Πράσινη θάλασσα

H Άννα υποφέρει από αμνησία, όμως θυμάται πώς να μαγειρεύει. Βρίσκει δουλειά και φιλοξενία σε μια λαϊκή παραθαλάσσια ταβέρνα που ανήκει στον μοναχικό Ρούλα. Στην κουζίνα, ανάμεσα στις μυρωδιες των μπαχαρικών και σε παλιές ξεχασμένες συνταγές, αγωνίζεται να ξαναθυμηθεί το παρελθόν της. Τα απλά αλλά πεντανόστιμα φαγητά της ξυπνάνε αναμνήσεις στους θαμώνες και δημιουργούν δεσμούς ανάμεσα σε αυτούς και στην Άννα. ΄Ομως τα πράγματα παίρνουν απρόσμενη τροπή όταν ο Ρούλα ανακαλύπτει την πραγματική ταυτότητα της Άννας.

Η τελευταία ταινία μυθοπλασίας της Αγγελικής Αντωνίου ήταν το Eduart πριν 14 χρόνια, αλλά φέτος επιχειρεί διπλό "χτύπημα", αρχικά με το τρυφερό και διεισδυτικό ντοκιμαντέρ "Οι άγνωστοι Αθηναίοι" που είδαμε στις αίθουσες πριν η πανδημία χτυπήσει ξανά και τώρα με την "Πράσινη θαλασσα", βασισμένη στο μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου, «Για να Δει τη Θάλασσα».

Επικεντρωμένο στην Αγγελική Παπούλια και την ενδιαφέρουσα ερμηνεία σαν μια πολύ εύθραυστη πρωταγωνίστρια που παθαίνει αμνησία, περιφέρεται στα χαμένα πριν πιάσει δουλειά σε ένα ταβερνείο στο οποίο τρώνει σταθεροί πελάτες, οι εργάτες που δουλεύουν τριγύρω κυρίως. Εκεί τα καταφέρνει πολύ καλά διότι μπορεί να μην θυμάται πολλά, θυμάται όμως να μαγειρεύει εξαιρετικά, μαμαδίσια, ταλέντο που την κάνει δημοφιλή στους πελάτες, αποκτά κοινό και το μαγειρείο ζωντανεύει, ικανοποιώντας και τον δύστροπο ιδιοκτήτη. Η ίδια όμως βασανίζεται προσπαθώντας να θυμηθεί έστω κάποια ψήγματα από την προηγούμενη ζωή της, να ξαναβρεί τον εαυτό της. Επομένως είναι συγκρατημένη με όλους και με όλα, δεν ανοίγεται, δεν αφήνεται, παρά ελάχιστα και σταδιακά. 

Ένα όμορφα και ζεστά φωτογραφημένο φιλμ, καλοφτιαγμένο, με ρηχό όμως συναισθηματικό υπόβαθρο, ένα στρογγυλεμένο σενάριο που φιλοξενεί γραφικούς, απλοϊκούς και κλισεδιαρισμένους δεύτερους χαρακτήρες  που τελικά δεν αφήνει σοβαρό αποτύπωμα. Δεν σε αφορά, δεν συμπάσχεις. Το παρακολουθείς αυτό το καλόγουστο δημιούργημα χωρίς να ενοχλείσαι, όταν όμως επιτέλους στο τέλος αποκαλύπτεται η ζωή της πρωταγωνίστριας, η περιέργειά σου δεν έχει ικανοποιηθεί, δεν υπάρχει κάποια ένταση, κάποιο φινάλε με ανατροπή που να σε ταρακουνήσει, μόνο μια επίπεδη συναισθηματικότητα που οδηγεί σε μια αναίμακτη απόδραση από ένα κακό όνειρο.