Tea with the dames

Πολλές δεκαετίες έχουν περάσει από την εποχή που η παρέα του “Tea with the Dames” μεταπηδούσε από τον κωμικό χαρακτήρα της τηλεόρασης στο αστείρευτο δράμα του Σαίξπηρ όμως η Τζούντι Ντεντς μαζί με την Μάγκι Σμιθ, την Άιλιν Άτκινς και την Τζόαν Πλοουράιτ διακατέχονται από την ακατάβλητη ενέργεια του ηθοποιού, του καλλιτέχνη αυτού που έχει ζήσει αμέτρητες ζωές μέσα από τους ρόλους του και ο χρόνος που περνά δεν μοιάζει με κάτι άλλο παρά με συνοδοιπόρο του.

Η αναπόληση των περασμένων έχει χροιά Βρετανική, το χιούμορ χαρακτηρίζεται λεπτό και καυστικό εκεί που πρέπει όμως η πραγματική έκφραση από τις τέσσερις Ντάμες (όπως τιμήθηκαν από την Βασίλισσα της Αγγλίας για την προσφορά τους στις Τέχνες) απέχει από την αποστασιοποιημένη συμπεριφορά των Άγγλων που έχουμε συνηθίσει. Ευτυχώς, το γήρας δεν άγγιξε την επαναστατική τους διαγωγή  ούτε μετέτρεψε το αστείο πνεύμα τους σε παρωχημένες επαναλήψεις γι’ αυτό και η συντροφιά τους είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα όπως ήταν κάποτε, αν κρίνουμε από τις μαρτυρίες τους και τα μικρο-κουτσομπολιά τους που μας μεταφέρουν από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.

Συνεπώς, η παρέα τους δείχνει να μην έχει ανάγκη ούτε κάποιον δημοσιογράφο για να δίνει τον ρυθμό σε κάτι που μοιάζει με συνέντευξη αλλά διαφέρει συνειδητά αλλά ούτε και τον ίδιο τον σκηνοθέτη (Ρότζερ Μισέλ του “Notting Hill”) του όλου εγχειρήματος. Ο λόγος τους έχει ροή χωρίς να είναι ξύλινος και η φιλία τους όπως και η ταπεινοφροσύνη και αλληλοσεβασμός τους είναι γνήσια συναισθήματα και γίνεται αντιληπτό ότι εδραιώθηκαν από την κοινή τους πορεία όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτό βέβαια δεν τις αποτρέπει από το να πετάξουν τα “καρφιά” τους όπως γίνεται για παράδειγμα στην περίπτωση της Τζούντι Ντεντς την οποία κατηγορούν για την επικράτησή της σε όλα τα cameo στις Αμερικανικές παραγωγές αφήνοντας μηδενικό χώρο για τις υπόλοιπες! Η απάντηση της Ντεντς, προφανώς, είναι ανάλογη του δυναμικού της και το ίδιο αποστομωτική με την αντίδρασή της όταν η Μάγκι Σμιθ της ανακοίνωσε ότι θα λάβει και η ίδια το αξίωμα της Ντάμας («Μην ανησυχείς, καλή μου. Δεν αλλάζει κάτι. Θα μπορείς ακόμα να βρίζεις».)

Ωστόσο, αυτό που αφήνει εμάς με το στόμα ανοιχτό είναι η διαύγεια τους και η ικανότητά τους να βλέπουν στο παρελθόν χωρίς εξωραϊσμούς αλλά αντικειμενικά και με την ίδια πίστη στις επιλογές τους όπως ήταν κάποτε. Κατάφεραν και βγήκαν αλώβητες από ένα επάγγελμα στο οποίο μυήθηκαν νέες και που συχνά γίνεται σκληρό σε όποιον το προσπαθεί και μπορούν πλέον, δικαίως, να απολαμβάνουν την θέση τους στο πάνθεο του κινηματογράφου με την ευχέρεια να δίνουν συμβουλές περιεκτικές και επί του θέματος.