Suspiria

Μόλις ένα χρόνο μετά την τεράστια επιτυχία του “Call Me By Your Name”, ο Λούκα Γκουαντανίνο μονοπωλεί για ακόμα μια φορά το ενδιαφέρον του κινηματογραφικού κόσμου και διχάζει το κοινό του με την τολμηρή κίνησή του να πειραματιστεί με μία από τις μεγαλύτερες giallo ταινίες που έχει βγάλει ποτέ η Ιταλία και ο κύριος εκπρόσωπος του είδους, Ντάριο Αρτζέντο. Ο Γκουαντανίνο οικειοποιήθηκε το “Suspiria”, το μελέτησε, το εμπλούτισε, το στρέβλωσε με τον πιο αποθεωτικό τρόπο και τα έκανε όλα αυτά με μία αποκλειστικά δική του ταυτότητα ώστε να μιμηθεί το συναίσθημα τρόμου, χωρίς την φιλοδοξία να «καπελώσει» αυτό του 1977.

Ο φόβος, ή καλύτερα η υπόνοια αυτού, καλλιεργείται από νωρίς στην ταινία. Μια ζαλισμένη και νοητικά χαμένη Κλόι Γκρέις Μόριτζ φροντίζει να μας ενημερώσει για κάτι απόκοσμο στην σχολή χορού Μάρκος όπου φτάνει η Σούζι Μπάνιον (Ντακότα Τζόνσον) στο διχασμένο Βερολίνο του 1977. Εκεί, η Σούζι δεν αργεί να δείξει τις ικανότητες της και να γίνει κάποιου είδους protégé για την Μαντάμ Μπλαν (Τίλντα Σουίντον) η οποία φροντίζει να την έχει από κοντά και υπό τον έλεγχό της.

 Ο Γκουαντανίνο εδώ γράφει έναν πιο αβανταδόρικο ρόλο για την φίλη του Τίλντα παρέχοντάς της μία Μαντάμ Μπλάν απαραίτητη και στοιχειωτική την οποία η Σουίντον εκμεταλλεύεται στο έπακρο σε μία σχεδόν ακαδημαϊκή ερμηνεία συνδυάζοντας την σοβαρότητα ενός αρχιμάγιστρου και την συμπόνια μιας μάνας. Με την ίδια αμφισημία ο Τομ Γιορκ συνθέτει ένα εξαιρετικό soundtrack που παίζει με τα επαναλαμβανόμενα ριφάκια που χρησιμοποίησαν οι Goblin στο αρχικό φιλμ, συγκινεί μολαταύτα με ένα νοσταλγικό κομμάτι και φέρνει σε πλήρη αντίθεση το οπτικό και το ακουστικό.

Όσο σεναριακά σύνθετο όμως οραματίστηκε ο Γκουαντανίνο το “Suspiria” άλλο τόσο περίπλοκα το υλοποίησε σκηνοθετικά. Ένα οπτικό υπερθέαμα, με το γνωστό απότομο μοντάζ,  που διόλου δεν μοιάζει με τα ιδανικά καλοκαίρια που στήνει τα τελευταία χρόνια ο σκηνοθέτης, εξίσου όμως μαγνητικό, καλλιτεχνικά συγκλονιστικό, προορισμένο να διεγείρει τις αισθήσεις σου με τόσο έντονη την σωματικότητα και την λειτουργία της κίνησης  που καταντάει έως και επίπονο για τον θεατή. Παρόλα αυτά, ένα απλό πρελούδιο για την συνέχεια.

Ενώ η ταινία συμβαδίζει με τον υπαινικτικό φόβο και η Ντακότα Τζόνσον  κυριεύεται από την αίγλη της σχολής και της γυναικείας παρουσίας το τελικό ντελίριο που καλοδέχεται η πρωταγωνίστρια έρχεται να τα ενσωματώσει όλα σε μία συλλογική σκηνή όπου το φανταστικό με το πραγματικό γίνονται ένα και ενώ δεν εξηγείται τίποτα (οι μετέπειτα σκηνές θα βοηθήσουν σε αυτό) και η ανάγκη επίδειξης φτάνει στο αποκορύφωμα, το πανδαιμόνιο σε αφήνει ενεό. Μία υποψία μυστικισμού ανάμεσα σε γυμνή σάρκα και αίμα στην τελευταία σκηνή όπου ο Γκουαντανίνο δείχνει πόσο ρόλο παίζει ο χορός στο remake του, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του που δανειζόταν την έννοια μεν αλλά δεν τον απασχόλησε και ιδιαίτερα.

Ο Αρτζέντο ωστόσο ήταν πρωτοπόρος στη δουλειά του και στη μέθοδό του. Οι ταινίες του είναι εμβληματικές και παρότι μας λείπει η νέον χρωματική του παλέτα δεν αρνούμαστε να παραδεχτούμε την υπεροχή στο φιλμ του Γκουαντανίνο, χωρίς να τίθεται ζήτημα σύγκρισης (η έννοια αυτή θα ήταν αδόκιμη εν προκειμένω) που κατάφερε να διασκευάσει και να εμπνευστεί από την αρχή το παραμύθι των Τριών Μητέρων αλλά και να αποτίσει φόρο τιμής στο υπέρτατο συναίσθημα του τρόμου που έμαθε ο ίδιος μέσω των ταινιών του Ιταλού δημιουργού. Μεγαλεπήβολο έργο, συνταρακτικό, αναμφίβολα ένα highlight της χρονιάς και εν κατακλείδι  αυτό που ήλπιζε ο Γκουαντανίνο: μία εμπειρία.