Yesterday

Σύνοψη: Ο Τζακ Μάλικ είναι ένας Βρετανός τραγουδοποιός που δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει και το όνειρό του να πετύχει στη μουσική βιομηχανία μοιάζει να απομακρύνεται συνεχώς, παρά την αφοσίωση και υποστήριξη της καλύτερης παιδικής του φίλης, Έλι. Μετά από ένα μυστηριώδες γενικό blackout, ο Τζακ ανακαλύπτει ότι οι Beatles δεν υπήρξαν ποτέ… Έτσι λοιπόν αρχίζει να ερμηνεύει τα τραγούδια του μεγαλύτερου ποπ συγκροτήματος όλων των εποχών σε ένα κοινό που δεν τους έχει ακούσει ποτέ και μέσα σε λίγες εβδομάδες γίνεται ο κορυφαίος της εποχής του: μπορεί να το διαχειριστεί;

Άποψη: Μπορεί μια πραγματικά υπέροχη ιδέα να εξελιχθεί σε μια αντίστοιχα εξαιρετική ταινία; Μπορεί θεωρητικά, όμως εδώ δεν συνέβη κάτι τέτοιο. 

O Ντάνι Μπόιλ σε συνεργασία με τον σεναριογράφο του Ρίτσαρντ Κέρτις (4 γάμοι & 1 κηδεία, Νotting Hill και Love Actually) και τον συγγραφέα Τζακ Μπαρθ, στο βιβλίο του οποίου βασίστηκε η ιστορία, δημιουργεί ένα νοσταλγικό re-imagining των σπουδαίων τραγουδιών αυτής της θρυλικής μπάντας, με φινέτσα αλλά και έντονη γλυκερή επίγευση.

Ένας κόσμος χωρίς Beatles είναι σίγουρα ένας κόσμος στερημένος καλλιτεχνικά και πνευματικά. Και οι συμβολισμοί που προκύπτουν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια ολοκληρωτική αλληγορία/κριτική για την σημερινή μουσική βιομηχανία που πριμοδοτεί τα έτοιμα σουξέ και την ανακύκλωση, απόρροια της κρίσης ιδεών και αξιών. Και όντως, δεν είναι κακή η προσπάθεια μέχρις ένα σημείο: περιέχει και σαρκασμό και σωστό κωμικό τόνο (με την εξαίρεση της Κέιτ ΜακΚίνον που είναι μεν σταθερά απολαυστική στον ρόλο της μάνατζερ αλλά μάλλον ακραία κωμική στα όρια της καρικατούρας) και φυσικά γενναία νοσταλγία (για μια εποχή που μάλλον έχει περάσει ανεπιστρεπτί) ακούγοντας τα αξέχαστα αυτα hits. 

Είναι όμως τελικά απλά ένα ανάλαφρο δημιούργημα με αμέτρητα κλισέ, γεγονός οξύμωρο τη στιγμή που αγκομαχεί να προβάλει το αυθεντικό στην δημιουργία (το εντελώς αντίθετο δηλαδή): ένα μελωμένο love story που απλώνεται σε επίπεδο κατάχρησης και με ελάχιστη χημεία μεταξύ του Πατέλ και της Τζέιμς, το ρεμάλι-κολλητός που δημιουργεί συνεχώς εμπόδια αλλά έχει καλή καρδιά, οι Ινδοί γονείς καλοσυνάτοι αλλά off tempo και γραφικοί και πολλά άλλα. Για να μην εστιάσω στο γεγονός ότι δεν εξηγείται ποτέ γιατί συνέβη ότι συνέβη, αλλά και γιατί έχουν εξαφανιστεί ταυτόχρονα και άλλα brand names και εθισμοί (έκλαψα πάντως με τους Oasis!). 

Αυτό δεν θα ενοχλούσε και τόσο, για παραμύθι μιλάμε άλλωστε. Αρκεί όμως αυτό το παραμύθι να προσπαθούσε να εμβαθύνει και λίγο στην αθέατη πλευρά ενός κόσμου που έχει ξεχάσει την μαγεία της αυθεντικής δημιουργίας, αντί να αγχώνεται για να αφήσει μια εντελώς απλοϊκή feelgood διάθεση ντε και καλά, τη στιγμή που η πρώτη ύλη που είχε στην διάθεσή του ο Μπόιλ (το δεύτερο πιο ακριβό απόκτημα σε ταινία στην καριέρα του) έφτανε και περίσσευε. 

Είναι πάντως τέτοια η στιχουργική και μελωδική μαγεία αυτών των αριστουργημάτων που συνέθεσαν οι Beatles που σμιλεύει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου και μια γλυκιά ευδαιμονία που σε συντροφεύει και στο ποτάκι που θα πιείς μετά την ταινία.