Πόνος και Δόξα

Σύνοψη: Ο Σαλβαδόρ είναι ένας σκηνοθέτης υπό κατάρρευση. Νιώθοντας το σώμα του να τον προδίδει αργά αλλά σταθερά και με την ψυχολογία του να είναι σε εύθραυστα επίπεδα, αναλογίζεται το παρελθόν του, τις επιλογές που τον έφεραν έως εδώ και ελπίζει σιωπηρά σε μία λύτρωση.

Άποψη: Συχνό το φαινόμενο να δουλεύουν οι σκηνοθέτες με νέα δεδομένα και προοπτικές αλλά η προσπάθεια ποτέ δεν εγγυάται το αποτέλεσμα. Για την περίπτωση του Πέδρο Αλμοδόβαρ και την νέα του ταινία “Pain and Glory” πρόκειται πολύ απλά περί θριάμβου, μία αναγέννηση τρία χρόνια μετά το “Julieta” και ίσως ένας νέος κύκλος ή απλώς μία ευχάριστη παρένθεση στο σινεμά του Ισπανού δημιουργού. Σε κάθε περίπτωση το αυτοβιογραφικό του εγχείρημα συνοδεύεται από μία γλυκιά αφήγηση μιας αντρικής ύπαρξης αυτή τη φορά, όχι απαραίτητα πιστή αντιγραφή του σκηνοθέτη όμως πολύ κοντά σε αυτό που αναγνωρίζουμε εμείς ως Αλμοδόβαρ.

Εξάλλου, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας είναι και αυτός σκηνοθέτης/σεναριογράφος με πρόσφατη εγχείρηση στη μέση, μεγάλη αγάπη για την μητέρα του και με παροδική έλλειψη έμπνευσης. Έτσι, ο ίδιος γράφει για τον εαυτό του σα να γράφει για οποιονδήποτε Σαλβαδόρ εκεί έξω που βρίσκεται σε ένα εσωτερικό ταξίδι μέσω του πόνου, σωματικού και ψυχικού, που βιώνει για συμφιλιώσει το παρελθόν με το παρόν, να ισοφαρίσει την πρότερη δόξα του με την τωρινή του αδυναμία και να κατευνάσει τις ανησυχίες του. Φυσικά, ο σκηνοθέτης δεν δουλεύει πρώτη φορά με την αυτοαναφορικότητα –στα “Volver” και “Bad Education” ο ίδιος ενσωματώνει ό,τι τον έχει σημαδέψει, αλλά το “Pain and Glory”  είναι το δικό του απόλυτο auto fiction.

Το ένστικτο του Αντόνιο Μπαντέρας στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην μυθοπλασία και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία του σεναρίου και πράγματι καταπλήττει με μία ερμηνεία ταπεινά στημένη στο κέντρο ενώ υποδύεται το alter ego ουσιαστικά του Αλμοδόβαρ τον οποίο έχει μάθει μέσω όσμωσης πλέον όλα αυτά τα χρόνια μετά από τόσες συνεργασίες. Επάνω στην ευγενική του εσωστρέφεια έρχονται να εναποθέσουν την δύναμή τους οι καλά εντυπωμένες στο υποσυνείδητο μνήμες από τα παιδικά χρόνια του Σαλβαδόρ, τότε που η μητρική φιγούρα (στον ρόλο η εξαίσια Πενέλοπι Κρουζ) κυριαρχούσε στην ζωή του και άνοιξε εν τέλει μία πηγή έμπνευσης.

Όμως η μητέρα του δεν είναι η μόνη πτυχή της ζωή του που ζητάει αποδοχή. Η συνάντηση με τον παλιό του έρωτα αλλά και τον ηθοποιό της ταινίας του με τον οποίο είχε αποξενωθεί για παραπάνω από 30 χρόνια αποτελούν και αυτά κομμάτια της συγχώρεσης σημαντικά για να ξεπεράσει τον πόνο του σε ένα αισιόδοξο κλίμα. Η απώλεια εξακολουθεί να πλανιέται σίγουρα, η ματαιότητα όμως εξαϋλώνεται για χάρη της ανακούφισης που έρχεται από μία προσωπική εξομολόγηση ενός σκηνοθέτη που συνειδητοποιεί το πώς εκτίθεται με την ταινία του αλλά είναι πλήρως σύμφωνος με το δημιούργημά του.

Έτσι απλά και θεαματικά επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη ο 70χρονος σκηνοθέτης που μετά από δύο μέτριες ταινίες δεν δίστασε να φτάσει στα πιο ιδιωτικά του συναισθήματα για να μας δώσει το “Pain and Glory” και να μας φέρει ακόμα περισσότερο κοντά του. Μη το χάσετε.