Berlinale 2024: To ΜΟVE IT γράφει για το Διαγωνιστικό - Μέρος 2o

Περισσότερο από μία εβδομάδα θα μείνει η ομάδα του MOVE IT στο Βερολίνο για την 74η Βerlinale και ανέμσα στις δεκάδες ταινίες που είδαμε συνολικά, παρακολουθήσαμε και αρκετές του Επίσημου Διαγωνιστικού, όσες προλάβαμε βασικά, στις ημέρες που βρεθήκαμε στην γερμανική πρωτεύουσα, μεταξύ συνεχόμενων προβολών, συνεντεύξεων τύπου και αποκλειστικών συνεντεύξεων. Δουλίτσα να γίνεται. 

ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale 2024 - Ιζαμπέλ Ιπέρ: "Η ζωή δεν είναι τα social media, ελπίζω..."

Ιδού η γνώμη μας για τρεις από αυτές:

Sons

Σύνοψη: Η ιδεαλίστρια δεσμοφύλακας Εύα αντιμετωπίζει το δίλημμα της ζωής της όταν ένας νεαρός από το παρελθόν της μεταφέρεται στη φυλακή όπου εργάζεται. Χωρίς να αποκαλύψει το μυστικό της, ζητά να μεταφερθεί στο μπλοκ του, το πιο σκληρό και βίαιο στη φυλακή. Και έτσι ξεκινά ένα ανησυχητικό ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο η αίσθηση δικαιοσύνης της Εύας θέτει σε κίνδυνο την ηθική και το μέλλον της.

Άποψη: Έξι χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη ταινία του σουηδού σκηνοθέτη Gustav Moller, τον εξαιρετικό Ένοχο που απέκτησε και αγγλόφωνο remake με τον Jake Gyllenhaal και τώρα επιστρέφει με ένα ακόμα κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Sidse Barett Knudsen (After the Wedding, Borgen, Westworld) που διαγωνίζεται για την Χρυσή Άρκτο. Παραμένοντας στο ασφυκτικό και εντός ορίων περιβάλλον, φεύγοντας από το τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Δράσης και στρεφόμενος εντός της φυλακής, ο Moller μας συστήνει μια περίπλοκη ηρωίδα που συνεχώς εξελίσσεται κατά την διάρκεια της ταινίας, χάρη βέβαια και στην πολύ καλά μελετημένη ερμηνεία της Knudsen. Αν και απουσιάζει το σφιχτοδεμένο μοντάζ της προηγούμενης δουλειάς του, με την Carla Luffe να είχε αναβαθμίσει πολύ την ταινία χάρη στην αγωνία που προσέφερε, παρόλα αυτά διατηρεί το ενδιαφέρον του μέχρι τελευταία στιγμή, με την τελευταία πράξη να είναι ανατρεπτική και να ανατροφοδοτεί όλη την προηγούμενη ταινία επιτρέποντας μια διαφορετική μεταθέαση. Ο ρυθμός της ταινίας προβληματικός, με κάποιες άτσαλες και απότομες εναλλαγές έντασης που δημιουργούν μια αχρείαστη «φασαρία» στην αφηγηματικότητά της, με μια όμως πολύ μελετημένη ανάπτυξη χαρακτήρων που συγκρούονται και συναντιούνται στα σημεία. Δύο φαινομενικά διαφορετικοί κόσμοι, ο κόσμος του έγκλειστου και ο κόσμος της εξουσίας την οποία μάλιστα εκείνη καταχράται κατά το δοκούν, θολώνοντας τα όρια ηθικής, επαγγελματισμού και θυμικού, συνθέτουν εν τέλει μια διφορούμενη ιστορία αγάπης-μίσους, σωστού-λάθους, με τραύματα του παρελθόντος να ξεπηδούν και να ορίζουν αποφάσεις του μέλλοντος. Από τα καλά δράματα φυλακής που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, με μια προσπάθεια ψυχογραφικής αποτύπωσης ενός κόσμου βουτηγμένου στην ανομία από την μια και στην ασυδοσία από την άλλη, με τους ρόλους καλού-κακού να μην είναι εύκολα αποδόσιμοι. Παύλος Γκουγιάννος (7/10)

Shambhala

Σύνοψη: Στην καρδιά των Ιμαλαΐων του Νεπάλ, η Πέμα είναι παντρεμένη με τον Τάσι και τα δύο μικρότερα αδέρφια του. Αρχικά κάνουν μια αρμονική ζωή, αλλά όταν ο Τάσι δεν επιστρέψει από ένα ταξίδι στη Λάσα, η νομιμότητα του αγέννητου παιδιού της αμφισβητείται από την κοινότητά της. Αποφασισμένη να αποδείξει την αγάπη και την αγνότητά της, ξεκινά μια αναζήτηση για να βρει τον Τάσι. Η Πέμα βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε μια πνευματική αναζήτηση νοήματος στην οποία κάθε βήμα την φέρνει πιο κοντά στην ανακάλυψη του εαυτού και την απελευθέρωση.

Άποψη: Shambhala στην θιβετιανή βουδιστική παράδοση είναι ένα πνευματικό βασίλειο κάπου ανάμεσα στα Ιμαλάια και την έρημο Gobi, όπου οι άνθρωποι ζουν με βάση τις αρχές του βουδισμού. Μια μυθική ουτοπία στην οποία προσπαθεί να φτάσει και η νεαρή Πέπα. Η ταινία του Min Bahadur Bham, σκηνοθέτη που έχει φύγει στο παρελθόν με μικρά βραβεία σε Κάννες και Βενετία, διαγωνίζεται για πρώτη φορά για Χρυσή Άρκτο με το Shambhala να είναι η πρώτη ταινία από το Νεπάλ που διεκδικεί το βραβείο. Μέσα στις δυόμισι ώρες ερχόμαστε πιο κοντά στον πολιτισμό και την θρησκεία του Νεπάλ, με τον πολυανδρισμό (γυναίκα που παντρεύεται πάνω από έναν σύζυγο), τον βουδισμό και την θέση της γυναίκας στην κοινωνία που αντιμετωπίζεται περισσότερο ως σκεύος και ιδιοκτησία και λιγότερο ως άνθρωπος να μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Το ταξίδι ξεκινά ακριβώς για να αποδείξει την αγνότητά της σε μια κοινωνία που υπό άλλες συνθήκες θα την δει ως αμαρτωλή. Ο Bham χειρίζεται το θέμα περισσότερο ντοκιμαντερίστικα, μιας και μοιάζει να έχουμε μπει ως θεατές σε πραγματικά σπίτια ανθρώπων της περιοχής και να βλέπουμε την καθημερινότητά τους, κάτι που από την μια φανερώνει την πιστότητα της καταγραφής, από την άλλη την αντιαφηγηματικότητα μέσα από την ελλειπτική αφήγηση, τις μακροσκελείς σκηνές και την επαναληπτικότητα των σκηνών που εν τέλει περισσότερο κουράζουν τον θεατή κάνοντάς την από εκείνες τις ταινίες που έχουν έναν ξεκάθαρο φεστιβαλικό σκοπό. Παύλος Γκουγιάννος (3,5/10)

The Empire

Σύνοψη: Σε ένα παραθαλάσσιο χωριό στον γαλλικό βορρά, συμβαίνει επιτέλους κάτι για να ταράξει την ήσυχη καθημερινότητα: γεννιέται ένα παιδί με υπερφυσικές δυνάμεις. Και το παιδί αυτό θα γίνει το αντικείμενο μιας διαμάχης ανάμεσα σε καλές και κακές εξωγήινες οντότητες, από την οποία θα κριθεί το μέλλον της ανθρωπότητας.

Γνώμη: Ο Γάλλος Μπρούνο Ντιμόν μάς γλεντάει με κάθε νέα ταινία, αλλά με το “The Empire” το πάει ένα βήμα παραπέρα και παραδίδει μια μίξη σάτιρας και παρωδίας των ταινιών επιστημονικής φαντασίας τύπου “Star Wars”. Όσοι είναι εξοικειωμένοι με το σινεμά του δεν θα εκπλαγούν, οι φανατικοί του θα το απολαύσουν, αλλά σε ό,τι αφορά το ευρύ κοινό. το “The Empire” είναι μια ταινία που ανήκει περισσότερο στο πρόγραμμα ενός φεστιβάλ cult ταινιών παρά στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, στο οποίο δεν θα έμπαινε αν ο σκηνοθέτης της δεν ήταν o Ντυμόν, ο οποίος χαίρει εξαιρετικής εκτίμησης στα φεστιβαλικά κυκλώματα και είναι, χωρίς αμφιβολία, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις εν ενεργεία κινηματογραφικών δημιουργών.

Εδώ, όμως, είναι φανερό ότι θέλει να σπάσει πλάκα, σατιρίζοντας τη δήθεν ειδυλλιακή ζωή της γαλλικής επαρχίας και τις συμβάσεις του είδους του sci-fi. Όμως, για να λειτουργήσει το εγχείρημά του, θα χρειαζόταν ίσως περισσότερη συγκέντρωση, αλλά είναι φανερό ότι δεν του καίγεται καρφί και ότι το διασκεδάζει στο έπακρο. Το θέμα, βέβαια, είναι να το διασκεδάζει και ο θεατής και αυτό το πετυχαίνει μεν σε σημεία, αλλά το “The Empire” είναι περισσότερο cringey και λιγότερο αστείο απ΄ όσο θα έπρεπε. Έτσι, απευθύνεται σε λίγους, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει μια ένοχη απόλαυση, αλλά ο Ντυμόν εδώ, όπως αναφέραμε παραπάνω, έχει απασφαλίσει και η απόλαυση είναι φανερά όλη δική του. Xρυσαυγή Πατσάκη (3/10)

To 74o Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 15-25 Φεβρουαρίου 2024.

To MOVE IT βρίσκεται στo Φεστιβάλ Βερολίνου για 14η χρονιά και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν στο ειδικό section του περιοδικού μας που ανανεώνεται συνεχώς