Βerlinale 2024: Οι ταινίες δεν τελειώνουν ποτέ. Γράφουμε για άλλες τρεις

Ταινίες, ταινίες, ταινίες, πολλές, αμέτρητες στο Φεστιβάλ Βερολίνου, δε γίνεται να τις δεις όλες. 

ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale 2024 - Ιζαμπέλ Ιπέρ: "Η ζωή δεν είναι τα social media, ελπίζω..."

Η ομάδα του MOVE IT ξημεροβραδιάζεται στα σκοτάδια των κινηματογραφικών αιθουσών της Berlinale και παρακολουθούμε όσο το δυνατόν περισσότερες γίνεται. Κάτω από 40 δεν πέφτουμε ποτέ. 

Αυτές είναι τρεις που είδαμε από τα τμήματα Special & Encounters και σας γράφουμε εντυπώσεις. 

Τhe Roundup: Punishment

Ενώ ερευνούν μια online εφαρμογή διακίνησης ναρκωτικών, ο "Monster Cop" και η ομάδα του ανακαλύπτουν μια σύνδεση μεταξύ του προγραμματιστή της εφαρμογής, ο οποίος δολοφονήθηκε στις Φιλιππίνες και μιας παράνομης οργάνωσης διαδικτυακού τζόγου. Εν τω μεταξύ, στις Φιλιππίνες, ο τοπικός αρχιμαφιόζος που ελέγχει την κορεατική αγορά παράνομων τυχερών παιχνιδιών στο διαδίκτυο,  σκορπίζει τρόμο με απαγωγές, επιθέσεις και φόνους. Για να βάλει τέλος σε όλα αυτά, ο ντετέκτιβ Μα δοκιμάζει μια απροσδόκητη συμμαχία…

Τα "The Roundup" και "The Roundup: No Way Out" οι δύο πρώτες συνέχειες του "The Outlaws" του 2017, φαινόταν να πλησιάζουν κάθε φορά λίγο πιο κοντά στο πλατωνικό ιδεώδες της αγνότητας του franchise δράσης που βασίζεται σε σταρ του είδους. Με τον Ma Dong-seok και τις γροθιές του σε σκηνοθεσία του Heo Myeong-haeng, ενός χορογράφου κασκαντέρ που εργάστηκε στο "Train to Busan", το "The Roundup: Punishment" ελαχιστοποιεί την περιττή πρωτοτυπία, ενώ μεγιστοποιεί υπέροχα τις ευκαιρίες για τον Lee και τα ξεσπάσματά του όπου δίνει πόνο και παράλληλα δείχνει και θυμωμένος και βαριεστημένος μαζί. Ο τύπος σπάει σαγόνια, συντρίβει κόκκαλα με γροθιές και κλωτσιές βαριοπούλες, μοιράζει πολύ ξύλο γενικώς και όπου δεν τα καταφέρνει με τις χάι τεκ φιλοσοφίες, έχει τους κατάλληλους συνεργάτες να του τα εξηγούν. Ικανή σκηνοθεσία, μοντάζ που στηρίζει όλα τα παραπάνω, νεύρο, ρυθμός και άφθονα κλισέ, αλλά και ατάκες τύπου: "Τι θα κάνεις? Θα μου αλείψεις μαρμελάδα?", η ατάκα του σε κάποιον δύσμοιρο αντίπαλο που βούτηξε ένα μαχαίρι ψωμιού για να τον αντιμετωπίσει. Για κάποιους αυτό δεν είναι σινεμά. Για κάποιους άλλους είναι ο ορισμός του (action) σινεμά.  Α.Κ. (7,5/10)

Treasure

Η Ρουθ (Λίνα Ντάναμ) αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι στην Πολωνία, τη γενέτειρα του πατέρα της (Στίβεν Φράι), ο οποίος είναι επιζών του Ολοκαυτώματος. Έτσι, λίγο μετά την πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος, κόρη και πατέρας βρίσκονται επί πολωνικού εδάφους, αναζητώντας τη χαμένη περιουσία των προγόνων τους, η οποία πέρασε στα χέρια του ντόπιου πληθυσμού όταν οι Εβραίοι της Πολωνίας γκετοποιήθηκαν και στη συνέχεια εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και η Γερμανίδα Γιούλια φον Χάιντς (“And Tomorrow the Entire World”) φτιάχνει μια γλυκόπικρη ταινία συμφιλίωσης με το παρελθόν, που επικεντρώνεται στα τραύματα των παιδιών όσων επέζησαν της φρίκης των στρατοπέδων, μέσω του χαρακτήρα που υποδύεται η Ντάναμ (“Girls”), αλλά παρά τις καλές προθέσεις όλων των συντελεστών και την καλοδεχούμενη, όπως πάντα, παρουσία του Στίβεν Φράι (στον οποίο ανήκει και η καλύτερη σκηνή της ταινίας), το “Treasure” δεν ξεφεύγει ποτέ από την επιφάνεια των πραγμάτων, ενώ η εύκολη λύση που διαλέγει η φον Χάιντς ως φινάλε είναι από γλυκερή έως και αναληθοφανής, αν αναλογιστεί κανείς πόσο δύσκολο έως και ακατόρθωτο ήταν για τους επιζώντες Εβραίους να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους, κάτι που δεν συνέβη μόνο στην Πολωνία αλλά και στη χώρα μας. Χρυσαυγή Πατσάκη (4/10)

Matt & Mara

Θα θέλαμε πολύ να σας πούμε ότι ανακαλύψαμε το φετινό “Past Lives” στη φετινή Berlinale και ότι αυτό φέρει τον τίτλο “Matt & Mara”, αλλά παρά τις όποιες θεματικές ομοιότητες των δύο ταινιών, η δεύτερη δεν καταφέρνει να φτάσει τις συναισθηματικές κορυφές της πρώτης. Στο “Matt & Mara”, παρακολουθούμε την επανεμφάνιση ενός ατόμου από το παρελθόν: αυτός είναι ο Ματ (Ματ Τζόνσον), επιτυχημένος συγγραφέας (που φέρνει τόσο εμφανισιακά όσο και συμπεριφορικά στον David Foster Wallace) που μένει στη Νέα Υόρκη και συναντά ξανά μετά από 7 χρόνια τη Μάρα (Ντίρα Κάμπελ), που είναι καθηγήτρια δημιουργικής γραφής στο Τορόντο. Οι δυο τους ήταν φίλοι, ίσως και κάτι παραπάνω, στο πανεπιστήμιο. Εκείνος έγινε μετά διάσημος, εκείνη απέκτησε οικογένεια με τον Σαμίρ, έναν μουσικό. Η διανοητική και ερωτική έλξη μεταξύ τους είναι προφανής από τα πρώτα λεπτά της ταινίας και για μιάμιση ώρα η κάμερα τους ακολουθεί, καθώς ανταλλάσσουν απόψεις για τη λογοτεχνία και τη ζωή, προσπαθώντας να βρουν ο ένας στον άλλο αυτό που τους λείπει τη δεδομένη χρονική στιγμή. Το “Matt & Mara” μιλάει για το πώς ρομαντικοποιούμε άτομα από το παρελθόν μας, αφήνοντας τον χρόνο που κυλάει και την απόσταση που μπαίνει ανάμεσά μας να μας κάνουν να ξεχάσουμε αυτά που μας ενοχλούσαν και να κρατάμε μόνο τα καλά. Μιλάει για τις στιγμές που αναρωτιόμαστε αν πήραμε τη σωστή απόφαση κι αν έπρεπε να έχουμε καταλήξει αλλού, με κάποια άλλη ζωή δίπλα σ’ έναν άλλο άνθρωπο. Και το κάνει με έναν τρόπο γλυκό και χαμηλόφωνο, ξεκάθαρα βασισμένο στους διαλόγους και τη χημεία των πρωταγωνιστών του, χωρίς όμως να καταφέρει να σε συνεπάρει πλήρως ή να σου κάνει την καρδιά χίλια κομμάτια à la “Past Lives”. Χρυσαυγή Πατσάκη (5/10)

To 74o Φεστιβάλ Βερολίνου διεξήχθη 15-25 Φεβρουαρίου 2024.

To MOVE IT βρέθηκε στην Berlinale για 14η χρονιά και σας μετέφερε όλα όσα συνέβησαν στο ειδικό section του περιοδικού μα