Berlinale 18: "Unsane" - Κριτική

Σύνοψη: Η Σόγιερ Βαλεντίνι μετακόμισε από την Βοστόνη στην Πενσιλβάνια για να κάνει μια νέα αρχή. Η οικογένεια και οι φίλοι της βρίσκονται μακριά και δυσκολεύεται σχετικά να προσαρμοστεί, ενώ υποφέρει από έναν stalker που έχει εμμονή μαζί της (ή όχι;). Οταν βρεθεί – χωρίς να το επιδιώξει – κλεισμένη σε μία ψυχιατρική κλινική, θα κληθεί να αποδείξει πως δεν είναι τρελή, κάτι καθόλου εύκολο.

'Αποψη: Το «Unsane» του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι ένα καθαρόαιμο θρίλερ ψυχολογικού τρόμου, κάπου μεταξύ της «Φωλιάς του κούκου» και της «Αποστροφής», το οποίο εκμεταλλεύεται full on όλα τα πλεονεκτήματα που του παρέχει το γεγονός πως ο 55χρονος ανήσυχος δημιουργός το γύρισε εξ’ολοκλήρου με iPhone: τραχύτητα,  ρεαλιστικό καδράρισμα, αστραπιαία εναλλαγή focus στο κέντρο του πλάνου και άλλα σχεδόν φρενήρες μοντάζ, φυσικό φωτισμό, στοιχεία που σε συνδυασμό με την αδιαμφισβήτητη τεχνική του Σόντερμπεργκ, χτίζουν σταδιακά μια εφιαλτική ατμόσφαιρα, με ορισμένες ανατριχιαστικές σκηνές, αν και κάποιες από αυτές φλερτάρουν έντονα με το camp.

Σαφώς πιο ενδιαφέρον το πρώτο μισό του φιλμ, όταν η τρομερή στον ρόλο της Κλερ Φόι (με αξέχαστη ματιά και σωματική κινησιολογία άγριου ζώου) ακροβατεί συνεχώς μεταξύ ρεαλιστικής και φαντασιακής πραγματικότητας με σκοπό να πείσει ότι δεν είναι τρελή αλλά και πως ο stalker της βρίσκεται μέσα στο νοσοκομείο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να διαφυλάξει την σωματική της ακεραιότητα και μαζί να αντιμετωπίσει την γραφειοκρατία, το ανδρικό βλέμμα υποτίμησης, την αμφισβήτηση, σε ένα εύστοχο #metoo σχόλιο του Σόντερμπεργκ, αν και ο ίδιος παραδέχθηκε πως το φιλμ ολοκλήρωσε γυρίσματα πρις ξεσπάσει το τσουνάμι των καταγγελιών, γεγονός που το κάνει ακόμα πιο σημαντικό.

Προσθέστε και μια αλληγορία με σατυρικές νότες και καφκικό feeling για την γραφειοκρατία και την συστημική αυθαιρεσία που εξοβελίζει το άτομο προς συμφέρον της κυβερνητικής εξουσίας και το συνολικό αποτέλεσμα προμήνυε ένα τρομακτικά πολυεπίπεδο φιλμ. Κάπου στη μέση όμως, ο Σόντερμπεργκ και οι σεναριογράφοι του επιλέγουν να εγκαταλείψουν την αμφισημία και να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην υπηρεσία του genre.

Αποτέλεσμα, μια μονοδιάστατη προσέγγιση με τέρμα τα γκάζια, χωρίς να φοβάται την υπερβολή με  απολαυστικό τρόπο και χορταστικό φαν μεν, παύοντας όμως πλέον να διαφέρει. Ο τύπος όμως γνωρίζει σινεμά όσο λίγοι σύγχρονοι και συνολικά προσφέρει καθαρόαιμη κινηματογραφική διασκέδαση.

7  /  10