Berlinale 18: "Casanova gene" - Κριτική

Στην αρχαιότητα, κάθε που πήγαιναν οι Αρχαίοι Έλληνες να δουν μία παράσταση, έπαιρναν μαζί τους και ποικίλα ζαρζαβατικά, τα οποία πετούσαν ανερυθρίαστα στη σκηνή σε περίπτωση που η παράσταση δεν ήταν καλή, ή τους πρόσβαλλε και ταυτοχρόνως κάνανε και διάφορους απαξιωτικούς ήχους. Αυτή η πρακτική βέβαια σήμερα δεν ακολουθείται -αν και συχνά θα έπρεπε, γιατί θα προστάτευε το δύσμοιρο κοινό από διάφορες ανούσιες δημιουργίες.

Μία από αυτές τις δημιουργίες είναι και το Casanovagen, της Luise Donschen. Ένα ασυνάρτητο και δήθεν ντοκιμαντερικού τύπου ταινιάκι, το οποίο πάει κανείς να το δει γιατί βλέπει στο τρέιλερ τη φιγούρα του Τζον Μάλκοβιτς. Κι έτσι την πατάει. Συνοχή δεν υπάρχει, ούτε νόημα. Τη μία στιγμή βλέπει κανείς γόνδολες να χτυπιούνται από τον αέρα και τουρίστες να ποζάρουν και να φωτογραφίζονται δίπλα σε μία καρναβαλική φιγούρα, που από κάπου εμφανίστηκε, την άλλη κάτι πουλιά να επιχειρούν να ζευγαρώσουν και κάποιος ορνιθολόγος να μας εξηγεί πως το θηλυκό έχει το πάνω χέρι και άμα δεν θέλει, ζευγάρωμα δεν γίνεται, και την άλλη μία dominatrix ζητάει από τον άνδρα-pet της να της φιλήσει ένα ένα τα δάχτυλα του ποδιού, για να τον ανταμείψει. Και κάποια στιγμή έχουμε και τον Μάλκοβιτς, ο οποίος απαντά σε ερωτήσεις, εν είδη συνέντευξης, η οποία όμως τελειώνει ξαφνικά και μπερδεμένος ο ίδιος ρωτά: «Αυτό ήταν;», «Αυτό ήταν», παίρνει ως απάντηση. Τις σκηνές τύπου 5 λεπτά σκούπισμα μέσα στη μαύρη νύχτα δεν θα τις αναλύσουμε καθόλου.

Το ενδιαφέρον της ταινίας είναι όμως αυτό που ακολούθησε της προβολής της. Η σκηνοθέτης βρισκόταν στην αίθουσα και ανέβηκε για Q&A. Δίπλα μου βρισκόταν ένας κύριος, ο οποίος από κάπου στη μέση της ταινίας άρχισε να αναρωτιέται δυνατά «Τι αηδίες είναι αυτές που βλέπουμε;». Με το που ξεκινά το Q&A η σκηνοθέτης επιχειρεί να απαντήσει βαθυστόχαστες ερωτήσεις σχετικά με τις σκηνοθετικές της επιλογές, τα μονοπλάνα της, τις συνδέσεις με το γονίδιο του Καζανόβα και τη σεξουαλικότητα και άλλα τέτοια. Όταν ολοκληρώνει τους συλλογισμούς της, η συντονίστρια γυρίζει στο κοινό και ρωτάει εάν θέλει κάποιος να θέσει και τη δική του ερώτηση. Και εκείνη τη στιγμή γινόμαστε μάρτυρες σε μία το λιγότερο αρχαιοελληνική σκηνή.

Παίρνει το μικρόφωνο μία γυναίκα από το κοινό και ξεκινάει ανενδοίαστα να χαρακτηρίζει την ταινία ως ό,τι χειρότερο και χωρίς νόημα έχει δει τελευταία, επιτηδευμένη και ασυνάρτητη, χωρίς νόημα ύπαρξης. Ο κύριος δίπλα μου ξεκινάει και την χειροκροτεί, όπως και διάφοροι άλλοι από το κοινό. Κρύος ιδρώτας λούζει τη σκηνοθέτη -η οποία μάλιστα ήταν και μαθήτρια του Wenders, όπως ανακάλυψα αργότερα- και δεν βγάζει μιλιά. Το κοινό, αλλά και η συντονίστρια είναι αναστατωμένο και στέκει αμήχανο μπροστά σε αυτή την έκρηξη. Η γυναίκα ολοκληρώνει την κριτική της λέγοντας «Όποιος έχει να πει κάτι καλό για την ταινία, σε όποιον άρεσε, η όποιος κατάλαβε για ποιο λόγο δημιουργήθηκε, ας πάρει το μικρόφωνο, του το δίνω αμέσως, για να μας το αναλύσει». Κανείς δεν πήρε το μικρόφωνο. Η συντονίστρια προσπάθησε να συμμαζέψει την συζήτηση, άνευ ιδιαίτερης επιτυχίας. Η γράφουσα αποχώρησε από την αίθουσα, γιατί όσο κι αν αγαπά τη Μπερλινάλε και όσο κι αν θέλει να στηρίζει τις δημιουργίες νέων ανθρώπων, δεν ήθελε να χάσει ακόμα περισσότερο από το χρόνο της. Γιατί κάποιες ταινίες είναι απλώς κακές και δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα ύπαρξης.

0 / 5