Μάνα, πατρίδα, προδοσία
Ο Ραλφ Φάινς θυμάται ένα λιγότερο γνωστό έργο του Σαίξπιρ στην πρώτη ταινία που σκηνοθετεί. Eνα έργο προβοκατόρικο και προκλητικό. Αν οι ηθοποιοί μιλούσαν... σύγχρονα και όχι σαιξπηρικά, άπαντες θα πίστευαν ότι βλέπουν μια ιστορία πολέμου και πολιτικής βίας από τη δική μας εποχή.
Η συγκυρία της ταινίας με την δική μας κρίση είναι τρομακτική. Ηγεσία εναντίον λαού.
Ο Φάινς, όπως και ο Σαίξπιρ, ζητά από τον θεατή να πάρει θέση στα όσα βλέπει. Ο Φάινς είχε ξαναπαίξει το ρόλο στο θέατρο και δείχνει άνετος μέσα στη δυσκολία του, προσθέτοντας έναν ακόμα μεγάλο ρόλο. Επιλέγει τον "δύσκολο" λόγο του Σαίξπιρ στον κινηματογράφο και τα καταφέρνει γιατί οι εικόνες του είναι δυνατές. To ίδιο και το κάστινγκ -με επικεφαλής την εξαιρετική Ρεντγκρέιβ ως μητέρα-καθοδηγήτρια. O Φάινς σκηνοθετεί ουσιαστικά ένα δράμα χαρακτήρων, μέσα όμως σε ένα πλαίσιο που περικλείει δημοκρατία, ταξική βία και πόλεμο. Επιλέγει την Ευρώπη ως πεδίο μάχης (η ταινία γυρίστηκε στη Σερβία), και τελικά βγαίνει "αλώβητος" μέσα από το αίμα και τις κατεστραμμένες πόλεις, παρά τις λίγες "κοιλιές" απλά γιατί επέλεξε μια ταινία σκέψης και ρίσκου για ντεμπούτο του.
Λίγοι θα την θυμούνται ως μεταφορά του Σαίξπιρ, και οι περισσότεροι ως του "σκηνοθέτη" Φάινς.
Γιάννης Λυμπέρης
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων