Βerlinale 14: "Two faces of January" - REVIEW - Πρώτο clip με άφθονο Παρθενώνα!

Για χαζολόγημα Κυριακή μεσημέρι 

Στην Αθήνα του 1962, ο Chester MacFarland (Viggo Mortensen) και η κατά πολύ νεότερη σύζυγός του Colette (Kirsten Dunst) συναντούν τον αμερικανό ξεναγό και μικροαπατεώνα Rydal (Oscar Isaac). Το κοσμοπολίτικο ζευγάρι και ο νεαρός αρχίζουν να κάνουν παρέα μέχρι που οι σχέσεις τους περιπλέκονται μετά από ένα ατυχές συμβάν στο ξενοδοχείο όπου διαμένει το ζεύγος. Έχοντας την ανάγκη του νεαρού ξεναγού, το ζευγάρι συνταξιδεύει μαζί του μέχρι την Κρήτη, όπου η ζήλια του MacFarland θέτει σε κίνδυνο της ζωές όλων.

Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ο σεναριογράφος του Drive, Hossein Amini διασκευάζει το έργο της Patricia Highsmith "Τwo faces of January", προσπαθώντας ανεπιτυχώς να ακολουθήσει τα χνάρια του Alfred Hitchcock. Με εκβιασμένο χιούμορ, η νουβέλα της αμερικανίδας συγγραφέως δυστυχώς έπεσε στα λάθος χέρια.

Αν δεν ήταν ο Viggo, παρόλο που έχει ωριμάσει σα το παλιό καλό κρασί, και τα αμέτρητα πανέμορφα πλάνα από Αθήνα, Κρήτη και Κωνσταντινούπολη, η ταινία δεν θα βλεπόταν. Παρόλο που την έχουν εκθειάσει, η Dunst κυκλοφορεί σε όλη την ταινία σαν ένα κακέκτυπο των ηρωίδων του μετρ των θρίλερ. Αξιοπρεπέστατη η παρουσία των ελλήνων ηθοποιών.

Tip: Για χαζολόγημα Κυριακή μεσημέρι

4/10

Ελεντίνα Πανή

In Patricia Highsmith’s adaptation, Two faces of January, Hossein Amini (screenwriter of Drive) makes his debut as a director but the result isn’t very satisfying. If it wasn’t for Viggo Mortensen (he gets better-looking as time goes by) and the wonderful shots and landscapes in Athens, Crete and Istanbul, this movie wouldn’t worth seeing it. Although there were high expectations in this project, Amini’s effort in revisiting Alfred Hitchcock’s style is just not good enough. Dunst’s presence is only a clumsy version of the master’s of suspense muses.