20 days in Mariupol

Σύνοψη: Μια ομάδα δημοσιογράφων του Associated Press βρίσκονται παγιδευμένοι στη Μαριούπολη από την πρώτη ημέρα της ρωσικής εισβολής. Ανάμεσά τους και ο σκηνοθέτης, βετεράνος πολεμικός ανταποκριτής που βρέθηκε να καταγράφει μαζί με τους συναδέλφους του εικόνες αποκάλυψης, εν μέσω μιας ανελέητης επίθεσης εναντίον της ίδιας του της πατρίδας.

Με την κάμερα σταθερά στραμμένη στα θύματα και τους αμυνόμενους, οι εικόνες που προκύπτουν αποτελούν το πιο έντονο, το πιο αληθινό (γι' αυτό και αδιανόητο) ρεπορτάζ από την πρώτη γραμμή που έφτασε ποτέ στη μικρή και μεγάλη οθόνη. 

Άποψη: Ο Ουκρανός πολεμικός ανταποκριτής Μστισλάβ Τσερνόφ έχει καλύψει τον εμφύλιο στην Συρία, τον πόλεμο της Μοσούλ στο Ιράκ και τελικά ο πόλεμος έφτασε στην χώρα του με τον πόλεμο στο Ντονμπάς και την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Για την κάλυψη της Μαριούπολης τιμήθηκε με Πούλιτζερ, με ένα πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ που βρέθηκε στις υποψηφιότητες των προσεχών Όσκαρ, μπορεί όχι στις διεθνείς ταινίες (ήταν η πρόταση της Ουκρανίας) αλλά στην κατηγορία του καλύτερου ντοκιμαντέρ.

Ένα ντοκιμαντέρ που μελλοντικά θα αποτελεί μια ιστορικής σημασίας καταγραφή του πολέμου της Ρωσίας εις βάρος της Ουκρανίας, όσο και αν για τον θεατή του σήμερα είναι ένα βαρύ, δυσβάσταχτο και σίγουρα άβολο θέαμα να βλέπεις έναν πόλεμο που είναι εν εξελίξει και οι άνθρωποι εξακολουθούν να χάνουν τις ζωές τους.

Προσεγμένο ως προς την αφήγησή του, από όπου εκλείπουν εθνικιστικές κορώνες, προπαγανδιστικές ιστορίες και μεγαλόστομες εκφράσεις. Ένα ανθρώπινο ντοκιμαντέρ για την απανθρωπιά του πολέμου, που εστιάζει και σε προσωπικές στιγμές πέρα από την γενικότερη εικόνα καταστροφής και συντριβής που κυριαρχεί.

Η κάμερα δεν χαρίζεται και παραμένει εκεί να αιχμαλωτίζει για πάντα σκηνές σκληρότητας, βαναυσότητας που απαιτούν απάθεια και αποσύνδεση από τα γεγονότα για να τις αντέξει κανείς.

Όταν εστιάζει σε πρόσωπα συγκεκριμένα που βιώνουν την τραγωδία, φροντίζει πολύ πώς θα τα διαχειριστεί και ακόμα και ο πόνος τους, η κραυγή τους δίνεται με έναν υπόκωφα έντονο τρόπο, χωρίς να φτάνει σε μια μελοδραματική αισθητικοποίηση του πόνου που εύκολα θα μπορούσε να γίνει.

Μια ακόμα επιτυχία του ντοκιμαντέρ είναι ότι σε αντίθεση με την καταγραφή του Sean Penn επί του θέματος, ξεφεύγει λίγο από το προσωπικό βίωμα των απεσταλμένων του AP, που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στην πόλη, όπως και ο Αμερικανός ηθοποιός που είχε γυρίσει επί του θέματος ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε στην περσινή Μπερλινάλε, αλλά οι ίδιοι γίνονται η αφετηρία για κάτι μεγαλύτερο και ζοφερότερο που τους περικλείει.