Γαλλόφωνο 14: "Un chateau en Italie" - REVIEW

Η Λουίζ είναι 44 ετών και καταπιεσμένη από οικογένεια και περιβάλλον ως προς τις επιθυμίες της, αλλά και υπερβολικά εμπλεγμένη στη σχέση της με τον αδερφό και τη μητέρα της. Όταν κάποιος μπαίνει στη ζωή της και κάποιος άλλος βγαίνει από αυτή, ένα ενδεχόμενο είναι η υστερία ενώ ένα άλλο η συμφιλίωση, και το φιλμ ακροβατεί ανάμεσά τους με αυτοσαρκασμό.

Αυτό το φιλμ της Valeria Bruni-Tedeschi, προερχόμενη από τη διάσημη οικογένεια, αντικατοπτρίζει ίσως πολλά προσωπικά της βιώματα, κρίνοντας, αναπόφευκτα επιφανειακά, από τους τίτλους της ζωής της.

Με γνωστότερες κινηματογραφικές παρουσίες της τη συμμετοχή της στο 5Χ2 του Ozon και το Ένα Κάποιο Βλέμμα που απέσπασε από τις Κάννες για τις Θεατρίνες της, η δημιουργός επιχειρεί μία σκιαγράφηση του τι σημαίνει από τη δική της ιδιαίτερα υποκειμενική ματιά η θηλυκότητα, με προεκτάσεις για το στερεότυπο της γυναίκας στη μεσογειακή ευρώπη και το αρκετά ταλαιπωρημένο κινηματογραφικά πολυεδρικό ερώτημα σχετικά με τη σχέση της με τη τέχνη, την οικογένεια, τη δουλειά και τον έρωτα.

Οι εικόνες του Παλατιού στην Ιταλία είναι όμορφες και ελκυστικές, οι διάλογοι συχνά έξυπνοι ενώ ο Luis Garrel σταθερή ερωτεύσιμη κινηματογραφική αξία που γεμίζει τα κάδρα. Συμπλέγματα παντού και ένα τέλος που παραμένει ανοιχτό και κενό νοηματοδοτήσεων, όπως και το Παλάτι της οικογένειας που επιτέλους έχει έρθει η ώρα να ανοίξει για φρέσκο αέρα και τις απαραίτητες αποστάσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας.

Μπορεί από τα παράθυρα του παλατιού να φαίνεται ένα δέντρο λιγότερο, αλλά αρκεί η στροφή του βλέμματος λίγο πιο δίπλα ώστε να επανεφευρεθεί το τοπίο.

6/10

Εύη Αβδελίδου