Έρχεται σύντομα κοντά σας...

Η κουβέντα σήμερα αναλώνεται στις συνέπειες της επώδυνης αλλαγής που ζούμε αλλά δύσκολα ξεφεύγει κανείς από την επανάληψη όταν οι ίδιες αιτίες ταλανίζουν τις ζωές όλων μας. Κι ας το κάνουμε λίγο πιο συγκεκριμένο μιλώντας για το χώρο της δραστηριότητάς μας και της πόρωσής σας, το σινεμά. Παρά τα λιγότερα εισιτήρια της τελευταίας δεκαετίας, με τους περισσότερους διανομείς σε οικονομική δυσπραγία και στην παραζάλη που έχει φέρει η συντριβή της διαφήμισης, οι νοοτροπίες φαίνεται πως δύσκολα αλλάζουν, αλλά αλλάζουν.

Στο εσωτερικό ως τώρα κινηματογραφιστές, ιδίως νέοι, καινούργια μέσα και φρέσκες ιδέες βρίσκουν ακόμα αντίσταση στα ερείπια ενός παρωχημένου modus operandi που σκάλωσε με την κρίση. Προχωρώντας όλο και πιο γρήγορα, wired όπως είμαστε και πλησιάζοντας αργά στην καρδιά του αιώνα, οι εξελίξεις στο στυλ, στο ενδιαφέρον προς το ετερόκλητο και στη κινηματογραφική διάπλαση του κοινού απαιτούν μια διασπορά, ένα άνοιγμα προς το διαφορετικό, ένα αγκάλιασμα αυτού που έρχεται.

Όπως όλα στην κοινωνία μας έτσι και το σινεμά κηδεμονεύεται από πάτρωνες σε διάφορα αξιώματα που ζουν ακόμα στο πρόσφατο παραισθητικό παρελθόν. Υπάρχει διαφορά φάσης ανάμεσα σ’ αυτό που συμβαίνει στο δημιουργικό μυαλό της παραγωγικής κινηματογραφικής βάσης και σ’ αυτό που γίνεται αντιληπτό ως πραγματικότητα από το παλιό στάτους κβο. Δεν είναι ακριβώς ζήτημα ηλικίας αλλά είναι κιόλας. Όπως εύστοχα έγραψαν οι μικρομηκάδες μετά τη Δράμα δεν μπορεί ένα φεστιβάλ που προβάλλει ταινίες κυρίως νεαρών δημιουργών να διοικείται από 60άρηδες. Το ίδιο ισχύει στην συχνά μπακαλίστικη αντίληψη του μάρκετινγ, αν και είναι κατανοητό πως χωρίς σάλιο δε ρολάρει το χρήμα και επομένως το σελιλόιντ. Αν υπάρχει κάτι που φαίνεται πως μπορεί να σώσει την κατάσταση είναι η παραχώρηση των ηνίων στους επόμενους.

Keep watching