Το μεγαλείο της συγχώρεσης
Mετά το ‘Burning man’ του 2011, ο Τζόναθαν Τεπλίτσκι επιστρέφει με το ‘The railway man’ και ένα πρωτοκλασάτο καστ ‘σοβαρών’ ηθοποιών (Κόλιν Φερθ, Νικολ Κίντμαν, Στέλαν Σκάρσγκαρντ) στον τόπο του εγκλήματος για να πει μια ιστορία στον ίδιο (σχεδόν) τόπο με τη ‘Γέφυρα του ποταμού Κβάι’ του Ντέιβιντ Λιν (μυθοπλαστικά τουλάχιστον) αλλά με μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση.
Αυτή τη φορά, το στόρι βασίζεται στην αληθινή ιστορία - αυτοβιογραφία του Έρικ Λόμαξ που αφορά στην εμπειρία του ως αιχμαλώτου στο ‘σιδηρόδρομο του θανάτου’ κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ αλλά και το πώς βρήκε το θάρρος να έρθει αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο τον δυνάστη του έπειτα από δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο μηχανικός Lomax φυλακίζεται από τους Γιαπωνέζους για να δουλέψει μαζί με άλλους Βρετανούς στρατιώτες στο έργο της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου μεταξύ Βιρμανίας-Ταϊλάνδης κάτω από αντίξοες συνθήκες και θα φτιάξει έναν δίαυλο επικοινωνίας για να προσφέρει ελπίδα στους υπολοίπους, με συνέπεια να υποστεί βασανιστήρια.
Όμως, το Point της ταινίας δεν είναι μόνο το παραπάνω, το οποίο μάλλον λειτουργεί περισσότερο ως δραματουργικό εργαλείο, αλλά η αγάπη μεταξύ του ιδίου και της γυναίκας του, που θα προσπαθήσει μαζί με έναν παλιό του φίλο να τον κάνουν να ξεπεράσει τους δαίμονες που αποκόμισε εκεί. Η ανθρώπινη ψυχή, η αξιοπρέπεια, τα βασανιστήρια στα εκάστοτε στρατόπεδα συγκέντρωσης, το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, η συγχώρεση αλλά και κυρίως η αγάπη είναι ο κεντρικός πυρήνας της ταινίας και ο Φερθ δείχνει να υποστηρίζει το ρόλο του με μανία. Από την πλευρά της η Κίντμαν σε έναν πιο μετριοπαθές αλλά εξίσου δραματικό ρόλο, τα καταφέρνει, κρατώντας το επίπεδο ψηλά, όπως άλλωστε και ο πάντα εξαιρετικός Σκάρσγκαρντ αλλά και το ‘τσικό’ της υπόθεσης, Τζέρεμι Ιρβάιν, που υποδύεται το νεαρό εαυτό του Φερθ aka Έρικ Λόμαξ σε έναν εξαιρετικό μεταξύ τους συντονισμό.
Εξαιρετική φωτογραφία, ατμοσφαιρικά πλάνα και πραγματικά αληθοφανείς σκληρές σκηνές που κάθονται γροθιά στο στομάχι, η ταινία αν και έχει ορισμένες κοιλιές και έναν πολύ ‘φορτώ’ σεναριακά κορμό, θα σε καθηλώσει και θα πει αυτό που θέλει σε δύο ώρες, όχι σε… τρεις και θα δώσει σαφές μήνυμα κατά του πολέμου και υπέρ της ανθρωπιάς. Και επιτέλους σταμάτα να ασχολείσαι με το πόσο πιστή ήταν η ταινία στα γεγονότα…
Ειρήνη Κατσαρά
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων