Θεσσαλονίκη 2020: "Δεν κλαίω ποτέ" - Κριτική
Η 17χρονη Όλα ζει στην Πολωνία με τη μητέρα της και προσπαθεί να πάρει δίπλωμα οδήγησης επειδή ο πατέρας της που εργάζεται στην Ιρλανδία της έχει υποσχεθεί ότι θα της αγοράσει αυτοκίνητο. Εντελώς απροσδόκητα όμως ο πατέρας της πεθαίνει από εργασιακό ατύχημα και η Όλα από τη μία στιγμή στην άλλη μετατρέπεται σε «κεφαλή» της οικογένειας, καθώς καλείται να μεταβεί στην Ιρλανδία για να μεταφέρει πίσω το σώμα του πατέρα της.
ΣΧΕΤΙΚΑΤο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πάει Κάννες
Η νέα ταινία του πολυβραβευμένου για την προηγούμενη ταινία του (Silent Night) στην Πολωνία Piotr Domalewski, συμπαραγωγή Πολωνίας και Ιρλανδίας, έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν. Πρόκειται για ένα ευαίσθητο κοινωνικό δράμα και ταυτόχρονα μία ιστορία πρόωρης ενηλικίωσης.
Η Όλα είναι δυναμική, έξυπνη και ξεροκέφαλη, ικανή να δείξει συναισθηματικό σθένος αλλά και εμπάθεια όταν αυτό χρειάζεται. Μέσα από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που καλείται να διεκπεραιώσει, αναζητά ψήγματα της αγάπης του πατέρα της, δείγματα γραφής του χαρακτήρα του, σε ό,τι επέμεινε από τη ζωή που ζούσε μακριά της.
Η κάμερα ακολουθεί λοιπόν τη νεαρή πρωταγωνίστρια η οποία συνεχώς βρίσκεται σε κίνηση, συνεχώς ζητά, απαιτεί, καυγαδίζει και αγανακτεί, με την εντυπωσιακή ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Zofia Stafiej να μεταβαίνει απροσδόκητα από το ένα συναίσθημα στο άλλο.
Η ταινία θυμίζει έντονα Ken Loach, τόσο χάρη στη λιτή κινηματογράφηση της, όσο και χάρη στην ικανότητα να αναδεικνύει το κοινωνικό πρόβλημα μέσα από μία απολύτως συνηθισμένη προσωπική ιστορία.
Το «Δεν κλαίω ποτέ» καταπιάνεται με το θέμα της Ευρωπαϊκής οικονομικής μετανάστευσης, και χωρίς κοινωνικά ή πολιτικά κατηγορώ επικεντρώνεται στις συνέπειες της σε προσωπικό επίπεδο. Δίνει έτσι μία απλή ανθρώπινη ιστορία, για οικογένειες που αποχωρίζονται, ανθρώπους που επιβιώνουν μόνοι σε ξένο τόπο, που λησμονιούνται από όσους αγαπούν αλλά τελικά όπως πολύ όμορφα μας θυμίζει η ταινία, απλά κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων