Τhe whale

Ένας ερημίτης καθηγητής αγγλικών που πάσχει από σοβαρή παχυσαρκία, χάνει σταδιακά κάθε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο έξω από το σπίτι του και μαζί και την επιθυμία να ανακάμψει, να ζήσει.

Προσπαθεί να συνδεθεί ξανά με την αποξενωμένη κόρη του, σε μία τελευταία απόπειρα να εξιλεωθεί. Θα πρέπει όμως να αντιμετωπίσει τα βαθιά θαμμένα τραύματα, τον "απαγορευμένο" έρωτα που στοίχειωσε τον ίδιο και τις επιλογές του. 

Ο Ντάρεν Αρονόφσκι επιστρέφει με ένα σπαρακτικό φιλμ για την αδυναμία, τις εμμονές, την προσωπική οδύσσεια που προκύπτει από τις επιλογές ζωής, την υπέρβαση, την εξιλέωση, την σωτήρια της ψυχής, με μια συγκλονιστική ερμηνεία του «ξεχασμένου» Μπρένταν Φρέιζερ.

Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στα βάθη του πένθους ενός αυτοκαταστροφικά βουλιμικά παχύσαρκου ανθρώπου, ανίκανου να μετακινηθεί χωρίς βοήθεια, μια επώδυνη και ενοχική άσκηση επιβίωσης και προσπάθεια εξιλέωσης στην καθημερινότητά του, καθώς γνωρίζει ότι ο χρόνος λιγοστεύει, αλλά αντί να προσπαθήσει να σώσει την σάρκα, έχει επιλέξει πεισματικά να σώσει την ψυχή.

Ο μικρόκοσμός του: η αδελφή του άνδρα για τον οποίο παράτησε τη σύζυγο και την κόρη του τον φροντίζει, ένας πιτσαδόρος που αφήνει απ’έξω το γεύμα του κάθε βράδυ, ένας νεαρός ιεροκήρυκας χριστιανικής αίρεσης που πιστεύει ότι μπορεί να τον βοηθήσει και η εξοργισμένη 17χρονη κόρη του, εξοργισμένη με τον κόσμο γενικά και περισσότερο με τον ίδιο ειδικά που έφυγε από τη ζωή της στα 8 της. Και η μητέρα της, η πρώην συζυγός του που «την παράτησε για έναν άνδρα».

Όλοι προσπαθούν να τον σώσουν από την δική τους πλευρά, όμως αυτός δεν το θέλει, δεν τον ενδιαφέρει να απαλλαχθεί από το μαρτύριο στο οποίο έχει ο ίδιος υποβάλλει τον εαυτό του καταρρακωμένος από τον άδικο θάνατο του εραστή του πριν χρόνια. Ή μάλλον θέλει να απαλλαχθεί, αλλά με τον τρόπο που έχει επιλέξει ο ίδιος.

Ένας άνθρωπος ηττημένος από την απώλεια του έρωτα της ζωής του, αμετανόητα αποφασισμένος να αυτοκαταστραφεί, πνιγμένος στις τύψεις για την επιλογή του να αποξενωθεί από την οικογένειά του.

Έναν τέτοιον άνθρωπο παραδομένο στην βουλιμία και την κατάθλιψη, που δεν θέλει να φωτίσει τα σκοτάδια του και να σωθεί, δεν μπορεί κανείς να τον σώσει, ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο Θεός. Ειδικά ο δεύτερος εδώ φαντάζει ανεπαρκής και είναι η μοναδική από τις μικρές ιστορίες της ταινίας (αυτή του ιεροκήρυκα δηλαδή) που θα έπρεπε να είναι πολύ μικρότερη σε διάρκεια και ένταση.

Σε ένα στενό διαμέρισμα που φαντάζει ασφυκτικό, με τον θεατή εγκλωβισμένο στο 4:3 καδράρισμα που επέλεξε ο Αρονόφσκι και τον υπερφυσικών διαστάσεων πρωταγωνιστή του να γεμίζει σχεδόν κάθε εκατοστό του, ίσως ο κορυφαίος δημιουργός της τελευταίας 20ετίας δεν διστάζει και δεν φοβάται να φανερώσει την θεατρική καταγωγή της ταινίας του (είναι άλλωστε βασισμένη σε θεατρικό έργο), να αναμετρηθεί μαζί της και τελικά να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματά της.

Σε μια πνιγηρή ατμόσφαιρα που ζέχνει ζόφο, αφηγείται την συγκινητική διαδρομή προς την λύτρωση και την εξιλέωση του καλοκάγαθου και μειλίχιου πρωταγωνιστή του, ο οποίος είναι αποφασισμένος να κλείσει τους λογαριασμούς του, να εξιλεωθεί για τις «αμαρτίες» του και με την κόρη του να κάνει «επιτέλους ένα σωστό πράγμα στη ζωή του».

Αποκάλυψη η Σάντι Σινκ του Stranger Things, ήρεμη δύναμη η Χονγκ Τσάου (του «Downsizing»), σταθερά εξαιρετική η Σαμάνθα Μόρτον. Αλλά όλη η ταινία είναι προφανώς ο αδιανόητος Μπρένταν Φρέιζερ.

Όπως ο Μίκι Ρουρκ στο «Παλαιστή», συστήνεται ξανά σε όλους μας, με μια αξέχαστη ερμηνεία για σεμινάριο. Καταφέρνει μαγικά και ξεγλιστρά από τον «σκόπελο» της εξωτερικής του εμφάνισης, τους περιορισμούς που αντικειμενικά του θέτει και τα συναισθήματα (αηδίας ή λύπησης) που ξυπνά «αμά τη εμφανίσει» στους περισσότερους θεατές και σκάβει μεθοδικά και πεισματικά κάτω από το λίπος και βρίσκει θησαυρό παραθέτοντας το πορτραίτο ενός ευάλωτου άνδρα που παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό και αναζητά σχεδόν απελπισμένα την γλύκα, την θετική αύρα, ως όχημα για να λυτρωθεί και να ξεκινήσει το νέο του ταξίδι.

Και ένα τέλος, όπως το περίμενα από τον Αρονόφσκι, αλλά όσο προετοιμασμένος και να είμαι, κάθε φορά "με πιάνει".

Ένα φινάλε κάθαρσης, ικανό να σε συνθλίψει συναισθηματικά, μια σπαρακτική σκηνή λύτρωσης και πικρής ανακούφισης γι’αυτή την πονεμένη ψυχή, με σκηνοθετική βιρτουοζιτέ μελοδράματος που εξυψώνεται με την μουσική υπόκρουση του Ρομπ Σίμονσεν, πριν ακολουθήσει η βουβή παραδοχή πως αυτό που είδες, θα αργήσεις να το ξεχάσεις. Πάρε μια ανάσα.