι κλασσικές, πολύ αγαπημένες σκηνές που ο άνθρωπος προσπαθεί να σκοτώσει το ζόμπι, ναι αυτές, υπάρχουν μόνο στο τελευταίο τέταρτο!

Πάντως, αξίζει να σημειώσουμε τις πολλές αναφορές σε άλλα τρομακτικά κινηματογραφικά έπη όπως Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών(1968), Cat People(1942) και Ο Πύργος των Φαντασμάτων(1959). Αλλά από αυτόνομη έμπνευση, λίγα πράγματα.

Mαρία Γκιούλη