Berlinale 2020: "Hidden Away" - Κριτική

Ο Elio Germano σε μία φοβερή μεταμόρφωση, πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Giorgio Diritti ερμηνεύοντας το ρόλο του naïve καλλιτέχνη Antonio Ligabue εξιστορώντας τη λυπητερή του ιστορία. Το Hidden Away (Volevo nascondermi) είναι μία αρκούντως συναισθηματική και ατμοσφαρική ταινία που μας ταξιδεύει σε πανέμορφα τοπία και όμορφες φάρμες, υπέροχη ιταλική αρχιτεκτονική αλλά και σε μία πολύ άσχημη και θλιβερή ζωή, που όμως κατάφερε και γέμισε τέχνη. Αυτοί οι συνδυασμοί δημιούργησαν ένα οπτικό ποίημα από όπου κι αν το κοιτάξει κανείς, με την εξαιρετική ερμηνεία από τον Germano, να είναι αυτό που στην τελική συγκλονίζει. Μία ταινία που στην τόση αγριότητά της, βρίσκεις την ομορφιά.

ΣΧΕΤΙΚΑΜπιλ Νάι: "Ο χαρακτηρισμός εμπορικο είναι μια πολύ όμορφη λέξη"

Είναι τόσο επώδυνο για ένα παιδί να μην το αγγίζει η μητέρα του, να τον κακομεταχειρίζονται από μικρή ηλικία και αυτό να συνεχίζεται και στα ενήλικα χρόνια του, καταλήγοντας σε φρενοκομεία. Κάπως έτσι, αισθάνεται η αποκτήνωση. Κάπως έτσι, με απανωτά, γρήγορα flash back από διάφορες ηλικιακές φάσεις, μαθαίνουμε κάποια στοιχεία για τον μικρό Toni και νιώθουμε λες και μπαίνουμε βαθιά στο ταραγμένο του μυαλό προσπαθώντας να ακολουθήσουμε και να καταλάβουμε τη σκέψη του. Όμως ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται τόσο να μας παρέχει βιογραφικές πληροφορίες. Τον ενδιαφέρει το συναίσθημα. Και από συναίσθημα η ταινία είναι γεμάτη.

Έχοντας ζήσει λοιπόν σκληρά παιδικά χρόνια ο Ligabue για καλή του τύχη ανακαλύπτεται από τον γλύπτη Renato Marino Mazzacurati (Pietro Traldi), ο οποίος μαζί με τη μητέρα του τον φροντίζουν και έτσι ανακαλύπτει τη ζωγραφική και μυείται στον κόσμο της τέχνης. Από την πρώτη στιγμή η ταινία δημιουργεί έναν συνδυασμό συναισθηματισμού και ανατριχίλας. Παίζει με τα συναισθήματά μας, και άλλοτε μας ρίχνει μία γροθιά στο στομάχι εκεί που δεν το περιμένουμε. Άλλοτε μας γεμίζει αρμονία, η οποία όμως δεν κρατά για πολύ, αφού ο σκηνοθέτης τη διαλύει ξανά. Ο Germano είναι αφάνταστα καλός στο ρόλο του και με την επιλογή κουστουμιών και make-up μοιάζει απόλυτα στον Ligabue.

Περισσότερο όμως καταφέρνει να δείξει πως ό,τι κάνει ο ήρωάς του, το κάνει βάζοντας την ψυχή του σε αυτό και η ψυχή του είναι σαν ενός μικρού παιδιού. Αυτό το παιδί ψάχνει εκείνον που θα κοιτάξει τους πίνακές του και θα βρει τα ζώα που έχει ζωγραφίσει όσο όμορφα τα βρίσκει και αυτό. Αυτό το παιδί θα ζητήσει απλώς μία μοτοσυκλέτα και όχι χρήματα ως αντάλλαγμα για να τους πουλήσει. Αυτό το παιδί θα ζωγραφίσει τον τοίχο του σπιτιού στο οποίο θέλει να ζήσει με τη γυναίκα του, τη βασίλισσά του, την οποία θα προσέχει και δεν θα της λείπει τίποτα. Αυτό το παιδί θα χαρεί με το μετάλλιο που θα του δώσει ο De Chirico που συμπάθησε πολύ, ή θα πάρει ένα μπαλόνι στα χέρια του και θα λυπηθεί όταν θα του φύγει από τα χέρια.

O Diritti κατάφερε να δημιουργήσει μία ταινία που να είναι τόσο απλή μα και τόσο σύνθετη ταυτοχρόνως και ο συγκλονιστικός Germano παρέδωσε μια από τις κορυφαίες ταινίες της φετινής Μπερλινάλε.

7,5 / 10

The Intruder (1/10), Hidden Away (7,5/10), First Cow (7/10), The Salt Of Tears (4/10), All The Dead Ones (4/10), Undine (8/10), Delete History (6/10), My Little Sister (7/10), Siberia (1/10), The Woman Who Ran (-), Bad Tales (-), Never Rarely Sometimes Always (-), Berlin Alexanderplatz (-), Dau Natasha (-), The Roads Not Taken (-), Days (-), Irradiated (-), There Is No Evil (-)

Το 70ο Φεστιβάλ του Βερολίνου διεξάγεται 20 Φεβρουαρίου με 1 Μαρτίου 2020, το MOVE IT βρίσκεται εκεί με την πολυπληθέστερη αποστολή για ελληνικό μέσο και σας μεταφέρει για 10η συνεχή χρονιά όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες της αγαπημένης μας ευρωπαϊκής πόλης, στο ειδικά διαμορφωμένο section μας.