Σιμόν Βέιλ: Η γυναίκα του αιώνα

Σύνοψη: Το πεπρωμένο της Σιμόν Βέιλ, τα παιδικά της χρόνια, οι πολιτικές της μάχες, οι τραγωδίες της. Το επικό και οικείο πορτρέτο μιας γυναίκας με εξαιρετική σταδιοδρομία που συγκλόνισε την εποχή της, υπερασπιζόμενη ένα ανθρωπιστικό μήνυμα που παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Άποψη: Μετά την Edith Piaf στο La Vie en Rose (2007) και την Grace Kelly στο Grace of Monaco (2014), ο Olivier Dahan κλείνει αυτή την άτυπη τριλογία κινηματογραφικών βιογραφιών σπουδαίων γυναικών του 20ού αιώνα, με την σημαντική Γαλλίδα πολιτικό (και όχι την συνονόματη Γαλλίδα φιλόσοφο) Simon Veil. Μια γυναίκα με περιπετειώδη ζωή, που γλίτωσε από στρατόπεδο συγκέντρωσης, που έγινε υπουργός Υγείας και προώθησε το νόμο για την νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Γαλλία το 1975 και που τελικά έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Η βραβευμένη με Cesar, Elsa Zylberstein, που σε λίγες μέρες στις Κάννες θα παιχτεί και η νέα ταινία της Jessica Hausner, Club Zero, στην οποία πρωταγωνιστεί, υποδύεται υποδειγματικά την ηρωίδα της σε μια ταινία που μπορεί να μην αποτυγχάνει όπως στην περίπτωση της Grace Kelly, αλλά δεν κατορθώνει να επαναλάβει τον θρίαμβο της Πιαφ.

Μια συμβατική βιογραφία για μια ασυμβίβαστη γυναίκα, που ξεχειλώνει αδικαιολόγητα σε διάρκεια, προσπαθώντας σε δύο ώρες και είκοσι λεπτά να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για μια γυναίκα που μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή εκτός Γαλλίας, αλλά και πάλι μια βιογραφική ταινία δεν χρειάζεται να λειτουργεί ως μια οπτικοποίηση όλης της ζωής ενός ανθρώπου.

Συγκρατημένος και ακαδημαϊκός, ο Dahan συνδέει διάφορες περιόδους της ζωής της Veil, απλοποιώντας όλα τα γεγονότα για να φτάσει στην μεγάλη εικόνα που είναι το success story.

Με ένα διάσπαρτο και όχι απαραίτητα με χρονολογική ακολουθία μοντάζ, μεταφερόμαστε από την πανεπιστημιακή και πολιτικό Veil, στην Simone που είναι σύζυγος του Antoine, στις προσωπικές της στιγμές, σε αυτά που την φέρνουν εγγύτερα με την ανθρώπινη πλευρά της.

Δομικά η ταινία έχει ομοιότητες με το La Vie en Rose, καθώς ούτε εδώ ο χρόνος είναι στοιχείο που ενοποιεί τα γεγονότα, κάνοντάς τα να φανούν μια ζωή. Είναι κυρίως το συναίσθημα που οδηγεί την ιστορία συνειρμικά από το ένα πλάνο στο άλλο.

Διάσπαρτα γεγονότα από την πολύχρονη ζωή της (πέθανε 90 χρονών) που σαν κομμάτια παζλ συνθέτουν την δυναμική προσωπικότητά της, με εντυπωσιακές και καλογυρισμένες σκηνές είτε είναι μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, είτε μέσα στο κοινοβούλιο, που όμως κλισέ του είδους αδυνατίζουν τον βασικό κορμό της ταινίας.