Wrath of man

Σύνοψη: Ένας μυστηριώδης άνδρας προσλαμβάνεται σε εταιρεία οχημάτων μεταφοράς χρημάτων, υπεύθυνη για την μεταφορά εκατομμυρίων δολλαρίων κάθε εβδομάδα. Στόχος του, να βρει και να εκδικηθεί αυτούς που τον έβλαψαν στο παρελθόν.

Άποψη: Ο Γκάι Ρίτσι συνεργάζεται με τον Τζέισον Στέθαμ 17 χρόνια μετά το «Revolver» και για 4η φορά συνολικά αν συνυπολογίσουμε τα «Δύο Καπνισμένες Κάνες» και «Snatch».

Αυτή την φορά πολύ λιγότερο φανταχτερά, με ελάχιστο χιούμορ, σε ένα σκοτεινό, σκληρό και αρκετά κλισεδιαρισμένο b-movie που βασίζεται στο γαλλικό θρίλερ δράσης «Le convoyeur» / «Η Χρηματαποστολή» (2004).

Ο Στέθαμ αυτό που κάνει, το κάνει καλά και ειδικά εδώ που ο χαρακτήρας του μάλλον το απαιτεί, είναι ικανοποιητικός, αν και σταθερά ξύλινος.

Σκληροτράχηλος καργιόλης, λιγομίλητος, ψυχρός, ένας άνθρωπος του υποκόσμου που ζητά εκδίκηση μεθοδικά, με υπομονή και πλάνο, χωρίς να χαρίζεται.

Ο Ρίτσι απαλλαγμένος από την βιρτουοζιτέ που τον έχει καθιερώσει, το στυλιζάρισμα, το cockney χιούμορ, την βιντεοκλιπάδικη ματιά, σκηνοθετεί πολύ πιο στερεοτυπικά και basic, αλλά στιβαρά και κολακεύοντας με τα κάδρα του, το βασικότερο και πολυτιμότερο συστατικό της ταινίας του: τον πρωταγωνιστή του.

Την ίδια στιγμή βέβαια οι συμπληρωματικοί χαρακτήρες είναι εντελώς σχηματικοί, κάτι που προκαλεί απορία, διότι πάντα ο Ρίτσι στις ταινίες του «χρωμάτιζε» τους δευτερεύοντες χαρακτήρες με κουλ ατάκες και λεπτομέρειες, εδώ μοιάζει να αδιαφορεί. Η πλοκή ενώ είναι στρωτή και αναμενόμενα εξελίξιμη, ο τρόπος που την αφηγείται με κάποια χρονικά άλματα της χαρίζει μια σχετική πρωτοτυπία στην αφηγηματική της γραμμήκαι την κάνει πιο ενδιαφέρουσα στην παρακολούθηση. Μην περιμένετε όμως παπάδες και ομορφιές.

Το «Wrath of man», είναι μια παραδοσιακή, σχεδόν βλοσυρή μπιμουβιά δράσης, με δουλεμένες σκηνες συμπλοκών, σωστό (αν και όχι όσο θα θέλαμε) ξυλίκι, που δεν απογοητεύει, αρκεί να ξέρεις τι περιμένεις να δεις.

Ο Γκάι Ρίτσι γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει και που απευθύνεται, δεν βάζει όμως την σφραγίδα του όπως το συνηθίζει. Και φυσικά προτιμούμε τον σταθερά στερεοτυπικό Στέθαμ από τον σταθερά κακό τα τελευταία χρόνια, Λίαμ Νίσον.