Βerlinale 2023: Το MOVE IT στα κινηματογραφικά σκοτάδια του Encounters

Published: 26 Feb 2023, 15:11
Συντάκτης:

Κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, που μας χάνεις, που μας βρίσκεις, μέσα / έξω / τριγύρω από τα σκοτάδια μιας κινηματογραφικής αίθουσας, να αναζητούμε το ταινιάκι που θα μας ταρακουνήσει, θα μας ταξιδέψει, που θα το συζητήσουμε το βράδυ σαν ομάδα τρώγοντας, πίνοντας και σχεδιάζοντας το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. 

<a href="/en/festival-nyhtes-premieras/nyhtes-premieras-2023-goes-berlinale/68856">Νύχτες Πρεμιέρας 2023 goes... Berlinale</a>ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 2023 goes... Berlinale

Το Encounters είναι το πρόσφατο (4ετίας) Διαγωνιστικό Τμήμα που πρόσθεσε στο πρόγραμμά της η Βerlinale, κάτι σαν ένα πιο εναλλακτικό διαγωνιστικό σε σχέση με το Επίσημο. Ίσως χρειαζόταν ίσως όχι, κάθε χρόνο όμως διαθέτει κάποια φιλμ που αρέσουν και συζητιούνται, αλλά και κάποια που περνούν απαρατήρητα. 

Φέτος είδαμε τρία από αυτά, μεταξύ των οποίων και το φιλμ που βραβεύτηκε για την σκηνοθεσία του στο Encounters, το "Echo" της Τατιάνα Χουέζο. Γράφουμε για αυτά: 

In Water

Σύνοψη: Ένας νεαρός ηθοποιός αποφασίζει να εγκαταλείψει την υποκριτική και να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία μιας ταινίας μικρού μήκους. Ο ηθοποιός, ο καμεραμάν και η ηθοποιός καταφτάνουν σε ένα βραχώδες τοπίο. Αναζητώντας μια ιδέα, ψάχνει να βρει το σωστό φως, το σωστό μέρος. Μια μέρα βλέποντας μια μορφή στα βράχια, και μετά από μια συζήτηση έχει πλέον την ιδέα.

Άποψη: Το In Water είναι η όγδοη φορά που βρίσκεται στην Μπερλινάλε ο Νοτιοκορεάτης auteur Hong Sangsoo, συνήθως βρισκόμενος στο επίσημο διαγωνιστικό από όπου σε διαφορετικές χρονιές έχει κερδίσει Αργυρή Άρκτο σκηνοθεσίας, σεναρίου, Μεγάλο Βραβείο της κριτικής επιτροπής και γυναικείας ερμηνείας. Αυτή την φορά το ωριαίο In Water-άλλωστε είναι γνωστή η αγάπη του για μικρής διάρκειας ταινίες-συμμετέχει σε ένα άλλο τμήμα του φεστιβάλ, το Encounters ξεχωρίζοντας με την πηγαία ποιητικότητά του, την απλότητά του και την ιμπρεσιονιστική του φωτογραφία, που θυμίζει από ιμπρεσιονιστικό πίνακα του Μονέ μέχρι φωτογραφία της Nan Goldin.

Για άλλη μια φορά στρέφει την προσοχή του σε έναν άνθρωπο που ασκεί το δικό του επάγγελμα, του σκηνοθέτη, αυτή την φορά νεαρού που προσπαθεί να βρει τον τρόπο αλλά και τι θέλει πραγματικά να διηγηθεί και άλλο αυτό μέσα από απλές, καθημερινές στιγμές και συζητήσεις, σαν να βλέπεις στιγμιότυπα της ζωής σου με έναν όμορφο και ταυτοχρόνως νοσταλγικό τρόπο. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία της ταινία σε κάνουν να νιώθεις ότι παρακολουθείς σκηνές από ένα παρελθόν απροσδιόριστο, παρότι είναι στο σήμερα, σαν να έχει ενωθεί το παρελθόν και η μνήμη του σκηνοθέτη με το σήμερα καταλήγοντας σε μια διαχρονικότητα. Το τέχνασμα με το κάπως θολωμένο φακό που υπάρχει σχεδόν σε όλη την ταινία ίσως οπτικά ενοχλήσει μερικούς ή φανεί σαν ένας γκονταρικός πειραματισμός, όμως δεν είναι. Πέραν του ότι δένει με την αφήγηση-ένας νεαρός σκηνοθέτης που ψάχνεται με τον φακό και με την απεικόνιση των όσων θέλει-συνιστά και ένα μέσο για να αποδοθεί αυτό το στοιχείο του φευγαλέου, του εφήμερου και ρευστού τώρα. Όπως ο Γάλλος ζωγράφος του 19ου αιώνα Κλοντ Μονέ έχει ονομαστεί κυνηγός στιγμών από την φιλόσοφο Helene Cixous, κάτι ανάλογο θα μπορούσαμε να πούμε για τον Hong Sangsoo που πάντα χαιρόμαστε να βλέπουμε ταινίες του στην Μπερλινάλε. Με την παραγωγικότητα που έχει είμαστε σίγουρα ότι θα τον συναντήσουμε και του χρόνου! Π.ΓΚ. (7 / 10)

The Echo

Σύνοψη: Το El Echo είναι ένα μικρό απομονωμένο χωριό της πολιτείας Puebla του Μεξικού. Οι άντρες των οικογενειών είναι συνήθως απόντες λόγω της δουλειάς τους. Οι μητέρες και τα παιδιά καλούνται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και να αντιμετωπίσουν την ζωή, αλλά και ζητήματα όπως θάνατος, αρρώστια, επιβίωση.

Άποψη: Παλιά γνώριμη του φεστιβάλ Βερολίνου, η Μεξικανή σκηνοθέτρια Tatiana Huezo, έπειτα από δύο ταινίες για το human trafficking σε περιοχές του Μεξικού στο Tempested (2016) και Noche de fuego (2021), παραμένει σε μια κλειστή κοινωνία της χώρας της παρατηρώντας μια μητριαρχική κοινωνία ελλείψει των πατεράδων των οικογενειών. Πλάθει το ντοκιμαντέρ με την φόρμα και τα υλικά του σινεμά μυθοπλασίας και αυτό το καθιστά ακόμα πιο ιδιαίτερο και ενδιαφέρον, μιας και θυμίζει περισσότερο μια ταινία μυθοπλασίας με ήρωες που τους υποδύονται οι πραγματικοί τους εαυτοί (όπως έκανε ο Clint Eastwood για παράδειγμα στο The 15:17 to Paris) και λιγότερο ντοκιμαντέρ. Οι ήρωες, πραγματικοί άνθρωποι που όντως ζουν υπό αυτές τις συνθήκες, δεν μιλούν απευθείας στην κάμερα ούτε στην σκηνοθέτρια, η οποία δεν εμφανίζεται στην ταινία ούτε και κάποιος στον οποίο να δίνουν τύπου συνέντευξη για όσα βιώνουν. Οι γυναίκες και τα παιδιά της ταινίας συνυπάρχουν μεταξύ τους και με απόλυτη φυσικότητα μπλέκονται σε προαποφασισμένες καταστάσεις και σκηνές που είναι γραμμένες και δεν αφήνονται στην τυχαιότητα της πραγματικότητας. Αν κάτι απουσιάζει, είναι μια πιο οξεία κοινωνική ματιά της σκηνοθέτριας, μιας και καταλήγει να είναι αρκετά παρατηρητικό χωρίς σχόλια για τα όσα συμβαίνουν. Αφήνει βέβαια έτσι περισσότερο χώρο στους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τους εαυτούς τους και τα αισθήματά τους και πράγματι ανά στιγμές είναι από χιουμοριστικό μέχρι σκληρό και βάναυσα ρεαλιστικό, ωστόσο απουσιάζει η ταυτότητα και η κριτική παρέμβαση της δημιουργού, που πιθανόν να προσέθετε κάτι στην ιστορία. Π.ΓΚ. (6,5 / 10)

“The Adults”

Σύνοψη: Ένα σύντομο ταξίδι στην πόλη που μεγάλωσε, φέρνει ξανά τον Έρικ σε επαφή τις δύο αδελφές του και με την παλιά του ομάδα στο πόκερ. Όσο ο Έρικ παρατείνει την επίσκεψή του για να αποδείξει ότι εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος παίκτης πόκερ στην πόλη, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να αποφύγει τις ρήξεις στη σχέση του με την αδελφή του Ρέιτσελ. Καθώς η μικρή τους αδελφή Μάγκι προσπαθεί να αναπλάσει τον οικείο κόσμο που κάποτε μοιράζονταν, ο Έρικ και η Ρέιτσελ έρχονται αντιμέτωποι με το χάσμα ανάμεσα στους παιδικούς τους εαυτούς και στους ενήλικες που έχουν πλέον γίνει.

Άποψη: Την τόσο περίπλοκη διαδικασία της ενηλικίωσης για την οποία ποτέ κανείς δεν είναι αρκετά προετοιμασμένος, καθώς και τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας που αλλάζουν με τρόπος που ποτέ δεν περιμένουμε, θίγει η νέα ταινία του Dustin Guy Defa, “The Adults”. Με όχημα το χιούμορ και με ένα cast ηθοποιών που είναι τόσο φυσικοί και οικείοι (Michael Cera, Hannah Gross, Sophia Lillis) η ταινία διαχέεται από ένα γνώριμο συναίσθημα: αυτό των διαφορετικών ερμηνειών που δίνουμε ο ένας στις πράξεις και στα λόγια του άλλου και που μας οδηγούν τελικά στην απομάκρυνση από πρόσωπα που κάποτε ήταν τα πιο αγαπημένα μας. Γλυκύτατη η Sophia Lillis ως η μικρή αδερφή που προσπαθεί να γίνει ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην τριάδα και έξυπνο το εύρημα της αναβίωσης των διαλόγων και των παιχνιδιών που οι ήρωες είχαν μεταξύ τους κατά την παιδική τους ηλικία. Όμως, δυστυχώς, αυτό  δεν φτάνει για να δώσει στο εγχείρημα μεγαλύτερο βάθος και ένταση και ίσως, τελικά, κάποιου είδους λύση ή απενοχοποίηση στη δυσκολία των ενδοοικογενειακών σχέσεων.

Ναι, τα συναισθήματα των ηρώων μπορούμε να τα κατανοήσουμε όλοι μας, αλλά κάποιος θα μπορούσε να πει πως “πολύ δράμα για το τίποτα”. Ειδικά αν γνωρίζει από μυστικά και ψέματα της ελληνικής οικογένειας και αν έχει δει τα πραγματικά “χοντρά” σκηνικά που παίζονται locally, όταν πλέον έχουν φύγει οι γονείς. Μ.Ζ. (5 / 10)

Πρώτη δημοσίευση: 26 Feb 2023, 15:11
Ενημέρωση: 26 Feb 2023, 15:11
Συντάκτης:

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos