Η Milica ζει με τη μητέρα της Vukica και τον παππού της Milutin σε μια αγροτική κατοικία περιτριγυρισμένη από ένα πυκνό δάσος, στην ορεινή ενδοχώρα του Κοσόβου. Όταν πέφτει η νύχτα, η οικογένεια οχυρώνεται μέσα στο σπίτι, τρομοκρατημένη από την ψυχολογική απειλή που έρχεται από το δάσος. Αυτός ο φόβος πως το σπίτι τους πολιορκείται είναι επακόλουθο του πρόσφατου πολέμου, ή μήπως πρόκειται απλά για αποκύημα της φαντασίας τους, όπως προσπαθούν να τους πείσουν οι αξιωματούχοι της ιταλικής υπηρεσίας KFOR; Δεν υπάρχει καμία χειροπιαστή απόδειξη πως κάτι κακό συμβαίνει, κι όμως κάθε φορά που πέφτει το σκοτάδι, ο φόβος τους μεγαλώνει…
Η οργάνωση Kosovo Force (KFOR) είναι ένας ελεγχόμενος από το ΝΑΤΟ στρατός για τη διεθνή διασφάλιση της ειρήνης, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την αποκατάσταση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος στο Κόσοβο. Οι στρατιώτες του KFOR μεταφέρουν με ένα τεθωρακισμένο τα παιδιά σε ένα σχολείο, το οποίο στεγάζεται σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι. Εκεί, ένας ιερέας ενθαρρύνει τους ανθρώπους να παραμείνουν στο Κόσοβο, παρά το γεγονός πως κάθε πρωί μοιράζονται ιστορίες σχετικά με τα κοπάδια που έχασαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτή είναι η μόνη χειροπιαστή απόδειξη πως κάτι περίεργο συμβαίνει.
Παρ’ όλ’ αυτά, οι αρχές της KFOR τους λένε πως η περιοχή είναι γεμάτη λύκους. Κάθε καινούρια νύχτα εντείνει τον τρόμο τους. Όταν οι Ιταλοί επιτέλους ξεκινούν μία επίσημη έρευνα, παίρνουν μετάθεση, παρακινώντας την πλειονότητα των σέρβικων οικογενειών να προτιμήσει τη μόνιμη εξορία. Η οικογένεια της Milica είναι η τελευταία που αρνείται να φύγει. Το Σαββατοκύριακο που έρχεται οι δυνάμεις τη KFOR θα απουσιάζουν, πράγμα που σημαίνει πως η οικογένεια θα μείνει απροστάτευτη μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη σχολική εβδομάδα.
Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να συνδυάσει ένα οικογενειακό δράμα με ένα ψυχολογικό θρίλερ που ακουμπά -κάπως αδέξια- στον μεταφυσικό τρόμο, ενώ παράλληλα πασπαλίζει με πολιτικό σχόλιο για την κατάσταση του εκδιωγμού των Σέρβικών οικογενειών από το κόσοβο και Αλβανούς εξτρεμιστές.
Χτίζει λοιπόν μεθοδικά την ένταση κρατώντας άπαντες (πρωταγωνιστές και θεατές) κυριολεκτικά και μεταφορικά στο σκοτάδι, δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που αρχικά τουλάχιστον λειτουργεί και αφήνει υποσχέσεις.
Από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνει ακόμα και ορισμένες σκηνές του, η ταινία θυμίζει φιλμ τρόμου, αλλά δεν είναι, το δράμα ακουμπάει στο μελόδραμα, ο φόβος διοχετεύεται στην υπαρξιακή αγωνία, στη κενή ελπίδα.
Σταδιακά η ένταση αποδυναμώνεται και το φινάλε αν και έντονο θεωρητικά, είναι μάλλον εύκολο και αποπροσανατολισμένο
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων