Σύνοψη: Ο Τζεπέτο είναι ένας φτωχός ξυλουργός. Μια μέρα θα δει ένα θέατρο με ξύλινες μαριονέτες και θα αποφασίσει να φτιάξει μία. Θα της δώσει το όνομα Πινόκιο. Μόλις όμως θα την ολοκληρώσει, θα διαπιστώσει ότι η καρδιά χτυπάει, ο Πινόκιο είναι ζωντανός και είναι ο γιος του. Είναι όμως άτακτος και θα το σκάσει και έτσι θα ξεκινήσουν οι περιπέτειες του Πινόκιο και του Τζεπέτο με τον έναν να προσπαθεί να βρει τον άλλον.

Άποψη: Οι περιπέτειες του Πινόκιο είναι ένα από τα δημοφιλέστερα παραμύθια που γράφτηκαν ποτέ, με το μικρό ξύλινο αγόρι που μεγαλώνει η μύτη του όταν λέει ψέματα. Όμως δεν ήταν πάντα μόνο αυτό. Ο Carlo Collodi, ο Iταλός συγγραφέας του παραμυθιού, όταν το έγραψε το 1881, δεν το έκανε τόσο ευδιάθετο. Πρόκειται για μια ιστορία βαθιά επηρεασμένη από τις δυσκολίες του 19ου αιώνα, σε μια περίοδο που μόλις τότε η Ιταλία είχε γίνει ενοποιημένο κράτος. Έτσι, ο Collodi γράφει μια ιστορία που κλείνει με τον θάνατο του Πινόκιο αλλά για να πουλήσει οι εκδότες του ζητούν να προσθέσει και άλλα κεφάλαια και έτσι τελικά πεθαίνει μεν ο Πινόκιο αλλά αναγεννιέται ως αγόρι.

Η εκδοχή του Matteo Garrone, σκηνοθέτη του Gomorrah και του Dogman δεν θα μπορούσε να είναι απλώς μια παιδική ιστορία. Είναι πολύ κοντά στο πρωτότυπο κείμενο τόσο στις σκοτεινές εκδοχές του όσο και στις πιο ανάλαφρες με αποτέλεσμα να δημιουργεί την καλύτερη εκδοχή του Πινόκιο που έχουμε δει μέχρι σήμερα σε σινεμά και τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένης και της εκδοχής της Disney του 1940, που φέτος κλείνει αισίως τα ογδόντα χρόνια από την πρώτη προβολή.

Ενώ η εκδοχή του Disney είναι ξεκάθαρα παιδική, άλλωστε έχει προσαρμόσει στο στιλ αυτό πολλά παραμύθια του 19ου αιώνα, όπως των Γκριμ, αφαιρώντας τα πιο δυσάρεστα κομμάτια, ο Πινόκιο αλά Garrone διαθέτει παράλληλα κάτι βρώμικο και τραχύ αλλά και κάτι μαγικό και παραμυθένιο. Δεν χάνει ποτέ την παιδική αφέλεια, άλλωστε πώς θα μπορούσε, παραμύθι είναι, προσθέτει όμως τον βρώμικο ρεαλισμό που θα βλέπαμε σε ένα μυθιστόρημα του ρεαλισμού του 19ου αιώνα. Μπορεί να βρίθει συμπτώσεων, απλοποιημένων γεγονότων και παιδικότητας, πολύ παραπάνω από οποιαδήποτε άλλη ταινία του Garrone, όμως δεν γίνεται να αποφύγει την μαγεία του πρωτότυπου κειμένου και δεν χρειάζεται να το κάνει.

Ακόμα και όταν γίνεται υπερβολικό, όπως στην σεκάνς με την τερατώδη φάλαινα, που μας θυμίζει Μόμπι Ντικ, αν και υπάρχει στο παραμύθι του Collodi, μπορείς να το κατανοήσεις μέσα στο αφηγηματικό context στο οποίο γίνεται.

Όσο για τον Benigni τι να πει κανείς. Επιστρέφει στον κόσμο του Πινόκιο δεκαεπτά χρόνια μετά το 2002 όταν σκηνοθέτησε, έγραψε και πρωταγωνίστησε στην δική του εκδοχή της ιστορίας, η οποία όμως απέτυχε εισπρακτικά και από άποψη κριτικής υποδοχής. Τώρα αφήνει τον ρόλο του Πινόκιο και πιάνει τον ρόλο του Τζεπέτο, μιας και οι πατρικές φιγούρες φαίνεται του πηγαίνουν περισσότερο, αν θυμηθούμε το αλησμόνητο La Vita e Bella. Ο Garrone φαίνεται να αφήνει ελεύθερο τον Benigni να προσαρμόσει στα δικά του εκφραστικά μέσα τον Τζεπέτο, μιας και είναι βγαλμένος από δική του ταινία διατηρώντας την κωμική του φλέβα με μία δόση ήπιας μελαγχολίας στην έκφραση. Βαθιά ανθρώπινο, συγκινητικό αλλά ποτέ μελοδραματικό, απλό αλλά όχι τρομερά απλοϊκό, ένα σινεμά μαγείας. Άλλωστε και το σινεμά έγινε αυτό που ξέρουμε, όχι απλώς μια καταγραφή της πραγματικότητας σαν τους Lumieres αλλά αφήγηση και κατασκευή της πραγματικότητας, από όταν ο Melies έβαλε την φαντασία του ελεύθερη. Περιμένουμε βέβαια το 2021 στο Netflix τον Πινόκιο του del Toro, αλλά προς το παρόν δεν έχουμε δει αρτιότερη εκδοχή του.

Πρώτη δημοσίευση: 11 Ιουνίου 2020, 14:43
Ενημέρωση: 18 Ιουνίου 2020, 13:41
Τίτλος:
Pinocchio (Πινόκιο)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
120
Εταιρία διανομής: 
Release: 
11 Ιουνίου 2020

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos