Γαλλόφωνο 19: "Happy suicide" - Κριτική

Σύνοψη: Η Emma Peeters, μια νεαρή ηθοποιός, γίνεται 35 ετών, ηλικία που για εκείνη σηματοδοτεί το τέλος της καριέρας της. Αποφασίζει να πάρει την μοίρα στα χέρια της, αναλαμβάνοντας να φέρει εις πέρας το μοναδικό πράγμα που μπορεί να ελέγξει, το τέλος της ζωής της. Καταστρώνει λοιπόν ένα σχέδιο αυτοκτονίας για την μέρα των γενεθλίων της. Στην διάρκεια των προετοιμασιών συναντά έναν υπάλληλο γραφείου τελετών ο οποίος, απροσδόκητα, προσφέρεται να την βοηθήσει.

ΣΧΕΤΙΚΑElisabeth de Feydeau: "Το άρωμα είναι μνήμη"

Άποψη: Μια μαύρη κωμωδία για το τέλος της ζωής και το ζήτημα της αυτοκτονίας που το χειρίζεται πολύ πιο ελαφριά από όσο θα έπρεπε και όχι τόσο σουρεαλιστικά όσο θα μπορούσε. Η Emma Peeters δεν έχει καταφέρει και πολλά στην υποκριτική, έχοντας παίξει μόνο σε κάτι διαφημίσεις ή ως κομπάρσος σε ταινίες. Φθάνοντας στα 35, ηλικία που κατά την ίδια είναι η τελευταία ευκαιρία να κάνεις καριέρα, συνειδητοποιεί το μάταιο της ζωής και έτσι αναζητά τρόπους αυτοκτονίας μαζί με τον υπάλληλο του γραφείου τελετών με τον οποίο θα δημιουργηθεί το απαραίτητο love story.

Αρκετά παλιομοδίτικης αισθητικής με ορισμένες απολαυστικά χιουμοριστικές σκηνές, αυτή η feelgood κωμωδία δεν πραγματοποιεί όσα υπόσχεται. Με μια ενδιαφέρουσα πρωταγωνίστρια, την Monia Chokri, η σκηνοθέτρια Nicole Palo ακολουθεί την τελευταία εβδομάδα της ηρωίδας της σε ένα σενάριο που βρίθει υπερβολών και εύκολων αστείων, αλλά και μερικών γνήσιων κωμικών σκηνών. Κατ’ αρχάς και μόνο η ιδέα ότι μια γυναίκα 35 χρονών θέλει να αυτοκτονήσει επειδή δεν κατάφερε να γίνει επιτυχημένη ηθοποιός είναι άστοχο εφόσον δεν συνδυάζεται με ένα κοινωνικό σχόλιο για την απαίτηση της κοινωνίας από τις γυναίκες, και δη του θεάματος, να τα κατορθώσουν όλα όσο είναι μικρές και ωραίες γιατί όπως λέει και η ρήση «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».

Εδώ λοιπόν έχουμε μια γυναίκα που ποτέ δεν σε πείθει ότι είναι  πράγματι τόσο απελπισμένη που δεν μπορεί να βρει άλλη λύση πέρα από το να βάλει τέλος στην ζωή της και μάλιστα αυτή η ευκολία της αυτοκτονίας ως σεναριακή ιδέα είναι τουλάχιστον προβληματική. Για να το διανθίσει κάπως η σκηνοθέτρια παίζει σκηνοθετικά συνδυάζοντας το έγχρωμο με το ασπρόμαυρο για τις σκηνές που την τραβά η κάμερα, ή με την ταινία μέσα στην ταινία όταν ο άνδρας από το γραφείο τελετών θέλει να δημιουργήσει ένα ταινιάκι με εκείνην. Παρά αυτά τα ενδιαφέροντα κατά τα άλλα παιχνίδια, τίποτα δεν την γλιτώνει από την πεπατημένη με ένα τέλος βγαλμένο από παλιά αμερικανική ρομαντική κομεντί ή ακόμα και από παλιά ελληνική ταινία.

4 / 10