Talk to me

Όταν μια ομάδα φίλων ανακαλύπτει πώς να καλεί πνεύματα μέσω ενός ταριχευμένου χεριού, εθίζεται στη νέα περιπέτεια, μέχρι που ένας εξ αυτών ξεπερνά τα όρια και απελευθερώνει τρομακτικές υπερφυσικές δυνάμεις.

Είναι η πρώτη ταινία των ελληνικής καταγωγής Αυστραλιανών διδύμων Ντάνι και Μάικλ Φιλίππου, ευρύτερα γνωστών από το διαδικτυακό τους κανάλι RackaRacka, με πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο θεάσεις στο YouTube. Είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία τρόμου στην ιστορία της Α24 στο box office της Βόρειας Αμερικής. Δέκα ημέρες αφότου κυκλοφόρησε στην Αμερική, η Α24 έδωσε το πράσινο φως για τη δεύτερη ταινία.

Καταλαβαίνω απόλυτα την 'ανάγκη" κάθε χρόνο να ανακαλύπτουμε την ανεξάρτητη ταινία τρόμου που θα συζητηθεί και θα κάνει και εισπράξεις που δεν περίμενε κανείς. Φέτος είναι το "Talk to me", αυτή. Αξίζει το hype? Και ναι και όχι. 

Με κάποιες έξυπνες ιδέες, αλλά και τη μετεξέλιξη κάποιων από αυτών μέσα στην ιστορία με ένα τρόπο που μάλλον ακυρώνει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και αποπροσανατολίζει τον θεατή, το "Talk to me" είναι μαζί και φρέσκο, αλλά και αρκετά τεμπέλικο στο γράψιμο που θυμιζει και (πολυφορεμένο) παλιό. Αν και δείχνει να έχει άγνοια φόβου (και τρόμου).

Ίσως τελικά εξίσου μια ταινία τρόμου, αλλά και ένα δράμα για τα σημάδια και τα άγχη που αφήνει σε όσους έμειναν πίσω ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, η ταινία των Ελληνοαυστραλών αδερφών Φιλίππου προσπαθεί να περάσει ψήγματα νεωτερικότητας στην αφήγηση θρίλερ τρόμου προσπαθώντας να μας συστήσει κάτι φρέσκο, υιοθετώντας στις "κρίσιμες" στιγμές την λογική της αφήγησης των video που στήνουν για το youtube οι πιτσιρικάδες. 

Το προσπαθούν, έχουν σίγουρα ορμή και μπορούν να μιλήσουν στο νεαρό κοινό που τώρα χτίζει σταδιακά την εξοικίωσή του με το genre, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που αποδεικνύονται μάλλον ασυνεπείς με τις υποπλοκές που χτίζουν, διαθέτουν όμως μια συναρπαστική πρωταγωνίστρια, ενώ δεν ολοκληρώνουν το φιλμ με happy end, κάτι που τους τιμά, αν και η ταινία δεν αφήνει τελικά το αποτύπωμα που υπόσχεται στην αρχή.  

Δεν απογειώνεται ποτέ και πατάει σε κλισέ μεθόδους για να σχολιάσει με μη κλισέ τρόπο το χάσμα των γενεών και τον τρόπο που η νέα γενιά εθίζεται στην εικόνα του απειλητικού, παρακολουθείται όμως με ενδιαφέρον.