Sing Sing

Σύνοψη: Εκτίοντας την ποινή του στο υψίστης ασφαλείας σωφρονιστικό ίδρυμα του Σινγκ Σινγκ για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, ο Ντιβάιν Τζ. (Κόλμαν Ντομίνγκο) βρίσκει νόημα στη ζωή του μέσα από τη θεατρική ομάδα της φυλακής, όπου συμμετέχει μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του.

Μια ελπιδοφόρα ιστορία ανθεκτικότητας και ανθρωπιάς για την δύναμη της τέχνης.

Άποψη: Το 2012, έπειτα από πενήντα χρόνια καριέρας και σημαντικών ταινιών, οι αδελφοί Ταβιάνι παραδίδουν μια από τις σπουδαιότερες στιγμές τους για την οποία βραβεύτηκαν με Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο, το ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει. Αναμενόμενο το δράμα φυλακής Η Παράσταση του Σινγκ Σινγκ μας έφερε στο μυαλό εκείνη την ιστορία, μιας και βρισκόμαστε σε ένα σωφρονιστικό κατάστημα κοντά στο Μανχάταν.

Το Sing Sing είναι πραγματικές φυλακές, που ονομάστηκαν έτσι από παραφθορά των sinck sinck που έλεγε μια φυλή ιθαγενών στην Αμερική και εδώ και 28 χρόνια έχει ένα πρόγραμμα βασισμένο στην τέχνη, το θέατρο, την μουσική μέσω των οποίων στοχεύει στην ουσιαστική επιμόρφωση και εν τέλει στον σωφρονισμό.

Άλλωστε, έχουν αποδειχτεί οι ευεργετικές ιδιότητες της τέχνης στην ψυχολογία αλλά και στην συμπεριφορά των ανθρώπων.

Ο υποψήφιος για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου πέρσι για την σαρωτική του ερμηνεία στο Rustin, Κόλμαν Ντομίνγκο, είναι ένας από τους ελάχιστους ηθοποιούς που παίζουν στην ταινία, πλαισιωμένοι από πρώην φυλακισμένους στο Σινγκ Σινγκ.

Αυτό καθιστά την όλη εμπειρία πολύ πιο βιωματική και ειλικρινή, με τον Ντομίνγκο για άλλη μια φορά να κλέβει τις εντυπώσεις, όπως έκανε και στο Ράστιν, αναβαθμίζοντας την ταινία αρκετά σκαλιά παραπάνω.

Μια ευαίσθητη ταινία, συγκινητική και οξυδερκής, με μια απλή, αγνή καρδιά σαν εκείνη της Τελευταίας Εξόδου Ρίτα Χέιγουορθ, χωρίς την κλασικότητά της, μιας και δεν αναπτύσσει όσο θα έπρεπε το background των ηρώων. Για παράδειγμα, ο κεντρικός ήρωας του Ντομίνγκο είναι άδικα φυλακισμένος αλλά εστιάζει την προσοχή του στο να διαμορφώσει για το κοινό καλό τις συνθήκες που θα τους κάνει να δουν τα πράγματα με έναν αλλιώτικο τρόπο.

Το αφροαμερικανικό βίωμα είναι παρόν, όπως και η περιθωριοποίηση, μέσα από μια ταινία που διψά να δείξει ανθρώπους που η αγριότητα του χώρου και της ζωής του δεν τους μετέτρεψε σε τέρατα, ως είθισται  να βλέπουμε τους φυλακισμένους, αλλά με ευαισθησίες και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα.