Νύχτες Πρεμιέρας 2020: "Martin Eden" - Κριτική

Σύνοψη:  Ο Μάρτιν Ίντεν, ένας νεαρός, αγράμματος ναύτης, γνωρίζει την μεγαλοαστή Έλενα και ο έρωτάς του τον παρακινεί σε μια βουλιμική αναζήτηση γνώσης και πάθους συγγραφής. Οι απορρίψεις διαδέχονται η μία την άλλη, όμως όταν τελικά έρχεται η αναγνώριση ο ίδιος έχει κατατροπωθεί από την ψευδεπίγραφη φήμη και την απομυθοποίηση του έρωτα.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας προβάλουν τον Νονό ΙΙ ψηφιακά αποκατεστημένο

Άποψη: Ο Jack London ήταν ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα που με το ημι-αυτοβιογραφικό βιβλίο του Martin Eden μεταφέρει την ιστορία ενός αμόρφωτου εργάτη και την μετατροπή του σε συγγραφέα αντλώντας έμπνευση από τα δικά του βιώματα. Το 1942 μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη με τον Glenn Ford ως πρωταγωνιστή, ενώ έχει μεταφερθεί και στην τηλεόραση.

Τώρα ο ιταλός σκηνοθέτης Pietro Marcelo παίρνει την ιστορία του London και την μεταφέρει στην Ιταλία σε έναν απροσδιόριστο χρόνο, λίγο μετά τα μέσα του 20ού αιώνα, ίσως κατά την δεκαετία του 1950 ή του 1960, αν κρίνει κανείς από την γενικότερη αισθητική. Άλλωστε η ταινία θυμίζει αρκετά τον κινηματογράφο εκείνης της εποχής, με στοιχεία που ενώνουν τον ιταλικό νεορεαλισμό με την γαλλική nouvelle vague και το ευρωπαϊκό κοσμοπολίτικο και φιλοσοφημένο σινεμά της ίδιας περιόδου.

Ένα ταυτόχρονα πολιτικό και φιλοσοφικό σινεμά που θυμίζει ακόμα και τον Bernardo Bertolucci. Παρόλα αυτά δεν είναι ακριβώς τίποτα από όλα αυτά, παρότι τα θυμίζει ελαφρώς. Με μια μεταμοντέρνα αναμόχλευση ειδών, στιλ και εποχών, ο Martin Eden γίνεται ένα πολιτικοκοινωνικό και ταυτόχρονα ανθρώπινο σινεμά. Στο background παρατηρεί κανείς τα όσα εκτυλίσσονται και κυρίως την αλλαγή του πρωταγωνιστή όταν γνωρίζει την εύπορη Έλενα και εντάσσεται σε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο στον οποίον προσπαθεί να προσαρμοστεί, όμως βλέπουμε και την προσπάθεια ενός συγγραφέα να βρει τον δρόμο του και να αρθρώσει την φωνή του, που είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας.

Όσο παλιομοδίτικο και αν φαντάζει, δεν παύει να γίνεται ενδιαφέρον με τους καλογραμμένους διαλόγους των Marcelo και Maurizio Braucci, μιας και πρόκειται για ένα καθαρά διαλογικό σινεμά με πολλές συζητήσεις αναφορικά με τον σοσιαλισμό, την εργατική τάξη, την λογοτεχνία, την δημιουργία, ακόμα και τον Baudelaire. Παράλληλα, έχουμε την αφοπλιστική ερμηνεία του Ιταλού ηθοποιού Luca Marinelli για την οποία βραβεύτηκε στην περσινή Biennale στην οποία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα διεκδικώντας τον Χρυσό Λέοντα. Μια γεμάτη και ολοκληρωμένη ερμηνεία που θυμίζει παλιούς ηθοποιούς ως προς την αφοσίωση στον ρόλο.

Σε όλα αυτά εντάσσεται και το ερωτικό στοιχείο σε συνδυασμό με την πάλη των τάξεων. Ο έρωτας όμως ενδιαφέρει λιγότερο τον σκηνοθέτη μιας και γίνεται αφορμή για να ξεπηδήσουν από αυτόν τα όσα προβληματίζουν τον άνθρωπο κατά την διάρκεια του 20ού αιώνα αλλά ακόμα και σήμερα. Ακόμα και όταν γίνεται φλύαρο, ακόμα και όταν προσπαθεί να χωρέσει πολλές συζητήσεις σε μια ταινία μυθοπλασίας που πρέπει να έχει και μια αφηγηματικότητα, και πάλι δεν παύει να αποτελεί μια γοητευτική αναπόληση περασμένων εποχών με μια ματιά ξεκάθαρα σύγχρονη και επίκαιρη.