"The Crown" season 6B: Αποχαιρέτησε την ιστορία

Είναι γεγονός. Μια από τις πιο επιτυχημένες και πολυσυζητημένες σειρές του Netflix έφτασε στο τέλος της, δυστυχώς υπογραμμίζοντας περισσότερα από τα επαναλαμβανόμενα λάθη της.

ΣΧΕΤΙΚΑSuncoast

Τα υπολειπόμενα έξι επεισόδια της τελευταίας σεζόν του “The Crown” συνεχίζουν να προκαλούν την αναρώτησή μας, αποκτώντας αυτή την φορά ένα νέο σημείο εστίασης: τον νεαρό πρίγκιπα Γουίλιαμ (Ed McVey). Τα χρόνια των σπουδών του, η εγγενής ντροπαλοσύνη και η γενικότερη ομοιότητα με την αδικοχαμένη μητέρα του, η φρενήρης δημοτικότητά του, η γνωριμία με την Κέιτ Μίντλετον (Meg Bellamy) και το φλερτ τους, τα πάρτυ και οι υποχρεώσεις του παλατιού μπαίνουν στο επίκεντρο, καταλαμβάνοντας πραγματικά δυσανάλογο τηλεοπτικό και αφηγηματικό χρόνο.

Βέβαια, αυτό το μισό αποτελεί ένα καλύτερο μισό, αρχικά γιατί συνεχίζει να παραμένει άψογο οπτικά και κυρίως γιατί διαθέτει χαρακτηριστικά που μας θυμίζουν το πώς αυτή η σειρά κατάφερε στο παρελθόν να μας εντυπωσιάσει. Το “Ritz” είναι ένα τέτοιο επεισόδιο, αφιερωμένο στην πριγκίπισσα Μαργαρίτα, την σχέση με την αδερφή της και την Ελισάβετ Γουίνσδορ την οποία δεν γνωρίσαμε ποτέ, και το ίδιο ισχύει και για το φινάλε “Sleep, Dearie Sleep”. Εκεί ο Morgan κατορθώνει επιτυχώς να συμπεριλάβει τον θάνατο της Ελισάβετ στην τηλεοπτική αφήγηση ενώ χρονικά απέχει πολύ, στην σειρά βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, και βρίσκει ένα δημιουργικό όχημα για να κλείσει τον κύκλο της δικής του προσέγγισης στα γεγονότα, δίνοντας χρόνο στην πρωταγωνίστρια του να αποχαιρετήσει την ιστορία, την ζωή και τον ίδιο της το εαυτό. Τους εαυτούς καλύτερα, για να υπογραμμίσουμε και το αναμενόμενο μα ουσιώδες τρίπτυχο των τηλεοπτικών εκδοχών της βασίλισσας.

Φυσικά, τα επεισόδια καθορίζονται από ατυχείς αποφάσεις, ενώ το σημείο που σταματά χρονικά η εξιστόρηση, στον γάμο του Καρόλου με την Καμίλα Πάρκερ-Μπόουλς (εντυπωσιακά άμεμπτοι ξανά και οι δύο) αφήνει πολλά κομμάτια της ιστορίας της οικογένειας εκτός (αν η ιστορία της Μέγκαν Μαρκλ είναι πολύ πρόσφατη, θα είχε τουλάχιστον ενδιαφέρον να δούμε πώς θα προσέγγιζε ο δημιουργός τον πρίγκιπα Άντριου).

Έπειτα, συνεχίζει κι εδώ η ανισορροπία των χαρακτήρων που συναντήσαμε και στα τέσσερα πρώτα επεισόδια. Το βασικό πρόσωπο που αδικείται αυτή τη φορά είναι ο πρίγκιπας Χάρι (Luther Ford), με τη διαφορά στην παρουσίαση των δύο αδερφών να είναι εμφανώς, καταφανώς και ουσιαστικά υπέρ του σοβαρού και μετρημένου Γουίλιαμ.

Τέλος, η ολοκλήρωση αυτής της διαδρομής και η σκιαγράφηση του χαρακτήρα και της πορείας της μακροβιότερης μονάρχη περιορίζεται στην σύνοψή της σε μια λέξη: θυσία. Η Ελισάβετ θυσίασε τον εαυτό της για το Στέμμα. Καμία δεν θα μπορούσε να το κάνει όπως αυτή. Χωρίς να υποστηρίζουμε ότι αυτό δεν ενέχει κάποια αλήθεια, η συγκεκριμένη ανάγνωση παραμένει απλοϊκή και επιδερμική, περισσότερο κοντά ίσως στην αγάπη του Peter Morgan για την βασίλισσα και λιγότερο ταιριαστή στην συνθετότητα που απαιτεί και έχει επιδείξει στο παρελθόν η προσπάθειά του. Ή σε αυτήν που απλά θα θέλαμε.