The witches

Σύνοψη: Η ταινία μεταφέρει τη τρομακτική, αστεία και ευφάνταστη ιστορία ενός επτάχρονου αγοριού που κατοικεί με τη γιαγιά του σε ένα ξενοδοχείο, και τυχαία πέφτει πάνω σε ένα συνέδριο μαγισσών που μοιράζονται κρυφά τον κόσμο.

Το αγόρι αναγκάζεται να σταματήσει τις ενέργειες τους ακόμα και μετά την μεταμόρφωσή του σε ποντίκι από την Grand High Witch (Anne Hathaway).

Άποψη: Οι μάγισσες του Roald Dahl, ένα δημοφιλές βιβλίο του 1983, μεταφέρονται για δεύτερη φορά στον κινηματογράφο, έπειτα από την ταινία του 1990 του Nicolas Roeg με την Angelica Huston ως αρχιμάγισσα. Αυτήν την φορά αναλαμβάνει ο ικανότατος και έμπειρος στον τομέα της φαντασίας Ρόμπερτ Ζεμέκις (Back to the Future, Who Framed Roger Rabbit, Death Becomes Her, A Christmas Carol) έχοντας ένα καλό καστ με αρχιμάγισσα την Anne Hathaway, γιαγιά την Octavia Spencer και τον Stanley Tucci στον ρόλο του υπεύθυνου στο ξενοδοχείο, ρόλο που στην πρώτη ταινία είχε ο Rowan Atkinson.

Πρόκειται περισσότερο για remake της πρώτης ταινίας παρά ευθεία μεταφορά του βιβλίου μιας και η ταινία του 1990 είχε μερικές διαφορές από το βιβλίο, ενώ το The Witches του 2020 ξεπατικώνει σχεδόν όλες τις σκηνές από την ταινία και όχι το βιβλίο. Πολλές μεταφέρονται αυτούσιες, άλλες με μικρές διαφορές, ενώ ελάχιστα γεγονότα, ήσσονος σημασίας, αλλάζουν σε σχέση με το πρωτότυπο φιλμ.

Ένα αχρείαστο remake που απλώς δίνει μια πιο σύγχρονη ματιά σε μια παλιά ιστορία που ούτως ή άλλως φαντάζει παλιά. Στα 90s ή ακόμα και στα 00s ταίριαζε στο κλίμα και στην ατμόσφαιρα όλη αυτή η μαγεία και η παιδική αγνότητα, τώρα όμως φαντάζει κάπως παιδικό.

Και πράγματι, η ταινία δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να ακολουθήσει μια πιο ενήλικη ματιά αλλά εγκλωβίζεται σε μια παιδαριότητα και μια απλότητα που συμπαρασύρει τα πάντα.

Δεν είναι τυχαίο που κατακρίθηκε έντονα για ασέβεια σε ΑμεΑ, καθώς οι μάγισσες έχουν ατροφικά άκρα, με λιγότερα ή καθόλου δάχτυλα παραπέμποντας σε πραγματικές ασθένειες και πραγματικούς ανθρώπους. Ενώ το βιβλίο δεν περιγράφει έτσι τις μάγισσες, και η ταινία του 1990 και η ταινία του 2020 επιλέγουν αυτήν την αναπαράσταση.

Το 1990, λόγω της απουσίας του πολιτικώς ορθού λόγου, δεν προκλήθηκε αντίδραση χάρη και στο ότι οι μάγισσες τότε ναι μεν δεν είχαν δάχτυλα αλλά δεν ήταν άνθρωποι, ήταν πραγματικά τέρατα που φόραγαν μάσκες ανθρώπου, επομένως ήταν μη ανθρώπινα όντα.

Τώρα οι μάγισσες μοιάζουν με ανθρώπους, είναι άνθρωποι και απλώς είναι φαλακρές και με άκρα χωρίς δάχτυλα, συνδέοντας έτσι περισσότερο το κακό με αυτό που θεωρείται αφύσικο στην εξωτερική εμφάνιση. Δεν μπορεί βέβαια κανείς να παραγνωρίσει ότι είναι μια υψηλής ποιότητας παραγωγή, πίσω από την οποία κρύβονται και ο Del Toro με τον Cuaron (ο Del Toro γράφει και το σενάριο μαζί με τον Zemeckis), όπως επίσης δεν μπορεί κανείς να μην θαυμάσει την εξαιρετική ερμηνεία της Anne Hathaway που την καθιστά πιο αλησμόνητη από εκείνη της Huston στην πρώτη ταινία.

Παρόλα αυτά, η γενικότερη παιδική αφέλεια που οδηγεί και σε λάθος επιλογές που παρά τις υπερβολές του πολιτικώς ορθού λόγου, υπάρχει μια αλήθεια πίσω από αυτό καθώς πάντα στον κινηματογράφο ο κακός συνδέεται είτε με ζητήματα αναπηρίας ή δυσμορφίας είτε με διαφορετικότητα ως προς την σεξουαλικότητα ή την εθνικότητα του πρωταγωνιστή, κάτι που καλό είναι να συζητηθεί στον δημόσιο λόγο.

Το γραφείο τύπου της εταιρείας διανομής δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει στο αίτημά μας για δημοσιογραφικό screener της ταινίας.