Μία φορά κι έναν καιρό ήταν κι ένας Ιταλός σκηνοθέτης, με το όνομα Matteo Garrone, που αποφάσισε να αντλήσει την έμπνευσή του από μία συλλογή παραμυθιών του 17ου αιώνα δια χειρός του Ναπολιτάνου Giambattista Basile, ώστε να γυρίσει την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία με τον τίτλο «Το Παραμύθι των Παραμυθιών.

Η υπόθεση της ταινίας αφορά τρεις διαφορετικές ιστορίες βασιλιάδων και τεράτων, μύθων, θρύλων και.. μαγικών! Στην πρώτη ιστορία, η Salma Hayek κι ο John C. Reilly, είναι ένα βασιλικό ζευγάρι που δεν μπορεί να αποκτήσει απογόνους, γι’ αυτό αναζητά τη λύση στη μαγεία.

Η δεύτερη ιστορία αφορά έναν ερωτύλο βασιλιά, ενσαρκωμένο από τον Vincent Cassel, που ακούει μία μυστηριώδη φωνή να τραγουδά και την ερωτεύεται, πριν καν να δει το πρόσωπό της. Έτσι, ξεκινά να πολιορκεί την κοπέλα, που κλεισμένη μέσα στο σπίτι της προσπαθεί να μηχανευτεί μαζί με την αδερφή της έναν τρόπο για να μπει στα βασιλικά σαλόνια.

Η τρίτη και τελευταία ιστορία αφορά ένα παράταιρο πλάσμα, τρόπον τινά καφκικό, που γίνεται το αγαπημένο ζωάκι ενός βασιλιά (Toby Jones), το ταΐζει με το αίμα του και εν τέλει γίνεται ο λόγος να παραμελήσει την κόρη του και τις επιθυμίες της..

Αυτά τα παραμύθια καμία πρόθεση δεν έχουν για παραμυθία, παρηγοριά δηλαδή. Ούτε και για happy end. Κοινός τους άξονας οι εμμονές και οι συνέπειες που επιφέρουν όταν μπερδεύονται με την αγάπη. Όμως, στο τέλος, δεν είναι το ηθικό δίδαγμα που απασχολεί τον σκηνοθέτη. Οι ιστορίες προσιδιάζουν περισσότερο με παραμύθια των αδερφών Γκριμ παρά με αυτά του Αισώπου. Αυτό που αναβλύζει από παντού, καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, είναι μία απαράμιλλη αισθητική και μία εξαιρετική κινηματογράφηση, που κάνει τον θεατή να πιστέψει στη μαγεία. Με πολύ διαφορετικό τρόπο όμως από αυτόν που χαρακτηρίζει τον μέγα παραμυθά Tim Burton. Η φωτογραφία απεικονίζει κόσμους ονειρικούς και η μουσική που συνοδεύει τις σκηνές βοηθάει να βυθιστεί ο θεατής περισσότερο στην φαντασιοκοπία.

Το γεγονός πως οι ηθοποιοί που επιλέχτηκαν είναι τόσο ανομοιογενείς μεταξύ τους, βοηθάει στην οριοθέτηση των ιστοριών ώστε η συχνή εναλλαγή τους να μην δημιουργεί ανισορροπίες. Κι αν ακόμα μερικές φορές η κάθε σκηνή εκτυλίσσεται μακρόσυρτα, στο όριο του να κοιτάξει ο θεατής το ρολόι του, αμέσως η δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη εμφανίζει κάτι αναπάντεχο ώστε η προσοχή να καρφωθεί ξανά στην οθόνη.

Κάποιους ίσως τους ενοχλήσει κάτι που θα αντικρύσουν. Άλλοι ίσως νιώσουν αυτή την ανατριχίλα που νιώθει κανείς κοιτάζοντας ένα ζοφερό δάσος, μη ξέροντας τι μπορεί να πεταχτεί από τα σκοτεινά φυλλώματα. Σίγουρα δεν είναι ιστορίες για λίγο πριν τον ύπνο. Κι όμως, παρά την εξαιρετική κινηματογράφηση με τις εικόνες φοβερής ομορφιάς –ή συχνά και τρομαχτικής ασχήμιας- κάπου μένει μετέωρο ένα κενό. Όχι ιδιαιτέρως εμφανές σε σημείο να ενοχλεί –η ταινία έφτασε άλλωστε μέχρι το διαγωνιστικό των Καννών- αλλά κάπου λείπει αυτό το βασικό στοιχείο που θα μπορούσε να την αποθεώσει. Η αισθητική απόλαυση είναι αναμφισβήτητη, όμως. Αξίζει λοιπόν να την δει κανείς για το βίωμα που προσφέρει –χωρίς να σημαίνει πως θα μείνει κι αξέχαστη. Σίγουρα, όμως το συναίσθημα που θα αφήσει πίσω της, θα αισθάνεται, εκεί λίγο πιο κάτω από τον θώρακα, για αρκετές μέρες..

 

Πρώτη δημοσίευση: 19 Νοε. 2015, 18:47
Ενημέρωση: 26 Νοε. 2015, 21:51
Τίτλος:
The tale of tales (Το παραμύθι των παραμυθιών)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
125
Εταιρία διανομής: 
Release: 
19 Νοεμβρίου 2015

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos