We live in time

Σύνοψη: Ο Τομπάιας (Άντριου Γκάρφιλντ) έχει βγει για να αγοράσει στυλό για να υπογράψει το διαζύγιό του όταν η Άλμουτ (Φλόρενς Πιου) τον χτυπάει με το αυτοκίνητό της. Μετά από αυτό το συμβάν, ερωτεύονται και χαράζουν μια κοινή πορεία, η οποία όμως κλονίζεται όταν η Άλμουτ διαγνωστεί με καρκίνο.

Γνώμη: Το υποείδος των rom-com όπου ένας εκ των παρτενέρ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ανίατη ασθένεια έχει κάνει πληθώρα θεατών να βουρκώσει, με πιο εμβληματική στιγμή του το “Love Story” του 1970 με την Άλι ΜακΓκρόου και τον Ράιν Ο’ Νιλ.

Έκτοτε, έχει ακολουθήσει μια σειρά ταινιών αντίστοιχης θεματικής, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο αξιομνημόνευτες, και η νέα προσθήκη είναι το “We Live in Time” του Ιρλανδού Τζον Κρόουλι που έχει υπογράψει, μεταξύ άλλων, και το “Brooklyn” (2015), μια από τις καλύτερες αισθηματικές ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας.

Στο “We Live in Time” επιχειρεί να κάνει μια μη γραμμική ανασκόπηση της σχέσης ανάμεσα στους χαρακτήρες που υποδύονται ο Άντριου Γκάρφιλντ και η Φλόρενς Πιου, με τα διαρκή flashback να λειτουργούν αποτελεσματικά, φέρνοντας μια πνοή φρεσκάδας σε ένα κουρασμένο και κορεσμένο είδος. Μέσω της υποτροπής του καρκίνου της Άλμουτ, η ταινία θέτει ένα άκρως ενδιαφέρον δίλημμα, όπως το εκφράζει η ίδια η Άλμουτ: είναι προτιμότερο να μπει ξανά η ζωή της σε αναμονή καθώς θα πρέπει να ακολουθήσει μια σειρά από επίπονες θεραπείες (που μπορεί και να μην έχουν αποτέλεσμα) ή να ζήσει στο έπακρο όλες τις στιγμές που της απομένουν;

Το αληθοφανές στην όλη υπόθεση είναι ότι οι επιλογές που καλείται να κάνει η Άλμουτ την καθιστούν αρκετές φορές έως και αντιπαθητική ή εγωίστρια, ειδικά όταν απέναντί της στέκεται το πρότυπο του συζύγου που είναι ο Τομπάιας, χαρακτήρας που μοιάζει να έχει γραφτεί για να αντιπροσωπεύει την απόλυτη καλοσύνη και κατανόηση και, δυστυχώς, τίποτα περισσότερο.

Προς τιμήν του, ο Άντριου Γκάρφιλντ κάνει ό,τι μπορεί για να του δώσει βάθος, όμως ποτέ δεν αποκτά ισότιμη υπόσταση με την Άλμουτ, παρά την εξαιρετική χημεία που έχει με την Πιου, η οποία έχει στα χέρια της περισσότερο (και προφανώς πιο αβανταδόρικο) υλικό.

Με ένα λιγότερο δημοφιλές και χαρισματικό πρωταγωνιστικό δίδυμο, το “We Live in Time” θα πέρναγε πιθανότατα απαρατήρητο, καθώς το εύρημα της μη χρονολογικής αφήγησης και μια πραγματικά εμπνευσμένη σκηνή τοκετού δεν μπορούν να υπερκαλύψουν το επιφανειακό σενάριο του Νικ Πέιν (“Wanderlust”).

Αν χρειάζεστε ένα λυτρωτικό κλάμα ή έστω ένα τίμιο βούρκωμα, θα σας το προσφέρει απλόχερα, εκτός κι αν έχετε αλλεργία στις ταινίες που περιλαμβάνουν σκηνές που φωνάζουν από χιλιόμετρα “ΚΛΑΨΕ ΤΩΡΑ”.