How we used to live - REVIEW

Ένα από τα μικρά διαμάντια του φετινού BFI Fest είναι αυτό το φιλμ του σκηνοθέτη Πολ Κέλι σε συνεργασία με το συγκρότημα των St. Etienne και συγκεκριμένα τον Πιτ Ουίγκς τη δημιουργική δύναμη πίσω από τη μουσική της μπάντας.

Αποτελεί εξάλλου τη συνέχεια μιας κινηματογραφικής σχέσης που μετρά ήδη τρεις ταινίες αλλά στην παρούσα βρίσκει την πιο ιδανική της έκφραση βουτώντας στα αρχεία του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου για να συνθέσει μέσα από πλούσιο έγχρωμο υλικό το καθημερινό πορτρέτο μιας πόλης που δεν υπάρχει πια.

Είναι το Λονδίνο μέσα από τις εικόνες της μεταπολεμικής Βρετανίας, από τη δεκαετία του 1950 έως και τα τέλη των 70s με τη Θάτσερ προ των πυλών. Καταγράφει εικονικά με τρόπο ποιητικό, νοσταλγικό και με λυρικότητα που αγγίζει ευαίσθητες χορδές τις αλλαγές στην ψυχο-γεωγραφία της αγγλικής μητρόπολης. Το μοντάζ είναι πράγματι ευρηματικό και η μουσική επένδυση ένα αμάγαλμα επιρροών από ήχους καθαρά ρετρό χαρακτηριστικούς της 60s γλυκιάς μελαγχολίας των St. Etienne αλλά και πρωτο-ηλεκτρονικούς ήχους που θυμίζουν τηλεοπτικά jingles ή εφήμερες συνθέσεις από μουσικές βιβλιοθήκες, το λεγόμενο library music. Ο συνδυασμός αυτός που εμπλουτίζεται νοηματικά με τη χρήση φράσεων, ηχητικών κλιπ από αφηγήσεις παλαιών εκπαιδευτικών ντοκιμαντέρ και με την κατευναστική, σχεδόν παρηγορητική αφηγηματική παρέμβαση του ηθοποιού Ίαν ΜακΣέιν, εγκολπώνουν το θεατή σε μια μυστικιστική εμπειρία, ένα ταξίδι στο πολύ κοντινό παρελθόν που απαιτεί μια αναθεώρηση του τρόπου που βλέπουμε το παρόν.

Περπατώντας στους δρόμους του Λονδίνου επιβεβαιώνεται η αρχική δήλωση του φιλμ για την αισθητική κατανόηση της πόλης ως ένα μέρος με τρεις διαστάσεις συν μία, αυτήν του παρελθόντος. Και πράγματι μετά την προβολή της ταινίας και έξω στους δρόμους μπορούσα να συλλάβω εκ νέου το μήνυμα που εκμέμπει η πόλη, σαν φωνές και πρόσωπα να ξεπηδούσαν από τα Βικτωριανά κτίρια και τις στοές του υπόγειου σιδηρόδρομου. Ονειρώδης ατμόσφαιρα, ιμπρεσιονιστικό αποτέλεσμα και εκπληκτικό soundtrack με παραγωγή από την εταιρεία Heavenly Records ιδιοκτησίας του συγκροτήματος. Δεν προξενεί έκπληξη πως το φιλμ προσέλκυσε όλους τους χιπστεράδες του Λονδίνου (και όχι μόνον) ενώ και οι δύο εμπορικές προβολές (η μία έγινε χθες και η άλλη είναι προγραμματισμένη για την Τρίτη) ήταν sold out!

Μιχάλης Κωνσταντέλλης