West Side Story

Εμπνευσμένο από το πρωτότυπο μιούζικαλ του 1957, το West Side Story μεταφέρει το κλασικό ρομάντζο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στους σκληρούς και ρεαλιστικούς δρόμους του Upper West Side, στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια μιας έντονης έχθρας μεταξύ των συμμοριών Jets και Sharks, ο Τόνι ερωτεύεται την αδερφή του εχθρού του, τη Μαρία. Ενώ η έχθρα μεταξύ των συμμοριών γίνεται ακόμα πιο βίαιη, η αγάπη του Τόνι και της Μαρία ανθίζει μέρα με τη μέρα ενώ ταυτόχρονα απειλεί να χωρίσει στα δύο τη γειτονιά.

O Στίβεν Σπίλμπεργκ αποφασίζει να καταπιαστεί για πρώτη φορά στην καριέρα του με το είδος του μιούζικαλ και επιλέγει να στήσει ένα remake ίσως στο διασημότερο του είδους. Το ομώνυμο φιλμ του 1961 που βραβεύτηκε με 10 Όσκαρ, ενώ το σάουντρακ παρέμεινε στην κορυφή των τσαρτς για 54 ολόκληρες εβδομάδες…

Έχει να προσφέρει κάτι φρέσκο και δημιουργικό σε αυτόν τον θρύλο του εν λόγω genre ο σπουδαίος Αμερικανός δημιουργός;

Σε σεναριακή διασκευή του Τόνι Κούσνερ, δις οσκαρικά υποψήφιο για τα «Μόναχο» και «Lincoln», προσπαθεί να εκσυγχρονίσει τις νεανικές διαμάχες και την ερωτική  ιστορία που βρίσκεται στο επίκεντρο και εν πολλοίς τα καταφέρνει, έχοντας στο επίκεντρο την φυλετική σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών κοινωνικών ομάδων.

Ο στόχος του Σπίλμπεργκ δεν είναι να μεταμορφώσει και να σκαρώσει ένα extreme make over στο αρχικό φιλμ, μάλλον το εντελώς αντίθετο. Να το κολακεύσει, να αναδείξει τις αρετές του και να αποδείξει ότι είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) επίκαιρο και σήμερα.

Η κινηματογραφική φαντασμαγορία που στήνει με την απαράμιλλη επιμονή του στην αναπαράσταση της εποχής, σε συνδυασμό με την διαχρονική ρητορική της ταινίας για την αστική βία, τον ρατσισμό, την αστυνομοκρατία, επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ελάχιστα έχουν αλλάξει και πως το West Side Story παραμένει σπουδαίο.

Συνηγορούν σε όλα αυτά η εντυπωσιακή διεύθυνση φωτογραφίας του Γιάνους Καμίνσκι, μαζί και οι προσπάθειες των νεαρών πρωταγωνιστών να ανταπεξέλθουν στα χορευτικά νούμερα, ίσως όχι με μεγάλη επιτυχία, κυρίως όχι με τον ίδιο παλμό.

Τελικά όμως, ο Σπίλμπεργκ ελάχιστες καινοτομίες έχει να προσφέρει στην κινηματογραφική μεταφορά στο σήμερα αυτού του «φάρου» των μιούζικαλ, το σέβεται υπερβολικά, ουσιαστικά το αναπαράγει με παλιομοδίτικη (έστω καμουφλαρισμένη) οπτική, σε ελάχιστες στιγμές κατορθώνει να βάλει την σφραγίδα του, δυσκολευόμαστε έτσι να καταλάβουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν από τους σπουδαιότερους κινηματογραφικούς παραμυθάδες στην ιστορία. Eίναι μάλλον προτιμότερο να θυμηθούμε ξανά το original.