Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών

Σύνοψη: Ένα θρίλερ με γυναικείο πυρήνα και φόντο την ελληνική επαρχία, μαζί με όσα εκείνη αποκρύπτει ή φέρνει στην επιφάνεια. Στο επίκεντρο της ιστορίας δύο γυναίκες, μία αστυνομικός και μία εργάτρια σε εργοστάσιο παραγωγής χελιών στη Δυτική Ελλάδα. Όταν ένας μυστηριώδης θάνατος γίνεται αφορμή για να ξεσπάσει ένας άγριος κύκλος βίας, οι πορείες των δύο γυναικών, που μέχρι χθες αγνοούσαν η μία την ύπαρξη της άλλης, αρχίζουν μοιραία να συγκλίνουν. Η συνάντησή τους μπορεί να είναι και η σωτηρία τους.

Άποψη: Aυτό είναι το καλό με τα μικρα μέρη, όλοι αργά ή γρήγορα, βρίσκουν την πραγματική τους θέση. Όλοι εκτός από τις δύο πρωταγωνίστριες στο "Θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών", οι οποίες εμφανώς ανένταχτες στην πραγματικότητα του επαρχιακού μικρόκοσμου στο Μεσολόγγι, ασφυκτιούν, αγωνιούν να αποδράσουν.

Η Διευθυντής του αστυνομικού τμήματος Ελισάβετ, μια σκληρή αστυνομικίνα που τα χώνει με την παραμικρή αφορμή στους υφισταμένους της, βρίζει και καταριέται την ώρα και την στιγμή που πήρε αυτή την δυσμενή μετάθεση στο Μεσολόγγι, πίνει και καπνίζει σα να μην υπάρχει άλλο, μια badass γυναίκα σερίφης βγαλμένη από τα πιο χαρακτηριστικά γουέστερν που όμως εμπνέει σεβασμό και συμμόρφωση, χωρίς να κουβαλάει ούτε σήμα, ούτε όπλο, ούτε στολή, παρά μόνο κυκλοφορεί με τα εφαρμοστά της δερμάτινα και τα ψηλοτάκουνα. Η εκπληκτική Αγγελική Παπούλια συνθέτει έναν σαρωτικό χαρακτήρα που ακροβατεί μαγικά ανάμεσα στο σκληρό και το εύθραυστο, με τα καδραρίσματα του Τζουμέρκα ερωτευμένα μαζί της,  μια περσόνα που προσωπικά πολύ θα ήθελα να δω και να ξαναδώ είτε σε μια σειρά ταινιών, είτε σε μια τηλεοπτική σειρά.  

Η Ρίτα, η οποία ξεσκίζει τα χελια με μια παγωμένη απάθεια καθημερινά στην δουλειά της στο ιχθυοτροφείο, αλλά με μόνιμη εσωτερική θλίψη ζωγραφισμένη στα μάτια της, το ψαρωτικό της δερμάτινο μπουφάν, καβαλάει την μηχανή της και προσπαθει να πνίξει τις τύψεις και τις αναμνήσεις από ένα προβληματικό παρελθόν που την έχουν χαράξει, έναν τρόμο που θεριεύει μέσα της. Η Γιούλα Μπούνταλη -μόνιμη συνσεναριογράφος στα προηγούμενα φιλμ του Σύλλα Τζουμέρκα- στον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι εδώ ανατριχιαστικά μετρημένη στην ερμηνεία της, με μια αυτοσυγκράτηση που σου παγώνει το αίμα και εσωτερική οργή που συσσωρεύει μια μανία, η οποία δείχνει ανά πάσα στιγμή έτοιμη να εκραγεί, σαν ωρολογιακή βόμβα που θα τα σαρώσει όλα. 

Ο Σύλλας στηρίζει τον αφηγηματικό του ιστό στις νόρμες και τις δομές ενός αστυνομικού θρίλερ, αλλά τελικά η ταινία του είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Άλλωστε το κρυμμένο ομαδικό μυστικό που οδήγησε στον φόνο, είναι μάλλον αδύναμο και το whodunit δεν είναι αυτό που ουσιαστικά μας απασχολεί εδώ. "Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών"  δεν είναι ένα θαύμα, αλλά πολλά μικρότερα. Είναι μια σχεδόν εφιαλτική και αγχωτική καταγραφή ενός μκρόκοσμου με πολλά μυστικά, αλλά επιμελώς τακτοποιημένα. Με απίθανο σκηνικό τις λιμνοθάλασσες (μαζί την ζεστή και ασφυκτική φωτογραφία, αλλά και την ύπουλη μουσική υπόκρουση των Drogatek) που στήνουν έναν μοναδικό καμβά (που πολύ δύσκολα θα μπρούσε να είχε κατασκευάσει σε οποιοδήπτε στούντιο) εύγλωτης αστάθειας όπου όλα μοιάζουν έτοιμα να καταρρεύσουν: εκεί ακριβώς οι δυναμικές του ηρωίδες αποτελούν το αντίβαρο που αναζητάς. Και μπορεί η κόλασή που ζουν και ο παράδεισος που αναζητούν, τελικά ίσως και να εφάπτονται, ο Τζουμέρκας όμως δεν τις αφήνει να αναπνεύσουν ούτε λεπτό. Κατασκευάζει αυτή την μετάβαση ως τρομερά δύσκολη και επίπονη και παρά τις όχι και τόσο επιτυχημένες ονειρικές σκηνές, το φιλμ επιχειρεί απανωτά μακροβούτια στον υπαρξιακό τρόμο και συχνά σου μουδιάζει τις αισθήσεις. Ένα σινεμά γεμάτο πάθος, καύλα, ενοχές, ένταση. Ένα σινεμά που πάλλεται.