Steve Jobs

Σύνοψη: Επικεντρώνοντας στα παρασκήνια σε τρεις πρεμιέρες διάσημων προϊόντων -το Macintosh (1984), το ΝeΧΤcube (1988) και το iMac (1998)- η ταινία μας ταξιδευει στη γέννηση ουσιαστικά της ψηφιακής επανάστασης με το πορτραίτο ενός ανθρώπου μέσα στη μηχανή...

Ο Ααρον Σόρκιν έχει κερδίσει Οσκαρ σεναρίου για το "The Social Network", την εξιστόρηση της γέννησης του Facebook και του ιδρυτή του, Μαρκ Ζάκερμπεργκ. «Δεν είσαι μαλάκας. Απλά προσπαθείς πάρα πολύ να γίνεις» τελείωνε εκείνη η ταινία, με την ατάκα της δικηγόρου προς τον Μαρκ. Συμβαίνει και εδώ το ίδιο; Ο θάνατος του Τζομπς γέμισε θλίψη πολύ κόσμο, αλλά άλλοι τόσοι δεν έχασαν την ευκαιρία να αποκαλύψουν σκοτεινές πτυχές του οραματιστή της ψηφιακής γενιάς, τον ιδιότροπο χαρακτήρα του.

Είναι ή δεν είναι έτσι, πραγματικά δεν μπορεί να σε ενδιαφέρει σε μια ταινία. Δες ένα ντοκιμαντέρ αν θες. Ο Σόρκιν έγραψε ξανά ένα σενάριο-καταπέλτη, με τις λέξεις να μη σταματούν και τον σκηνοθέτη Ντάνι Μπόιλ να επιλέγει να... τρέχει σε ολόκληρη την ταινία, μπας και προφτάσει.Αυτή η ταχύτητα, ο αναβρασμός, οι εξουθενωτικές αντιπαραθέσεις με λόγια, κρατούν το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Το θέμα είναι, πως δεν μας συναρπάζουν. Μπόιλ και Σόρκιν κάνουν καλή δουλειά για να δώσουν κινηματογραφική ζωή και υπόσταση στον Στιβ Τζομπς, που δεν είναι με τίποτα κινηματογραφικός ήρωας, τουλάχιστον στις περιόδους από τη ζωή του που βλέπουμε. Βασίζονται στο μπεστ σέλερ βιβλίο του Γουόλτερ Άιζακσον αναφορικά με τον ιδρυτή της Apple. Αμφιλεγόμενο και αυτό. Υπάρχουν και στιγμές που δείχνουν να υπάρχει βιασύνη, να προλάβουν να τα πουν όλα, λες και το φως (!) του μεγάλου Τζομπς, να μην τους άφησε να δουν καθαρά.

Η ταινία είναι θεατρικά στημένη, αναγκαστικά, καθώς η δράση απλά μεταφέρεται απο δωμάτιο σε δωμάτιο, πάντα πίσω από τα φώτα της σκηνής, λίγο πριν τη μεγάλη πρεμιέρα. Σαν τρεις πράξεις. Διασκεδάζεις για 2 ώρες για τους λόγους που είπαμε. Σενάριο και σκηνοθεσία. Και ηθοποιοί βέβαια.
Η Γουίνσλετ το 'χει για πλάκα, ο Ρόγκεν επιτέλους παίζει (!) κάτι διαφορετικό, και ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι ψυχρός όσο πρέπει. Που και που αφήνει λίγη ανθρωπιά να εισχωρήσει. Ο Τζομπς ήταν αίνιγμα για πολλούς, έτσι παίζει και ο Φασμπέντερ. Η σχέση με την κόρη του και η αντιπαράθεση με τη μητέρα είναι μακράν οι πιο ενδιαφέρουσες σκηνές. Οι σιωπές και τα -λάθος- λόγια του Τζομπς, αποκαλύπτουν όσα δεν λέει όταν φλυαρεί με φαντασιώσεις μεγαλείου. Η ταινία συνεχώς σου δίνει πατήματα να αμφισβητήσεις όσα έκανε, και άλλα τόσο για να αναγνωρίσεις την ευφυϊα του να προβλέπει το μέλλον.  Σαν να μας καλεί να πάρουμε εμείς θέση. Αρα, όλα καταλήγουν στο αν σε ενδιαφέρει πραγματικά ο Τζομπς, αυτός δηλαδή που ανακάλυψε το iPhone,  το iMac, το iPad. Αν υπάρξε πραγματικά σπουδαίος ή ήταν απλά ένας πανέξυπνος επιχειρηματίας, που ουσιαστικά δεν έφτιαξε κάτι, απλά το πλάσαρε ιδανικά και έγινε δισεκατομυριούχος.

Μια βιογραφία που δεν μοιάζει και ούτε θέλει, με καμία άλλη. Ο Τζομπς -της ταινίας- δεν ήθελε να είναι αγαπητός, αγαπούσε τον εαυτό του και του αρκούσε. Η τελική σκηνή μοιάζει λίγο αμήχανη αν αναλογιστεί τι προηγήθηκε, σαν μια τελική προσπάθεια να μην... ξαναπεθάνουμε τον ήρωά μας. Θα τη δεις χωρίς να βαρεθείς, αλλά στο τέλος θα ξαναγυρίσεις στο iphone σου. Ακριβώς όπως ήθελε και ο Στιβ...