Prizefighter

Σύνοψη: Μπρίστολ, Αγγλία, 1800: Ο Τζεμ Μπέλτσερ μεταμορφώνει τη μέχρι τότε πρωτόγονη πυγμαχία σε άθλημα των βασιλιάδων, σε μία ασύλληπτη πορεία που ξετυλίγει την άνοδο και την πτώση ενός καθαρόαιμου ταλέντου και ενός γεννημένου πρωταθλητή.

Άποψη: Ο νεότερος πρωταθλητής στην ιστορία της πυγμαχίας ήταν ο Βρετανός Τζεμ Μπέλτσερ, ένα υπαρκτό, αν και παραγνωρισμένο στις μέρες μας, πρόσωπο που ξεκίνησε δειλά δίπλα στον σκληρό και μέθυσο παππού του, που ασχολούταν και εκείνος με την πυγμαχία, για να καταλήξει να γίνει ένας πολύ διάσημος -και αήττητος- όπως αναφέρει ο τίτλος.

Αήττητος βέβαια μέχρι την κατάκτηση του τίτλου γιατί από εκεί και έπειτα ξεκινούν άλλες δυσκολίες, που καλύτερο είναι να τις δει κανείς επί της οθόνης. Ο όχι και τόσο έμπειρος Αυστραλός σκηνοθέτης Daniel Graham αποφασίζει να εξιστορήσει την πορεία του, σε μια κλασική, γραμμική, ακαδημαϊκών προεκτάσεων αφήγηση που ξεκινά από την παιδική ηλικία και προχωρά σαν λήμμα της Wikipedia, ευθύγραμμα προς το τέλος.

Το σενάριο του Matt Hookings δεν προκαλεί εκπλήξεις, μιας και ακόμα και αν κάποιος δεν ξέρει ή δεν έψαξε πριν την προβολή, την πορεία της ζωής του συγκεκριμένου ανθρώπου, εύκολα αντιλαμβάνεσαι την λογική πίσω από το κτίσιμο της κάθε σκηνής.

Στο οπλοστάσιό του έχει την εντυπωσιακή μπαρόκ φωτογραφία του Ben Brahem Ziyab, με τις φωτοσκιάσεις και το καραβατζικό κιαροσκούρο να είναι απότοκα της φωτογραφίας του Vittorio Storaro, χωρίς ωστόσο το ίδιο συναίσθημα πίσω από κάθε πλάνο.

Αν και ανά σημεία γίνεται βαρυφορτωμένη και σχεδόν κουραστική η συγκεκριμένη φωτογραφία, ταυτόχρονα προσδίδει μια καλλιτεχνική όψη στην ταινία αλλά και μια μεγαλύτερη σύνδεση με την εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται -τέλη 18ου και αρχές 19ου αιώνα, λίγο πριν την βικτωριανή εποχή. Αντίθετα, το μοντάζ του Chris Gill είναι αρκετά τηλεοπτικό και μάλιστα 90s.

Αξιοσημείωτη βέβαια είναι η ερμηνεία του πρωταγωνιστή, Matt Hookings (ναι, του σεναριογράφου της ταινίας) στον ρόλο του Belcher, που αποδίδει όλο το εύθραυστο αλλά και αήττητο που είχε εντός του ο πυγμάχος, αλλά και του Ray Winstone, στον ρόλο του προπονητή του. Από την άλλη, ο πάλαι ποτέ Μονομάχος, Russell Crowe, είναι σχεδόν απογοητευτικός, σε μια πολύ μέτρια ερμηνεία, λίγο καιρό μετά αφότου τον θαυμάσαμε στον εξαιρετικό και ξεκαρδιστικό Δία του στον τελευταίο Thor.

Η ταινία μας συστήνει έναν άνθρωπο που έμεινε στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων, ίσως περισσότερο εκείνων που ασχολούνται με το άθλημα και των Βρετανών, αλλά η ίδια αδυνατεί να χαραχτεί στην μνήμη μας, ούσα μια ακόμα καλοφτιαγμένη, αλλά και απόλυτα συνηθισμένη και προβλέψιμη βιογραφία.