"The crowded room" season 1: Αβαθές μυστήριο

Σύνοψη: Κάπου στα ‘70s, ένας πυροβολισμός στο Rockefeller Center μας συστήνει στον νεαρό Danny Sullivan (Tom Holland), που συλλαμβάνεται για το γεγονός και την εξαφάνιση της συνεργάτιδάς του. Ενώ κάποιοι αστυνομικοί υποψιάζονται ότι πιθανά να βρήκαν μόλις έναν κατά συρροή δολοφόνο, μια σειρά ανακρίσεων από την ερευνήτρια Rya Goodwin (Amanda Seyfried) προσπαθεί να ξεδιαλύνει τα γεγονότα και το μυστήριο που τυλίγει την προσωπικότητα του Danny.

ΣΧΕΤΙΚΑSuncoast

Άποψη: Γιατί ένας μαζεμένος νεαρός είναι ύποπτος για μια σειρά βίαιων εγκλημάτων; Γιατί ανακρίνεται τόσο επίμονα από μια καθηγήτρια ψυχολογίας; Ποια είναι στην τελική αυτά τα εγκλήματα; Γιατί νιώθουμε ότι όσο περισσότερο εξελίσσεται η ιστορία, τόσο λιγότερα καταλαβαίνουμε;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω βρίσκονται (μάλλον) μέσα στις συνεχείς χρονικές αναδρομές που συνιστούν την αφηγηματική δομή του “The Crowded Room”, της νέας σειράς του AppleTV+, η οποία μεταφέρει αισίως στην μικρή οθόνη το μυθιστόρημα του Daniel Keyes  “The Minds of Billy Milligan”. Αισίως, γιατί είχαν προηγηθεί αρκετές προσπάθειες, με βασικότερη αυτή του James Cameron στις αρχές της δεκαετίας του 1990, που σφραγίστηκε με μηνύσεις.

Η πληροφορία αυτή, το βιβλίο στο οποίο βασίζεται, είναι μια από τις πολλές συνδέσεις που υπαινίσσονται από τους τίτλους αρχής ακόμα της σειράς των Akiva Goldsman και Todd Graff, δημιουργώντας επιτυχώς ένα αίσθημα απορίας και αμφιβολίας, το οποίο θα ήταν οκει, αν δεν διαρκούσε τόσο πολύ. Κι αν δεν ήταν τόσο ξεκάθαρες, ώστε να είμαστε κάπως βέβαιοι εξαρχής για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.

Στα τέσσερα από τα δέκα επεισόδια που είναι διαθέσιμα μέχρι στιγμής, τα ψήγματα πληροφοριών και οι υπεκφυγές – ο εξαφανισμένος αδερφός, η πιθανή κακοποίηση, η αίσθηση αμφισβήτησης της πραγματικότητας που μας παρουσιάζεται- σε συνδυασμό με την τόσο αναλυτική και αργή εξέλιξη δημιουργούν ένα χλιαρό και αδιάφορο αποτέλεσμα, που μας αφήνει αρκετά απογοητευμένους για την συνέχεια.

Το ταξίδι μέχρι την αποκάλυψη του μυστηρίου μοιάζει αρκετά μακρύ και αβαθές και η επαναληψιμότητα δεν είναι μόνο αφηγηματική, αλλά και οπτική. Ούτε οι ερμηνείες καταφέρνουν να μας καθηλώσουν, ούτε οι επιλογές της κάμερας να προσφέρουν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί (και καλύτερα), ούτε το σενάριο και η προσέγγιση είναι αρκετά δουλεμένα για να δημιουργήσουν μια αξιοπρόσεκτη δυναμική.

Πιθανά η συνέχεια του “The Crowded Room” να περιλαμβάνει περισσότερο ενδιαφέρον. Προς το παρόν της λείπουν περισσότερα από αυτά που διαθέτει.