Ταξίδι στα αστέρια

Το 1987 μια οικογένεια που λάτρευε τον Παναθηναϊκό, η οικογένεια Γιαννακόπουλου, πήρε την απόφαση να αναλάβει τα ηνία του μπασκετικού τμήματος ανδρών του Συλλόγου. Μια απόφαση που έμελλε να το οδηγήσει σε ένα ταξίδι στα Αστέρια.

Από την ίδρυση του ανδρικού τμήματος το 1919, την πρώτη παρουσίαση της γυναικείας ομάδας το 1937, την αντιστασιακή δράση των αθλητών του στα χρόνια της Κατοχής, το πώς σώθηκαν από τους κατακτητές τα τρόπαια της ομάδας, το χτίσιμο του Κλειστού κάτω από τις εξέδρες του «Απόστολος Νικολαΐδης» και την ονοματοδοσία του ως «Τάφος του Ινδού». Την πρόκριση στους «4» του Κυπέλλου Κυπελλούχων, το ιστορικό βανάκι του Κώστα Μουρούζη μέχρι τη στιγμή-«σταθμό» στην ιστορία της ομάδας: την ανάληψη της διοίκησής της από την οικογένεια Γιαννακόπουλου, η οποία την έφερε στην κορυφή της Ευρώπης και την κατάκτηση έξι φορές της Ευρωλίγκας. 

Tο «Ταξίδι στα αστέρια» προσπαθεί να φανεί (και έχει στηθεί και δημιουργηθεί ανάλογα) με το προ τετραετίας σχεδόν «1968» του Τάσου Μπουλμέτη που μιλούσε για το κατόρθωμα της μπασκετικής ΑΕΚ να κατακτήσει το πρώτο ευρωπαϊκό κύπελλο ελληνικής ομάδας.

Αυτό είναι και το βασικό λάθος που έκανε ο Χρήστος Δήμας για την ταινία που μιλά για την γιγάντωση του μπασκετικού Παναθηναϊκού από την οικογένεια Γιαννακόπουλων και τους 6 ευρωπαϊκούς τίτλους που κατέκτησαν.

Είτε διότι υστερεί σε θέμα φινέτσας και τεχνογνωσίας, είτε διότι απλά δεν ταιριάζει αυτή η αφήγηση, αυτή η εποχής, αυτά τα φιλτρα και η οπτική κινηματογράφησης αν προτιμάτε σε κάτι πολύ πιο σύγχρονο σαν θεματική, το υβρίδιο ντοκιμαντέρ/μυθοπλασίας που επίσης κατασκέυασε ο Δήμας (όπως και ο Μπουλμέτης) δεν λειτουργεί το ίδιο και μάλλον τελικά απευθύνεται αυστηρά και μόνο σε φίλαθλους του Παναθηναϊκού.

Και αυτό γιατί, αντί το Ταξίδι να επικεντρωθεί έστω στα 20 χρόνια δόξας που αποτελούν και την αιτία δημιουργίας και σύλληψης της ταινίας, επιχειρεί να ασχοληθεί με το πλήρες ιστορικό φάσμα του μπασκετικού Παναθηναϊκού και άρα να διανύσει δεκαετίες κινηματογραφικής «ζωής», κάτι που πλέον σημαίνει ταινία εποχής, με ανάλογες πλέον προδιαγραφές και απαιτήσεις.

Σαν αποτέλεσμα, εμφανίζεται στην οθόνη μια κάπως επιτηδευμένη νοσταλγία, μια μαλλον χαωτική αφήγηση, ειδικά στην αρχή, η οποία δίνει το στίγμα μιας ταινίας που μπορεί να είχε τις προθέσεις, αλλά τελικά χάθηκε στις φιλοδοξίες και δεν κατάφερε να απεικονίσει ένα συμπαγές αθλητικό δράμα, με νευρώδη αφήγηση, συγκίνηση και σημαντικές προσωπικότητες ως ήρωες (από τους οποίος ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει πολλούς) που θα απογείωναν την ταινία με κινηματογραφικούς όρους.

Και κυρίως, θα αποδείκνυαν και σε κάποιον που δε γνωρίζει, τις μεγαλειώδεις αθλητικές στιγμές που χάρισε αυτή η ομάδα, με αυτή την διοίκηση ως κεφαλή και ως έμπνευση.

Πάντως, οι Δάνης Κατρανίδης, Θέμης Πάνου, Αργύρης Πανταζάρας, Γιώργος Γάλλος καταβάλλουν τιμιότατη προσπάθεια στους ρόλους των Παύλου, Θανάση, Δημήτρη και Ζέλικο, αλλά προδίδονται από όσα ξεστομίζουν (και φυσικά δεν ευθύνονται οι ίδιοι γι’αυτό).

Μόνο για οπαδούς του Παναθηναϊκού και μάλιστα φανατικούς.