Berlinale 15: "Nobody wants the knight" - REVIEW

H Josephine είναι η πιστή και αφοσιωμένη σύζυγος ενός εξερευνητή που έχει όνειρο να πατήσει στα άκρα του κόσμου και να κατακτήσει το Βόρειο Πόλο. Τον αγαπά ως ένα λευκό και εξιδανικευμένο φάντασμα και προσπαθεί να περιμένει το γυρισμό του όσο πιο κοντά σε εκείνον μπορεί. Αυτή είναι μόνο η αφορμή για την πλοκή μίας υπαρξιακής περιπέτειας, ακριβούς και υπερβατικής μελέτης της ανθρώπινης φύσης. (με τις συνθήκες γυρισμάτων στη Γροιλανδία να θεωρούνται τραυματικές από cast 'n crew).

Το ότι η δημιουργός είναι γυναίκα, με την ταινία να ανοίγει τη φετινή διοργάνωση έχει ήδη συζητηθεί πολύ και παρακολουθώντας το φιλμ της Isabel Coixet αντιλαμβάνεσαι τους λόγους. Ναι μεν είναι παρών ένας σαφής διαχωρισμός των φύλων, που αποτυπώνεται στο πώς λειτουργούν σεναριακά οι χαρακτήρες, όμως αυτό αφορά μόνο τις αφορμές της πλοκής. Στην πραγματικότητα, ο Λακάν ίσως θα ήταν περήφανος αν έβλεπε την εξέλιξη της ιστορίας, με τη θεωρία του περί άφυλης πατρικής λειτουργίας να σχηματίζει μία μακάβρια χορογραφία στον πάγο.
Εδώ, ο έρωτας είναι μία εξερευνητική αποστολή. Ο στόχος είναι κάτι το υψηλό και το ακραίο, πέρα από μας που μας κάνει να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, παρά το ρίσκο που τον συνοδεύει. Το αν, τελικά, υπάρχει ή όχι ο προορισμός, είναι κάτι που το αφήνει μόνο η ιστορία να φανεί.

Η φωτογραφία είναι αποστομωτική και οι σκηνές στην κινηματογράφησή τους προσεγγίζουν την ακροβασία πολύ περισσότερο παρά ένα απλό γύρισμα. Με σκηνοθεσία που υπογραμμίζει την ματαιότητα των ανθρώπινων παθών, τοποθετώντας τους ήρωες όλο και πιο μικρούς στο αχανές αλλόκοσμο αρκτικό τοπίο και μελετημένη σκηνογραφία μέχρι και το τελευταίο κουταλάκι του σερβίτσιου, οι όποιες προσδοκίες για ακόμα μία "γυναικεία" ταινία διαλύονται σε πλάνα με τέλεια μελετημένες δόσεις χιούμορ, όπου το χιόνι δεν καίει αρκετά για να ανακουφίσει τους ήρωες.

Η Josephine κολύμπησε στο χιόνι και δεν κάηκε. Παρέμεινε αγνή αφού ανταγωνίστηκε τον εαυτό της μέσα από τον άντρα που αγάπησε, μία απροσδόκητη φίλη (η-αγαπημένη από το περσινό Kumiko-Rinko Kikuchi εδώ ξεδιπλώνει όλη την έκταση της χαρισματικότητάς της ως ηθοποιός και γεννά ένα χαρακτήρα αξέχαστο) και το κανιβαλιστικό χιόνι που την περιβάλλει, κάνει το Θεό ένα "εργαλείο της πραγματικότητας". Η Juliette Binoche δημιουργεί έναν επικό ρόλο που σπάει τα προηγούμενα ερμηνευτικά της μοτίβα, κάτι που είχε ήδη αρχίσει να συμβαίνει με το Clouds of Sils Maria.

Οι άνθρωποι, για τα αγνά μυαλό, δεν είναι σε θέση να καταλαβαίνουν-καταλαμβάνουν τον κόσμο, αλλά μόνο τους άλλους ανθρώπους. Και εκείνοι αυταπατώνται, ξεχνώντας ότι με το μαχαίρι που χρησιμοποιούν για να φάνε, λίγο πριν έσφαξαν ένα ζώο. Το μόνο που μένει όταν λιώνουν τα χιόνια της αυταπάτης, είναι ένας κόσμος που ξεγελά όποιον νομίζει ότι μπορεί να τον κατακτήσει.
 

4 / 5