Berlinale 2020: Ένα γράμμα αγάπης στην Σιγκούρνι Γουίβερ

1995: Είμαι 7 χρονών. Μεσημέρι Κυριακής, χρυσές εποχές MEGA Σαββατοκύριακο. Μεγαλώνει, μεγαλώνει γερά παιδιά! Βλέπω τους “Γορίλες στην Ομίχλη”, την ταινία του 1988 του Μάικλ Άπτεντ, στην οποία η Σιγκούρνι Γουίβερ υποδύεται την Νταϊάν Φόσεϊ, την Αμερικανίδα ζωολόγο, που αφιέρωσε τη ζωή της στη μελέτη και την υπεράσπιση του υπό εξαφάνιση ορεινού γορίλα της Αφρικής. Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω αυτή την ταινία, αλλά και πάλι θυμάμαι να κλαίω με μαύρο δάκρυ, τη μαμά μου να με παρηγορεί και φυσικά… τη Σιγκούρνι Γουίβερ.

ΣΧΕΤΙΚΑΜπιλ Νάι: "Ο χαρακτηρισμός εμπορικο είναι μια πολύ όμορφη λέξη"

2003: Είμαι 15 χρονών. Έχω νοικιάσει το “Alien” του Ρίντλεϊ Σκοτ σε βιντεοκασέτα. Το βλέπω το μεσημέρι, μόνη στο σπίτι, πριν γυρίσουν οι γονείς από τη δουλειά και με τσακώσουν να μην διαβάζω. Την ταινία τη νοίκιασα γιατί στο σχολείο ήταν κουλ να βλέπεις “θρίλερ”. Και νόμιζα ότι ήταν απλά ένα θρίλερ, απλά… παλιό. Και να η Σιγκούρνι. Χωρίς γορίλες, αλλά με εξωγήινους. Πιο badass πεθαίνεις.

2020: Είμαι 32 χρονών. Στο Φεστιβάλ του Βερολίνου βλέπω από κοντά τη Σιγκούρνι Γουίβερ σε συνέντευξη τύπου για την ταινία “My Salinger Year”. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, από τους “Γορίλες” και το “Άλιεν” μέχρι σήμερα, την έχω ξαναδεί: στην “Παγοθύελλα” του Ανγκ Λι, στα επόμενα “Aliens”, στο “Σκοτεινό Χωριό” του Σιάμαλαν, στο “Cabin in the Woods” του Τζος Γουίντον. Πάντα να μου φαίνεται badass και πάντα να μου θυμίζει τον εφτάχρονο εαυτό μου να την παρακολουθεί μπροστά από την τηλεόραση. Και το κερασάκι στην τούρτα: η ταινία για την οποία η Γουίβερ βρίσκεται στην Berlinale έχει να κάνει με τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ. Τον Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, τον άνθρωπο που όταν πέθανε το 2010, πλήρης ημερών, ο πατέρας μου - βλέποντάς με να κλαίω με μαύρο δάκρυ στην είδηση - μου είχε πει ότι συμπεριφερόμουν όπως όταν ήμουν στο δημοτικό και έβλεπα το “Γορίλες στην Ομίχλη”. Σημαδιακό; Φυσικά! Όπως όλοι οι άνθρωποι που αγαπούν την λογοτεχνία και το σινεμά, είμαι εκπαιδευμένη να βλέπω σημάδια, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν. Τι μου έμαθε λοιπόν η συνάντησή μου με τη Σιγκούρνι Γουίβερ;

1. Ότι, αν θέλω να μοιάζω σαν εκείνη στα 70 μου, θα πρέπει να κόψω κάπνισμα και αλκοόλ και να αρχίσω γυμναστήριο.
2. Ότι μπορείς να είσαι γυναίκα και badass, αν και αυτό μου το είχε μάθει ήδη, απλά τώρα το επιβεβαίωσε in the flesh.
3. Ότι, με δικά της λόγια: “Ως ηθοποιοί, είμαστε κι εμείς αρκετά αποστασιοποιημένοι από τους fans και αρκετά προστατευμένοι. Πιστεύω ότι οι fans δεν απολαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει σε αυτή τη βιομηχανία. Είναι όμως οι άνθρωποι για τους οποίους κάνουμε αυτή τη δουλειά. Αγαπάνε τον κινηματογράφο και αυτή η αγάπη είναι ίδια με αυτή που τρέφουν οι θαυμαστές του Σάλιντζερ γι’ αυτόν”.
4. Ότι το “Books, records, films – these things matter”, η πολυφορεμένη ατάκα του Rob (Τζον Κιούζακ) από το “High Fidelity” είναι παντού και πάντα επίκαιρη. Και τα βιβλία, οι δίσκοι και οι ταινίες είχαν, έχουν, και  θα έχουν πάντα σημασία, γιατί πολύ απλά ο καθένας μας θα πάρει αυτό που χρειάζεται από αυτά. Οι καλλιτέχνες (η Σιγκούρνι, ο Σάλιντζερ) θα τα δημιουργήσουν και εμείς θα τα έχουμε πάντα στη διάθεσή μας. Και μάλλον στην δημιουργία ίσως τελειώνει και η οποιαδήποτε υποχρέωση που έχουν απέναντι σε εμάς, στο κοινό. Ίσως θα έπρεπε να μας είναι αρκετό, αλλά θέλουμε κι άλλο. Κι αυτό είναι ανθρώπινο. Όπως, ήταν ανθρώπινο το ότι ο Σάλιντζερ δεν ήθελε να λαμβάνει τα γράμματα των θαυμαστών του. Όπως, πολύ ανθρώπινα η Σιγκούρνι μας μίλησε στη συνέντευξη τύπου για τη σχέση μεταξύ αυτού που θαυμάζει και του αντικείμενου του θαυμασμού του.

Σιγκούρνι, ο Σάλιντζερ δεν θα απαντούσε ποτέ στο γράμμα μου, αν ποτέ έμπαινα στον κόπο να του στείλω. Αλλά, δεν πειράζει. Απάντησες εσύ, κι αυτό είναι παραπάνω από αρκετό.

Το 70ο Φεστιβάλ του Βερολίνου διεξάγεται 20 Φεβρουαρίου με 1 Μαρτίου 2020, το MOVE IT βρίσκεται εκεί με την πολυπληθέστερη αποστολή για ελληνικό μέσο και σας μεταφέρει για 10η συνεχή χρονιά όλα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τις αίθουσες της αγαπημένης μας ευρωπαϊκής πόλης, στο ειδικά διαμορφωμένο section μας.